Διακοσμημένα από φημισμένους καλλιτέχνες της εποχής τους, τα αρχιτεκτονικά αυτά διαμάντια κατοικήθηκαν από βασιλιάδες και ευγενείς της ρομαντικής Γαλλίας και έγιναν μάρτυρες σε δολοφονίες, κρυφούς έρωτες, ίντριγκες και δολοπλοκίες.
Το τοπίο συνθέτουν πυκνά δάση γεμάτα με αγριόχοιρους και ελάφια, μικρά γραφικά χωριά, ιστορικές πόλεις, η καθεμία με το δικό της κάστρο ως σημείο αναφοράς, μεγαλειώδη αρχιτεκτονικά μνημεία της αναγεννησιακής περιόδου. Ένα πανέμορφο βουκολικό τοπίο.
Ο Λίγηρας είναι το μεγαλύτερο ποτάμι της Ευρώπης, στα δυτικά του Ρήνου.Δεν είναι μόνο το πλούσιο φυσικό περιβάλλον που μας προσκαλεί να βρεθούμε στην ιδιαίτερη πατρίδα της Ιωάννας της Λωραίνης και του Μολιέρου, αλλά και η σπουδαία πολιτιστική ιστορία της περιοχής, την οποία οι Γάλλοι ονομάζουν Jardin de France (Κήπο της Γαλλίας).
Αντιπροσωπεύοντας, λοιπόν, ένα εξαιρετικό πολιτιστικό τοπίο μέγιστης ομορφιάς, η εύφορη κοιλάδα του Λίγηρα δεν θα μπορούσε να λείπει από τον κατάλογο των Μνημείων της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, αποτελώντας άλλον έναν -εξίσου σημαντικό- σταθμό στην Ιστορία και την παράδοση της χώρας.
Η κοιλάδα του πλούτου
Κάθε χρόνο, εκατοντάδες χιλιάδες ταξιδιώτες επισκέπτονται την κοιλάδα του Λίγηρα για να ζήσουν μέσα στα καταπράσινα όριά της μια μοναδική πολιτιστική περιπέτεια, με σημείο αναφοράς τα περίφημα μεσαιωνικά κάστρα και παλάτια της κοιλάδας, που εντυπωσιάζουν με τη χλιδή και την πολυτέλειά τους.
Πρόκειται για πραγματικά κοσμήματα αρχιτεκτονικής, τα οποία στην πλειονότητά τους περιβάλλονται από μεγάλους όμορφους κήπους.
Η ανάδειξη της περιοχής του Λίγηρα ως ιδανικού τόπου παραθερισμού της άρχουσας τάξης ξεκίνησε τον 15ο αιώνα, όταν βασιλιάδες και ευγενείς, γοητευμένοι από την ανεπιτήδευτη ομορφιά της φύσης, ξεκίνησαν να χτίζουν εδώ τα δικά τους πολυτελή καταφύγια, προκειμένου να χαλαρώνουν κατά τους καλοκαιρινούς μήνες και παράλληλα να ασχολούνται με το αγαπημένο σπορ του κυνηγιού στα κατάφυτα δάση της περιοχής.
Σταδιακά, η ειδυλλιακή κοιλάδα της Κεντρικής Γαλλίας προσέλκυσε όλη την αριστοκρατία της χώρας, με αποτέλεσμα μέσα στους επόμενους τρεις αιώνες να χτιστούν περισσότερα από 300 μικρά και μεγάλα κάστρα-παλάτια - ορισμένα από αυτά συναγωνίζονταν σε μεγαλοπρέπεια τις Βερσαλλίες.
Παρόλο που αρκετά λεηλατήθηκαν ή και καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης και των δύο παγκοσμίων πολέμων, στην κοιλάδα του Λίγηρα υπάρχουν σήμερα περίπου 44 καλοδιατηρημένα κάστρα-μουσεία και δεκάδες ιδιωτικά, τα οποία άντεξαν στη φθορά του χρόνου - πολλά από αυτά είναι ανοιχτά στο κοινό.
Τα κάστρα Σαμπόρ, Σενονσό, Αμπουάζ, Αζε λε Ριντό, Σομόν, Σομίρ, Βιλαντρί, Σινόν, Μπλουά και Σιβερνί είναι από τα ωραιότερα και πιο επιβλητικά. Οι πόλεις της περιοχής είναι οι Μπλουά, Σινόν, Ορλεάνη, Σομί και Τουρ και είναι και αυτές γεμάτες από ιστορικά οικοδομήματα.
Σενονσό: Ο Πύργος των Κυρίων
Γνωστό κι ως «Ο Πύργος των Κυριών» (αφού κατοικήθηκε κατά κύριο λόγο από γυναίκες), το κάστρο Σενονσό χτίστηκε το 1513-1521 από τον βασιλιά Henry II, που το παραχώρησε στην ερωμένη του Diana de Poitiers. Μετά τον θάνατο του βασιλιά (1559), η νόμιμη γυναίκα του (βασίλισσα Αικατερίνη των Μεδίκων) διεκδίκησε την κυριότητα του Σενονσό από την Diana de Poitiers και τελικά την υποχρέωσε να το εγκαταλείψει.
Σήμερα, το εμβληματικό Chenonceau είναι ιδιωτικό και δέχεται τους περισσότερους επισκέπτες (περίπου 1.000.000 τον χρόνο) μετά τις Βερσαλλίες - δικαιολογημένα είναι από τα πιο διάσημα μνημεία της Γαλλίας.
Ο «Πύργος των Κυριών», με τα αιωνόβια δέντρα και τις φροντισμένες αλέες των πολύχρωμων κήπων, αποτελεί σημείο αναφοράς για την κομψή αρχιτεκτονική και κυρίως για τη μοναδική θέση του. Χτισμένο πάνω σε τόξα που στηρίζονται στον βυθό του ποταμού Cher (παραπόταμου του Λίγηρα), το κάστρο Chenonceau ενώνει με συναρπαστικό τρόπο τις δύο όχθες του ποταμού και μοιάζει περισσότερο με γέφυρα, παρά με παλάτι!
Η Αικατερίνη των Μεδίκων επέκτεινε το Σενονσό προσθέτοντας κι άλλες πτέρυγες, ενώ το 1733 το κάστρο πέρασε στην κατοχή της οικογένειας Dupin και αναστηλώθηκε σε ικανοποιητικό βαθμό από τη Louise Dupin. Διαφωτιστές, καλλιτέχνες και φιλόσοφοι (ανάμεσά τους ο Ρουσσώ και ο Βολτέρος) ήταν οι συνήθεις προσκεκλημένοι της Louise Dupin, η οποία, χάρη στην αγάπη και την εκτίμηση των αγροτών της περιοχής στο πρόσωπό της, κατάφερε να σώσει το Σενονσό από βέβαιη καταστροφή στην περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης.
Σαμπόρ
Πρόκειται για ένα από τα κλασικότερα αρχιτεκτονικά μνημεία της μεσαιωνικής Γαλλίας. Είναι το πιο μεγάλο απ' όλα τα κάστρα του Λίγηρα, βρίσκεται κοντά στον ποταμό Cosson (παραπόταμο του Λίγηρα) και είναι περικυκλωμένο από πλούσια δάση.
Το κολοσσιαίο οικοδόμημα, που ξεκίνησε να χτίζεται το 1519 από τον βασιλιά Francois I, έχει 440 δωμάτια, 282 τζάκια, 365 παράθυρα και 84 εσωτερικές σκάλες.
Το Σαμπόρ χτίστηκε με σκοπό να γίνει το κυνηγετικό καταφύγιο του βασιλιά Francois I, αφού ο Γάλλος μονάρχης ήδη διατηρούσε τη βασιλική κατοικία του στο κοντινό κάστρο Αμπουάζ. Οι εργασίες ανέγερσης ολοκληρώθηκαν το 1539, ενώ μετά τον θάνατο του Francois I ο διάδοχος γιος του Henry II συνέχισε την επέκτασή του.
Κηρύχθηκε εθνικό μνημείο το 1932. Στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αρκετά έργα τέχνης μεταφέρθηκαν για ασφάλεια από το Μουσείο του Λούβρου στα υπόγεια του κάστρου - ανάμεσα σ' αυτά ήταν και η «Μόνα Λίζα» του Leonardo da Vinci.
Ισέ: Το Κάστρο της Ωραίας Κοιμωμένης
Το κάστρο Ισέ δεσπόζει στην άκρη του δάσους Σινόν και θεμελιώθηκε τον 11ο αιώνα από τον Νορμανδό ηγεμόνα της περιοχής Gueldin de Saumur. Από τον 15ο έως τον 18ο αιώνα, το Ισέ πέρασε διαδοχικά από 8 ιδιοκτήτες, ενώ από το 1831 έχει χαρακτηριστεί ιστορικό μνημείο από το υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας.
Οι φροντισμένοι κήποι (σχεδιάστηκαν από τον αρχιτέκτονα των κήπων των Βερσαλλιών André Le Nοtre), οι στιβαροί κυλινδρικοί πύργοι και οι σκουρόχρωμες κωνικές στέγες αποτελούν τα κομψά στολίδια αυτού του παραμυθένιου πύργου, που σύμφωνα με την παράδοση ενέπνευσε τον Γάλλο συγγραφέα Charles Perrault να γράψει το παραμύθι της Ωραίας Κοιμωμένης.
Αυτός είναι, άλλωστε, ο λόγος που το Ισέ παρουσιάζεται -για καθαρά τουριστικούς λόγους- ως «Το Κάστρο της Ωραίας Κοιμωμένης». Τα περισσότερα δωμάτια του παραμυθένιου κάστρου είναι διακοσμημένα με έπιπλα και αντικείμενα εποχής, αλλά τις εντυπώσεις αναμφίβολα κλέβουν οι παραδοσιακά ντυμένες κέρινες κούκλες που υποδύονται χαρακτήρες από τα δύο πιο γνωστά παραμύθια του Charles Perrault («Η Ωραία Κοιμωμένη» και «Ο Παπουτσωμένος γάτος»).
Αμπουάζ: Η τελευταία κατοικία του Leonardo da Vinci
Το κάστρο-φρούριο Αμπουάζ υψώνεται προστατευτικά πάνω από την ομώνυμη κωμόπολη, η οποία καθρεφτίζεται στα ήσυχα νερά του Λίγηρα.
Σχεδιάστηκε από τους Ιταλούς αρχιτέκτονες Domenico da Cortona και Fra Giocondo και είναι χτισμένο πάνω στα ερείπια παλαιότερου κάστρου που υπήρχε εδώ από τον 10ο αιώνα - τους κήπους επιμελήθηκε ο αρχιτέκτονας-μηχανικός Pacello da Mercogliano.
Η ανοικοδόμησή του ξεκίνησε το 1492 από τον βασιλιά Charles VIII (ο ίδιος πέθανε μέσα στο κάστρο το 1498, όταν χτύπησε το κεφάλι του σε ένα υπέρθυρο) και ολοκληρώθηκε στις αρχές του επόμενου αιώνα από τον βασιλιά Francois I.
Στο εσωτερικό του Αμπουάζ, και συγκεκριμένα στο παρεκκλήσι του Saint-Hubert, βρίσκεται ο τάφος του Leonardo da Vinci, που άφησε εδώ την τελευταία του πνοή το 1519. Το αναγεννησιακού ρυθμού κάστρο αναγνωρίστηκε το 1840 από το υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας ως ιστορικό μνημείο.
Η πρωτεύουσα του Λίγηρα
Η Τουρ θεωρείται η πρωτεύουσα του «Κήπου της Γαλλίας» και ανήκει στο δίκτυο των γαλλικών πόλεων «Τέχνη και Ιστορία». Με πλούσια κληρονομιά από την ιστορία της μεσαιωνικής και αναγεννησιακής Γαλλίας, η πόλη γνώρισε εξαιρετική καλλιτεχνική και αρχιτεκτονική άνθηση. Η Τουρ διασχίζεται από τον ποταμό Λίγηρα και προσφέρεται ως ορμητήριο για επισκέψεις σε κάστρα, χωριά, μουσεία και στους αμπελώνες της περιοχής.
Σομόν
Το κάστρο Σομόν θεμελιώθηκε τον 10ο αιώνα από τον Odo I, κυβερνήτη της κοντινής πόλης Μπλουά, αλλά το 1465 καταστράφηκε από τον βασιλιά Louis XI. Την ανοικοδόμησή του ανέλαβε αμέσως ο Charles I d'Amboise (1465-1475), ο οποίος έδωσε στο κάστρο τη μορφή ενός αναγεννησιακού πύργου, αλλοιώνοντας σε σημαντικό βαθμό τον οχυρωματικό του χαρακτήρα.
Η βασίλισσα Αικατερίνη των Μεδίκων αγόρασε το κάστρο το 1550 (ένας από τους διάσημους προσκεκλημένους της βασίλισσας στο Σομόν υπήρξε ο Νοστράδαμος), ενώ το 1750 ο νέος ιδιοκτήτης του Jacques-Donatien το μετέτρεψε σε εργοστάσιο υαλουργίας και κεραμικής. Το Σομόν το 1938 περιήλθε οριστικά στο γαλλικό κράτος το 1938. Σαφώς μικρότερο, αλλά πιο ρομαντικό σε σύγκριση με άλλα κάστρα της κοιλάδας, το Σομόν λειτουργεί σήμερα ως μουσείο. Στο εσωτερικό του υπάρχουν αυθεντικά έπιπλα και αντικείμενα εποχής, ενώ κάθε χρόνο (από Απρίλιο μέχρι Οκτώβριο) οργανώνεται εδώ διεθνές φεστιβάλ ανθοκομίας και κηπουρικής, όπου καταξιωμένοι σχεδιαστές κήπων από όλο τον κόσμο παρουσιάζουν τις δουλειές τους.
Μπλουά: Κράμα αρχιτεκτονικών ρυθμών
Χτισμένο στο κέντρο της πόλης Μπλουά, το ομώνυμο τριπτέρυγο κάστρο-παλάτι αποτελεί ένα κράμα μεσαιωνικού, αναγεννησιακού και κλασικού αρχιτεκτονικού ρυθμού, καθώς έχει κατασκευαστεί από τον 13ο έως τον 17ο αιώνα με τη σταδιακή προσθήκη διαφόρων κτιρίων περιμετρικά της κεντρικής λιθόστρωτης αυλής. Διαθέτει 564 δωμάτια, εκ των οποίων τα 100 είναι υπνοδωμάτια, 75 εσωτερικές σκάλες, ενώ υπάρχει ένα τζάκι σε κάθε δωμάτιο!
Το κάστρο Μπλουά είναι ταυτισμένο με ορισμένες αρκετά σημαντικές στιγμές της Γαλλικής Ιστορίας. Υπήρξε κατοικία πολλών Γάλλων βασιλιάδων από το 1391 έως την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης, ενώ η Ιωάννα της Λωραίνης έλαβε εδώ την ευλογία του αρχιεπισκόπου της Ρενς, πριν πολεμήσει τον αγγλικό στρατό στην Ορλεάνη (1429).
Ανακηρύχθηκε ιστορικό μνημείο το 1841 και μετατράπηκε σε μουσείο.
Στα πιο χαρακτηριστικά αξιοθέατα του Μπλουά περιλαμβάνονται η σπιράλ σκάλα στην πτέρυγα του βασιλιά Francois I, η αίθουσα «Salle des États Généraux» (πρόκειται για μια από τις παλαιότερες αίθουσες γοτθικής αρχιτεκτονικής στη Γαλλία), το άγαλμα του βασιλιά Louis XII, το βασιλικό δωμάτιο «Chambre du Roi Henry IV» και το δωμάτιο της Αικατερίνης των Μεδίκων «Chambre des Secrets», όπου η βασίλισσα εικάζεται ότι έκρυβε τα δηλητήρια που χρησιμοποιούσε για να εξοντώνει τους εχθρούς της.
Τα αξιοθέατα της πόλης Μπλουά
Η πόλη Μπλουά απλώνεται στις όχθες του ποταμού Λίγηρα και βρίσκεται ανάμεσα στις πόλεις Τουρ και Ορλεάνη.
Η πρώτη αναφορά της πόλης εντοπίζεται τον 6ο μ. Χ. αιώνα, ενώ μόλις τον 9ο αιώνα γίνεται κέντρο κομητείας. Το 1429 η Ιωάννα της Λωραίνης χρησιμοποίησε το Μπλουά ως στρατιωτική βάση για την απελευθέρωση της Ορλεάνης από τους Αγγλους.
Το πιο γνωστό αξιοθέατο του Μπλουά είναι το αναγεννησιακό κάστρο στο κέντρο της πόλης. Άλλα μνημεία είναι ο καθεδρικός ναός Saint Louis (1678), οι κήποι Jardins de l' Eveche, το μεσαιωνικό χτίσμα «Maison des Acrobates» (Το Σπίτι των Ακροβατών), το Μουσείο «Maison de la Magie» (Το Σπίτι της Μαγείας) και τη λιθόκτιστη γέφυρα του 18ου αιώνα, που ενώνει τις δύο όχθες του Λίγηρα.
