Ο Ντάρεν Αρονόφκσι με ένα δυνατό καστ μας εισάγει στο αλληγορικό σύμπαν της «Μητέρας».
Ο Ρώσος Αντρέι Ζβιάνγκιντσεφ μιλάει για έναν κόσμο «Χωρίς αγάπη» και ο Τζέφρι Ρας δίνει μια συγκλονιστική ερμηνεία στον ρόλο του μεγάλου Αλμπέρτο Τζακομέτι.
Mητέρα! (Mother!)
Σκηνοθεσία: Ντάρεν Αρονόφσκι
Πρωταγωνιστούν: Τζένιφερ Λόρενς, Χαβιέ Μπαρδέμ, Εντ Χάρις, Μισέλ Φάιφερ, Ντόναλ Γκλίσον
Ένα ζευγάρι, η Μητέρα κι Εκείνος, ζει ήρεμο κι ευτυχισμένο στο απομονωμένο, τεράστιο σπίτι του, μέχρι τη στιγμή που απρόσκλητοι και παράξενοι επισκέπτες κάνουν αναπάντεχα την εμφάνισή τους.
Τότε ο εφιάλτης ξεκινά.
Η Μητέρα αναγκάζεται να αναθεωρήσει όσα πιστεύει για την αγάπη, την αφοσίωση και τη θυσία, ενώ το τέλος πλησιάζει.
Ο Ντάρεν Αρονόφσκι («Ρέκβιεμ για Ένα Όνειρο», «Η Πηγή της Ζωής», «Μαύρος Κύκνος») επιστρέφει με ένα σκοτεινό horror thriller, πολλαπλών αναγνώσεων.
Ένα ζευγάρι, η Μητέρα κι Εκείνος , που είναι δημιουργός-ποιητής, αλλά δεν μπορεί να συγγράψει το τέλειο έργο ακόμα, ζουν σχεδόν απομονωμένοι σε ένα σπίτι, το οποίο ανήκε κάποτε στον άντρα, αλλά μετά από μια πυρκαγιά καταστράφηκε.
Εκείνη απόλυτα αφοσιωμένη στον σύντροφό της, προσπαθεί να του αναδώσει ζωή. Όταν ένα περίεργο ζευγάρι καταφτάνει απρόσκλητο, η ταινία αποκτάει μια άλλη διάσταση, ξεφεύγοντας από ένα συμβατικό οικογενειακό δράμα. Ανοιχτό σε πολλούς συνειρμούς, με βιβλικές αναφορές που ξεκινούν από τον Κάιν και τον Άβελ και φτάνουν σε εφιαλτικές σκηνές μιας κόλασης, με υπαινιγμούς για την καταστροφή του πλανήτη από τον άνθρωπο και σχόλια για το καθεστώς ανελευθερίας που ζούμε σήμερα, το σύμπαν του Αρονόφσκι στοχεύει κατά βάση στο υποσυνείδητο του θεατή.
Τα πρόσωπα δεν έχουν ονόματα, μιας και η πρόθεσή είναι να λειτουργούν ως αρχέτυπα , ενώ δεν λείπει η κοσμογονική διάσταση αλλά και βαθιά υπαρξιακά ερωτήματα, που ο θεατής πρέπει να διατυπώσει μόνος του, καθώς ο Αρονόφσκι φαίνεται πως δεν έχει καμία διάθεση να ξεκαθαρίσει τις προθέσεις του.
Η κεντρική του ιστορία και ο τρόπος που ανατρέπει την ισορροπία του ζευγαριού δεν ακολουθεί μια λογική συνέπεια, γεγονός που καθιστά αρκετά δύσκολη την αποκωδικοποίηση της ταινίας. Μέσα από μια αλληλουχία εφιαλτικών εικόνων που παρατίθενται παρατακτικά, καταγράφει τον παραλογισμό της εποχής από την οπτική της Μητέρας, που δίνει τα πάντα στον Ποιητή και οδηγείται στις πιο σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης ύπαρξης.
Η Τζένιφερ Λόρενς προσπαθεί να ενταχθεί μέσα σε αυτό το απόκοσμο σύμπαν, με μια ρεαλιστική ερμηνεία σε αντίθεση με τον Χαβιέ Μπαρδέμ, τον Εντ Χάρις και την αινιγματική Μισέλ Φάιφερ που δίνουν μια συμβολική διάσταση στις ερμηνείες τους, ακολουθώντας περισσότερο την σκηνοθετική γραμμή του Αρονόσφκι.
Είναι πιθανόν βγαίνοντας από την αίθουσα να νιώσετε μπερδεμένοι, καθώς η ταινία δεν ακολουθεί σε καμία περίπτωση μια καθαρή αφηγηματική γραμμή, όμως σίγουρα οι εικόνες του σημαντικού αυτού δημιουργού επανέρχονται εν ευθέτω χρόνω και δημιουργούν προβληματισμούς.
