Που είναι οι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ;
Που είναι τα σωματεία αλληλεγγύης ;
Που είναι οι φιλανθρωπικοί οργανισμοί;
Που είναι οι γιατροί χωρίς σύνορα και οι γιατροί του κόσμου;
Την απόλυτη απαξίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και του ανθρώπινου είδους ζούμε αυτές τις μέρες με τις εικόνες των μεταναστών των προσφύγων πολέμου να γίνονται θύματα για δεύτερη φορά της ανθρώπινης βαναυσότητας. Μια φορά διωκόμενοι από τον πόλεμο στην χώρα τους και δεύτερη φορά απειλούμενη από το μένος οργισμένων πολιτών και αδιάφορων κρατών.
Η αντίδραση στα ελληνικά νησιά και στα σύνορα της ΠΓΔΜ πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις βαθιές και να μας ανησυχήσουν.
Οι Έλληνες δεν είναι λαός που δεν έχει ζήσει την προσφυγιά ή τον πόλεμο ή τον διωγμό. Υπήρξαμε μετανάστες και θύματα πολέμου και πρόσφυγες άρα δε μπορούμε να ξεχνάμε τον συνάνθρωπό μας σε μια περίοδο που χρειάζεται ότι χρειάστηκαν κάποτε οι παππούδες μας.
Αλλά ακόμη κι αν ο νεοέλληνας ξέχασε την ιστορία του διωγμού που βίωσε στο πέρασμα των χρόνων η Ελλάδα από τόσες ιστορικές συνέπειες γεγονότων, οι μεγάλοι οργανισμοί που βρίσκονται;
Οι επιδοτήσεις και οι χρηματοδοτήσεις που λαμβάνουν τόσο καιρό στο όνομα της προσφυγιάς των θυμάτων πολέμου , που πήγαν;
Οι οργανώσεις γιατρών που μας έχουν χορτάσει διαφημίσεις που βρίσκονται ; Γιατί δεν στάθηκαν στο πλευρό των προσφύγων ; Των παιδιών που κρατούν την μάνα τους σφιχτά από το χέρι και κλαίνε στα σύνορα των χωρών και στα λιμάνια και στους τραυματίες από το μένος των στρατιωτών. Που είναι τα περιβόητα ανθρώπινα δικαιώματα;
