Υπάρχουν στιγμές που νιώθουμε ότι η ζωή παίζει μαζί μας.Παίζει παιχνίδια για εμάς, χωρίς εμάς. Άλλοτε τα παιχνίδια της είναι ωραία, κι άλλοτε είναι άσχημα, σαν κακόγουστο αστείο.
Ωστόσο, ένα τέτοιο κακόγουστο αστείο που για τους περισσότερους από εμάς θα φάνταζε ως ανυπέρβλητο εμπόδιο για να συνεχίσουμε να ζούμε κανονικά, κάποιοι άνθρωποι βρίσκουν τη δύναμη να το μετατρέψουν σε πείσμα και σε θέληση για ζωή.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που μπορούν να κάνουν τη φάρσα μια όμορφη ιστορία: Την ιστορία της ζωής τους. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους είναι ο Κωνσταντίνος.
Ο Κωνσταντίνος Κριτζάς γεννήθηκε πριν από 17 χρόνια στο Ηράκλειο. Είναι μαθητής της Γ' Λυκείου, στο 3ο Ενιαίο Λύκειο Ηρακλείου.
Από τα 8 του χρόνια άρχισε να αναπτύσσει μια σοβαρή πάθηση, η οποία τον ανάγκασε να χρησιμοποιεί ειδική τροχήλατη καρέκλα.
Χωρίς να σταματήσει να αγωνίζεται ούτε μια μέρα, και με την οικογένειά του να μη λείπει ούτε στιγμή από το πλευρό του, ο Κωνσταντίνος αποδέχτηκε γρήγορα την ιδιαιτερότητά του. Έδωσε από νωρίς βάση στο σχολείο και τα μαθήματά του και πριν από μερικούς μήνες τελείωσε τη Β' Λυκείου με βαθμό «19,9».
Ο Κωνσταντίνος έβγαλε τον ίδιο βαθμό με άλλους πέντε συμμαθητές του. Οι έξι τους συμμετείχαν σε κλήρωση για το ποιος θα σηκώσει τη σημαία του σχολείου τους στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.
Αυτή τη φορά, το παιχνίδι που του έπαιξε η ζωή ήταν ωραίο. Έτσι, με μια μικρή βοήθεια από τον παράγοντα «τύχη», ο Κωνσταντίνος θα πραγματοποιήσει αύριο το όνειρό του. Ή, για να είμαστε απόλυτα ακριβείς, θα πραγματοποιήσει ένα από τα όνειρά του, καθώς ο 17χρονος μαθητής έχει πολλά όνειρα, τα οποία σκοπεύει να κάνει πράξη!
Λίγες μόνο ώρες πριν ο Κωνσταντίνος παρελάσει σαν σημαιοφόρος του 3ου Λυκείου, η «Νέα Κρήτη» επικοινώνησε μαζί του:
«Αυτό που ζω, αυτό που νιώθω είναι πάρα πολύ δύσκολο να το περιγράψω με λόγια. Η λέξη που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω είναι χαρά, όμως και πάλι δε νομίζω ότι είναι αρκετή», μας λέει ο 17χρονος αριστούχος για την αυριανή παρέλαση και προσθέτει: «Να παρελάσω σαν σημαιοφόρος ήταν το όνειρό μου, ήδη από όταν πήγαινα Γυμνάσιο. Δεν ήμουν σίγουρος ότι θα τα καταφέρω, ωστόσο το πίστευα και προσπαθούσα σκληρά γι' αυτό».
«Έχω παρελάσει ξανά και στο παρελθόν, σαν παραστάτης: Στην έκτη δημοτικού, στην Γ' Γυμνασίου και στην Α' Λυκείου. Ωστόσο, έχω άγχος και τώρα που μιλάμε, καθώς είναι η πρώτη φορά που θα είμαι σημαιοφόρος», μας λέει ο Κωνσταντίνος.
Ο Κωνσταντίνος δεν ξεχνά την πρώτη φορά που παρέλασε στο καροτσάκι. «Στην έκτη δημοτικού παρέλασα ως παραστάτης δίπλα στον καλύτερό μου φίλο. Πριν την παρέλαση είχα τρομερό άγχος. Ήμουν κατάχλομος. Τελικά τα κατάφερα κι ένιωσα πολύ χαρούμενος. Γιατί, εκτός από το ότι τα είχα καταφέρει, είχα δώσει θάρρος σε πολλά παιδιά με παρόμοια προβλήματα, τα οποία μέχρι τότε δίσταζαν να πάρουν μέρος στην παρέλαση, να παρελάσουν κι αυτά», μας λέει χαμογελώντας.
Τα όνειρά του
«Στη ζωή αξίζει η προσπάθεια. Ανεξάρτητα από τις δυσκολίες που συναντά κάποιος, ανεξάρτητα από το χαμένο χρόνο και τον κόπο, πρέπει να μην τα παρατά, να μην το βάζει ποτέ κάτω», λέει ο Κωνσταντίνος, ο οποίος δεν ξεχνά τους καθηγητές του, τους οποίους και ευχαριστεί για την αμέριστη συμπαράστασή τους. Όπως μας δηλώνει, νιώθει ότι ένα από τα μεγάλα του όνειρα είναι πλέον γεγονός. Ωστόσο, τα όνειρά του δε σταματούν εκεί. Επόμενος στόχος του, η επιτυχία στις πανελλαδικές εξετάσεις, στις οποίες θα διαγωνιστεί σε μερικούς μήνες από σήμερα.
Ο Κωνσταντίνος είναι στη θεωρητική κατεύθυνση. Κι εδώ και πολλά χρόνια έχει θέσει ως στόχο του την εισαγωγή στη Νομική Σχολή. Όπως μας εξηγεί, όμως, δε θέλει να γίνει δικηγόρος, δικαστής ή εισαγγελέας. Θέλει να σπουδάσει νομικά και να γίνει εγκληματολόγος. Όταν ήταν μικρότερος, ο Κωνσταντίνος έπαιζε πιάνο. Τα τελευταία χρόνια, τον περισσότερο χρόνο του, τον ξοδεύει στο διάβασμα. Το γεγονός αυτό, ωστόσο, σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι ο Κωνσταντίνος δεν έχει και άλλα ενδιαφέροντα.
«Μου αρέσει πάρα πολύ η μουσική. Στον ελεύθερο χρόνο μου χαλαρώνω από τη μελέτη ακούγοντας κλασική μουσική», λέει ο Κωνσταντίνος. Ωστόσο, η κλασική μουσική δεν είναι η μόνη του ασχολία όταν δε διαβάζει. Έχει δυο ακόμη μεγάλες αγάπες: Το θέατρο και τις μηχανές. Και οι δυο σχετίζονται φυσικά με τους επόμενους στόχους του.
«Θέλω κάποια στιγμή, αφού πάρω το πτυχίο της Νομικής, να σπουδάσω θέατρο σε κάποια Δραματική Σχολή. Ένα από τα όνειρά μου είναι να ανέβω κάποια στιγμή στο σανίδι και να παίξω μπροστά στο κοινό. Έστω και για μια μόνο παράσταση».
Για το άλλο του πάθος, τις μηχανές, ο Κωνσταντίνος μας λέει: «Λατρεύω τις μηχανές. Όταν μου το επιτρέψει η κατάσταση της υγείας μου, θα αγοράσω μια μοτοσικλέτα και θα κάνω το γύρο της Ευρώπης».
Η δύναμη της οικογένειας...Και η αδυναμία της Πολιτείας
Ο Κωνσταντίνος έχει την τύχη να είναι μέλος μιας πολύ δεμένης οικογένειας. Η μητέρα του, Λία, κι ο αδερφός του, Μάνος - έξι χρόνια μεγαλύτερός του - τον στηρίζουν με όλη τους την ψυχή.
Όπως έκανε κι ο αγαπημένος του πατέρας, τον οποίο έχασε πέρυσι. «Η απώλειά του ήταν μεγάλη για όλους μας. Ωστόσο μας έφερε ακόμη πιο κοντά. Μας έκανε ακόμη πιο δυνατούς», μας λέει ο Κωνσταντίνος. «Θέλω να ευχαριστήσω προκαταβολικά τον αδερφό μου», αναφέρει μιλώντας στη "Νέα Κρήτη", γεμάτος ευγνωμοσύνη για τον 23χρονο Μάνο, ο οποίος είναι φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, και ο οποίος θα είναι ο συνοδός του στην αυριανή παρέλαση.
Ο Κωνσταντίνος γνωρίζει πως είναι τυχερός που έχει την οικογένειά του. «Άλλα παιδιά με προβλήματα σαν τα δικά μου δεν έχουν καν αμαξίδιο», μας λέει. Γρήγορα, όμως η κουβέντα φτάνει στις ευθύνες της κοινωνίας. Της κοινωνίας που αδυνατεί να «αγκαλιάσει» τα μέλη της: Ο Κωνσταντίνος μας μιλάει για τις αναρίθμητες φορές που δυσκολεύεται να μετακινηθεί στους δρόμους του Ηρακλείου, είτε γιατί δεν υπάρχουν ράμπες, είτε γιατί οι οδηγοί παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους όπου βρουν.
«Έχουμε κάτι ράμπες στο Ηράκλειο που για να τις διασχίσεις πρέπει να είσαι λοκατζής», μας λέει αστειευόμενος o σημαιοφόρος του 3ου Λυκείου και σοβαρεύοντας, συμπληρώνει:
«Κάτω από το σπίτι μας έχουμε ειδική πινακίδα για το παρκάρισμα. Πολλές φορές, ωστόσο, οι οδηγοί παρατούν τα αμάξια τους στο σημείο για ώρες ολόκληρες και δημιουργούν τεράστιο πρόβλημα στη μετακίνησή μου. Αν δε βλέπουν την πινακίδα έχει καλώς. Αν όμως τη βλέπουν και δεν της δίνουν σημασία, τότε δεν μπορώ να τους συγχωρήσω...».
Γρήγορα φτάνουμε στις ευθύνες και της Πολιτείας: «Το κράτος θα έπρεπε να φροντίζει για τους ανθρώπους που έχουν ιδιαίτερες ανάγκες. Δεν μπορεί να λέμε ότι ζούμε σε ένα κράτος ισότητας και η Πολιτεία να μην παρέχει σε όλα τα μέλη της ίσες ευκαιρίες. Το καροτσάκι το οποίο έχω εγώ και το στερούνται άλλα παιδιά με κινητικά προβλήματα θα έπρεπε να παρέχεται δωρεάν από το κράτος. Όπως και πολλά άλλα πράγματα...», μας λέει ο Κωνσταντίνος.
Ωστόσο, δε σταματά εκεί. Μας μιλάει και για τις ευθύνες των συμπολιτών μας, οι οποίοι δεν μπορούν να δεχτούν εύκολα όποιον είναι διαφορετικός από αυτούς. «Αν και το έχω πλέον συνηθίσει, δεν μπορώ να μην το αναφέρω. Νευριάζω όταν βγαίνω βόλτα με το καροτσάκι κι οι άνθρωποι με κοιτούν καλά-καλά στο δρόμο. Αυτό που θα ήθελα να τους πω είναι ότι τους εύχομαι να μη νιώσουν ποτέ όπως νιώθω εγώ όταν αντικρίζω τα βλέμματά τους».
