Η Ελλάδα μπορεί να ελπίζει σε πλήρη τήρηση της συμφωνίας για το χρέος, με εφαρμογή των πρώτων βραχυπρόθεσμων μέτρων ήδη από το 2016, αν ολοκληρώσει εγκαίρως τη 2η αξιολόγηση, όπως ακριβώς αποφάσισε το eurogroup τον Μάιο και σε γενικές γραμμές, στην Κομισιόν και το eurogroup υπάρχει αισιοδοξία πως αυτό είναι εφικτό.
Αυτό ήταν το βασικό μήνυμα του Επιτρόπου Μοσκοβισί, προς ένα μάλλον εχθρικό ακροατήριο, στη συζήτηση στην ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο για το ελληνικό πρόγραμμα.
Το δυσοίωνο βεβαίως της συζήτησης είναι πως αν οι Ευρωβουλευτές αντιστοιχούν γεωγραφικά και πολιτικά σε διάφορα κομμάτια της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, τότε τα πράγματα είναι πολύ σκούρα για τη χώρα.
Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί ότι οι πολλές φωνές που με ένταση ζητούσαν την έξοδο της χώρας από το ευρώ (άλλοι ως θεραπεία και άλλοι για δικούς τους λόγους), δεν ήταν δείγμα αντιπροσωπευτικό της πλειοψηφίας του σώματος, αλλά στα χνάρια του Φαράτζ, έκαναν πολύ θόρυβο και είναι γνωστό ότι ο θόρυβος αντηχεί για καιρό.
Σπάνια έχει καταναλωθεί τόσος χρόνος κάλυψης της ελληνικής υπόθεσης με φωνές υπέρ του Grexit και η ενόχληση του Επιτρόπου Μοσκοβισί ήταν προφανής.
Βεβαίως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν παίζει κανένα ρόλο στο πως κυρίαρχα κράτη-μέλη θα διαχειριστούν τα χρήματά τους - αυτό είναι δουλειά των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων. Η κοινή γνώμη όμως στην οποία αντιστοιχούν οι Ευρωβουλευτές είναι αυτή που κάνει τη δουλειά των κυβερνήσεων δύσκολη.
Είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσει κανείς ότι η Ελλάδα κατέρρευσε οικονομικά το 2009, γιατί κάποια κυβέρνηση είχε πρωτογενές έλλειμμα 10,5% του ΑΕΠ και πως καταναλώθηκαν και άλλοι 7 μήνες, μέχρι η επόμενη κυβέρνηση να καταλάβει ότι έπρεπε να πάρει μέτρα.
Είναι επίσης ακόμα πιο δύσκολο να εξηγήσει κανείς στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη ότι και όταν ήρθαν τα μέτρα ήταν λίγα, ήταν σε λάθος κατεύθυνση (φόροι στην ιδιωτική οικονομία και όχι περικοπές στο δημόσιο), πως οι κυβερνήσεις προστάτευαν μόνο τις ομάδες συμφερόντων των καθημερινών συνομιλητών τους και πως οργίαζαν ο λαϊκισμός, οι ανεδαφικές υποσχέσεις και η «ουφολογία».
Αντιθέτως είναι πολύ εύκολο, όπως φάνηκε από τις τοποθετήσεις, να λέει κανείς πως φταίει το νόμισμα, οι τράπεζες, οι κερδοσκόποι, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι και οι Ιταλοί που προσπαθούν να επενδύσουν σήμερα στη χώρα με αφορμή τις αποκρατικοποιήσεις.
Στο μεταξύ Ισπανία, Ιρλανδία, Κύπρος και Πορτογαλία βγαίναν από τα προγράμματά τους με πολύ μικρότερες απώλειες για το γενικό πληθυσμό.
Όπως όμως είπε και ο Μοσκοβισί, χθες το ευρώ είναι πολιτικό πρότζεκτ και ως εκ τούτου η στήριξη της Ελλάδας ήταν πολιτική επιλογή. Το κακό όμως με τις πολιτικές επιλογές είναι ότι αλλάζουν. Συνήθως δε προς το χειρότερο.
Και όσο στην Ελλάδα γιγαντωνόταν ο λαϊκισμός, το ψέμα και η «ουφολογία», είναι βέβαιο πως ένα μικρό μεν, σημαντικό δε ποσοστό ευρωσκεπτικιστών με αντίστοιχο ιδεολογικό υπόβαθρο φύτρωνε και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Η Ελλάδα μόνο να χάσει έχει από αυτό το κύμα και αυτό φάνηκε από τις χθεσινές τοποθετήσεις. Όπως ακριβώς θα χάσει και Βρετανία, που έπεσε θύμα των ίδιων λαϊκιστών.
