Η ιστορία του Παντελή, η ιστορία των περισσότερων νέων της Ελλάδας στα χρόνια της κρίσης, ίσως και λίγο παλιότερα.
Από τη δεκαετία του 1990 και μετά η κατάσταση, παρά την όποια επίπλαστη ευημερία, τον πλούτο των τραπεζών, δάνεια για κάθε χρήση ή διασκέδαση ή τουρισμό, είναι τραγική.
Η αγορά παραπαίει, οι εργαζόμενοι νιώθουν το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια τους, παρά τις υπερπροσπάθειες να κρατήσουν τη θέση τους, τις όποιες παραχωρήσεις σε εργατοώρες απλήρωτες. Τα μικρά καταστήματα, κλείνουν το ένα μετά το άλλο, οι συντάξεις ξαναπροσδιορίζονται, προς τα κάτω όμως, παρά τις αυξημένες κρατήσεις, η παιδεία πειραματίζεται στο παιχνίδι των πολιτικών, ο κόσμος αλλάζει ξανά και ξανά.
Θα ήταν αστείο, να τεθεί και το ερώτημα “...κι αν αλλάξω τον κόσμο;” Όλοι είμαστε παγιδευμένοι, σε μια συσσώρευση λαθών, από τον μικρότερο μέχρι τον μεγαλύτερο. Ο πολιτισμός μας, μπάζει νερά. Αν δεν κλείσουμε γρήγορα τις τρύπες και βάλουμε τα πράγματα σε τάξη, όλοι θα είμαστε χαμένοι. Ζούμε, αλλά δεν ζούμε ό,τι πρέπει. Βιώνουμε πολλά, αλλά όχι τα καλύτερα. Ας το ψάξουμε καλύτερα, ας το ψάξουμε!
