Θεωρεί τον αυτό του έναν αμετανόητο ταξιδευτή της ζωής, που μπορεί να βρεθεί με την ίδια ευκολία στο Μαρόκο, στην Ελλάδα, στην Κούβα, στην Νέα Υόρκη αλλά και στο Λος Άντζελες όπου ζει πια μόνιμα.
Λος Άντζελες -Μαρία Γιαχνάκη
Ο Έλληνας ηθοποιός Χρήστος Βασιλόπουλος, χτυπήθηκε όσο κανείς τα τελευταία χρόνια για τις επιλογές του, αλλά κυρίως για την απόφασή του να ζήσει στην Αμερική.
Πήρε σύντομα την αμερικανική υπηκοότητα και άρχισε να δίνει τις καθημερινές του μάχες για την επιβίωσή του, σε ένα πιο αξιοκρατικό κλίμα δουλειάς που όμως δεν χαρίζεται, ούτε συγχωρεί λάθη.
Θέλει πολύ χαμόγελο και προγραμματισμό η ζωή στο Λος Άντζελες λέει ο ίδιος και το χαμόγελό του, όντως είναι πιο λαμπερό από ποτέ.
Ο Έλληνας ηθοποιός έγινε σύντομα ένας ευτυχισμένος κάτοικος, της πιο διάσημης πόλης και όχι ένας στερημένος και φοβισμένος μετανάστης όπως ίσως θα περίμεναν πολλοί.
Ο Χρήστος είναι ένα πρόσωπο, που η ζωή του, στην πόλη των Αγγέλων, απασχόλησε όσο τίποτα άλλο τα ελληνικά μέσα.
Χτυπήθηκε μέσω ελληνικών δημοσιευμάτων και χλευάστηκε από ανεγκέφαλους παρουσιαστές, όμως μόνο εκείνος και όσοι δοκιμάζουν την τύχη τους εκεί, μπορoύν να καταλάβουν, τι ακριβώς σημαίνει Χόλυγουντ αφού η ζωή είναι γεμάτη προκλήσεις, σκαμπανεβάσματα, απογοητεύσεις αλλά και πολλές χαρές.
Με το Χρήστο κλείσαμε ραντεβού να βρεθούμε στο Χόλυγουντ, σε ένα καφέ λίγο έξω από το κέντρο της πόλης.
Έφτασε στην ώρα του και μπαίνοντας στο καφέ, με τον γνωστό ελληνικό του αέρα και ταπεραμέντο, μας καλωσόρισε ενώ η χαρά του ήταν έκδηλη που συναντούσε Έλληνες.
Μαζί του, δεν χρειάζεται κανείς να κάνει πολλές ερωτήσεις για να πάρει αυτά που θέλει, ούτε να τον καθοδηγήσει στην ιστορία της συνέντευξης. Η κουβέντα μας, έμοιαζε με τρεχούμενο νερό και τα πράγματα ήταν τόσο ξεκάθαρα που ακούγοντάς τον, γινόσουν αδιαμφισβήτητα συνοδοιπόρος στο ταξίδι του.
Κλείνει τουλάχιστον 8 χρόνια στο Χόλυγουντ. Η λαμπερή πόλη ήταν ο επόμενος μεγάλος σταθμός του, μετά τη Νέα Υόρκη. Ο καθένας που ασχολείται με τον κινηματογράφο θα ήθελε να είναι εκεί και ο Χρήστος είναι εκεί ακριβώς που συμβαίνουν όλα.
Πέρασε δύσκολα ώσπου να προσαρμοστεί και σήμερα, αν κι έχει βρει το δρόμο του, δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του, αλλά λέει αλήθειες για την πόλη των σταρ, της χλιδής και των χρημάτων.
Παντρεύτηκε , χώρισε , πήρε την αμερικανική υπηκοότητα αλλά νιώθει πάντα φανατικός Έλληνας. Ξέρει τα όριά του στην δουλειά αλλά και τις δυνατότητές του, κάνοντας με το ίδιο πάθος και τον ίδιο επαγγελματισμό τον Ρώσο εγκληματία σε μια ταινία, τον πατέρα που οδηγεί ένα πολυτελέστατο τζιπ, για μια ακριβή διαφήμιση αλλά και τις καθημερινές δουλειές, που κάνει ένας οποιοσδήποτε πολίτης για να επιβιώσει στο Χόλυγουντ αφού η ζωή είναι πανάκριβη.
Σήμερα έχει κερδίσει με την αξία του ,έναν σημαντικό ρόλο στο σήριαλ "The Last ship" και συνεχίζει ακάθεκτος.
Έχει γίνει ο αγαπημένος, των πιο δύσκολων casting director του Χόλυγουντ αφού τον καλούν ξανά στις πιο δύσκολες ακροάσεις. Για όσους ασχολούνται με τον κινηματογράφο και το θέατρο ξέρουν καλά τι θα πει αυτό.
Σου αρέσει ειλικρινά το Χόλυγουντ; Φασαρία, άστεγοι παντού. Δύσκολο το παρκάρισμα. Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Πως ζεις εδώ;
«Ζω σε αυτήν την πόλη γιατί θέλω, γιατί μου αρέσει και γιατί δεν καταπιέζομαι. Η Καλιφόρνια και οι άνθρωποί της, στους ρυθμούς μοιάζουν με τη Θεσσαλονίκη. Μπορεί να ισχύουν τα παραπάνω που είπες αλλά η ζωή είναι χαλαρή. Έχει ωραίο καιρό, κάτι το οποίο είναι πολύ σημαντικό. Ίσως αν αρχίσω κάποια στιγμή, να καταπιέζομαι, να την εγκαταλείψω. Ίσως και να γυρίσω στην Ελλάδα. Δεν ξέρω που αλλού θα πάω. Κάθε πόλη που αποφασίζεις να μείνεις, πρέπει να σου αρέσει να έχεις φίλους εκεί. Εγώ έχω φίλους εδώ που είναι σαν να είναι η οικογένειά μου.
Έχω φίλους Αμερικάνους αλλά και Έλληνες που έχουν έρθει στο Χόλυγουντ όπως ο Πάνος ο Βλάχος, ο Γιώργος ο Καραμίχος, η Ιωάννα η Τριανταφιλλίδου και βεβαίως ο Δημήτρης Γιαννέτος. Κάνω παρέα με ανθρώπους, που έχω να πω κάτι που θα περάσω καλά, που θα πάρω αγάπη και θα δώσω αγάπη και που θα με πάνε ένα βήμα παρακάτω στη ζωή και στην δουλειά.
Ήταν δύσκολή η αρχή;
Όταν πρωτοήρθα, ήρθα για 6 μήνες και τελικά έμεινα 8 χρόνια.
Έχω αλλάξει πολύ από τότε που ήρθα, στον τρόπο σκέψης και φιλοσοφίας.
Η αμερικάνικη κουλτούρα, είναι τελείως διαφορετική από την δική μας βέβαια, αλλά μαθαίνεις να ζεις. Στις αρχές παίρνει χρόνο να συνηθίσεις και να απορροφηθείς αλλά αν είσαι προσγειωμένος, όλα γίνονται.
Οι Έλληνες το αντέχουν το Χόλυγουντ;
Τώρα που το σκέπτομαι και για μένα ήταν ένα ταξίδι με τον εαυτό μου τελικά όλο αυτό. Πολλοί συνάδελφοι ας πούμε, έχουν έρθει εδώ στο Χόλυγουντ αλλά δεν άντεξαν και γύρισαν πίσω. Δεν αντέχουν την ζωή εδώ, άλλοι ίσως δεν μπορούν την ανωνυμία. Αν θες να περπατάς στο LA και δεν σε πειράζει, που μπορεί να μην σε ξέρει κανείς, τότε μπορείς να ζήσεις σίγουρα και να είσαι ο εαυτός σου. Όμως αν θες να σε ξέρουν, να σε αναγνωρίζουν στον δρόμο, να σου μιλάει η κυρία τάδε, στο μάρκετ και να νιώθεις καλά με αυτό, τότε σίγουρα πας εκεί που το έχεις αυτό, δηλαδή στην Ελλάδα γιατί εδώ δεν μπορείς να το έχεις.
Εμένα ας πούμε δε με νοιάζει που δεν με ξέρουν. Δεν με αναγνωρίζουν όταν περπατάω στο δρόμο και δεν μου δημιουργεί καμία ανασφάλεια.
Τώρα βέβαια αυτό, έχει να κάνει και με πόσο μπορείς να αντέξεις . Εγώ ας πούμε στην Ελλάδα έβγαζα λεφτά στην τηλεόραση, έπαιζα στο θέατρο και εδώ που είμαι κάνω πάλι κάποια πράγματα αλλά κάνω και καθημερινές δουλειές για να επιβιώσω. Δεν εργάζομαι μόνο ως ηθοποιός, ούτε περιμένω πότε θα κλείσω μια δουλειά ηθοποιού για να δουλέψω. Δεν υπάρχουν τέτοια περιθώρια.
Σου αρέσουν οι ρόλοι που παίρνεις;
Οι ρόλοι μου ως τώρα είναι κάπως συγκεκριμένοι. Εδώ σε κατηγοριοποιούν και δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό, γιατί αν ξέρεις να στοχεύεις, τότε παίρνεις ευκολότερα δουλειές που σου ταιριάζουν. Εγώ υποδύομαι Ρώσους και γενικότερα αλλοδαπούς σε ταινίες δράσης. Το εβδομήντα τις εκατό της δουλειάς μου είναι ταινίες με δράση και περιπέτεια. Έχω κάνει βέβαια παιδικά, video game, voice over και διαφημίσεις.
Το παιχνίδι πρέπει να είναι ανοιχτό για τα πάντα.
Στις ακροάσεις σε βλέπουν και λένε θα τον βάλω να παίξει αυτό και κατηγοριοποιείσαι αμέσως. Όποτε πρέπει να στοχεύσεις σε αυτό.
Είναι εύκολο να κυνηγήσεις μια δουλειά εδώ;
Μόνος σου δεν μπορείς να δουλέψεις. Γι αυτό εγώ, έχω μάνατζερ και ατζέντη και πολύ υπομονή.
Η υπομονή είναι τεράστιο εφόδιο αν θες να επιβιώσεις σε αυτόν τον χώρο.
Πρέπει να χτυπήσεις χιλιάδες πόρτες, να περάσεις από χιλιάδες οντισιόν και να σου πουν χιλιάδες όχι και να συνεχίσεις να έχεις το ίδιο πάθος και να συνεχίσεις να χτυπάς πόρτες.
Απογοητεύτηκες ποτέ;
Έχω περάσει διάφορες φάσεις, μέχρι και τον πέμπτο χρόνο, στενοχώριας ίσως και απογοήτευσης. Τώρα άλλαξα τον τρόπο σκέψης μου. Διότι τον κάθε ρόλο, δεν τον παίρνει απαραίτητα, ο καλύτερος ηθοποιός αλλά αυτός που ταιριάζει με την παρτνέρ ή που ταιριάζει με αυτό που έχει στο μυαλό του ο σκηνοθέτης.
Είναι εύκολο να χάνεις τις δουλειές και τρέχεις συνέχεια σε οντισιόν. Απλώς πρέπει να το πάρεις απόφαση.
Οπότε λες, θα ζω τη ζωή μου, θα τρώω καλά και δεν θα αγχώνομαι με τις ακροάσεις γιατί αλλιώς μπορεί να τρελαθώ.
Υπήρξαν ακροάσεις που τέλειωσαν άδοξα, άλλες πάλι που με έφτασαν μέχρι την πηγή, αλλά δεν ήπια νερό.
Είναι τζόγος η δουλειά αυτή;
Τη δουλειά μπορείς να την πάρεις με την έκτη φορά ή και ποτέ. Αν περιμένεις να χτυπήσει το τηλέφωνο, τότε σε παίρνει από κάτω.
Δεν έφτασα ποτέ στο σημείο να το βάλω κάτω αλλά σου έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις.
Είναι εμπειρίες μεγάλες όλα αυτά, που σε χτίζουν όμως σαν προσωπικότητα.
Στο "The last ship" που παίζω τώρα πήρα το ρόλο, παρόλο που ο cast director ήταν περίεργος. Είχα πάει λοιπόν σε αυτόν για μια ακρόαση, για το ρόλο ενός ψαρά αλλά τελικά πήραν ένα Κύπριο που ταίριαζε περισσότερο.
Ο Cast director μετά με ξαναφώναξε όμως και με πήρε για το "Τhe last ship" που παίζω τώρα. Κάπως έτσι γίνονται αυτές οι δουλειές εδώ και κάπως έτσι παίρνεις ή δεν παίρνεις τις δουλειές.
Η Ελλάδα σου λείπει;
Η Ελλάδα μου λείπει. Μου λείπει το καλοκαίρι , τα νησιά το θέατρο, οι φίλοι μου, το φαγητό, οι έλληνες που είναι γαλαντόμοι, μου λείπει το πόσο ξέρουμε να αγαπάμε τους ανθρώπους.
Νοιάζομαι για την Ελλάδα διότι εκεί ζει η μάνα μου, ο αδελφός μου και παρακολουθώ τα πάντα. Απλώς εδώ είναι κάτι άλλο, δεν βρίσκεις βέβαια τον ελληνικό πλούτο και ότι σου ανέφερα παραπάνω αλλά παίζεις σε σετ που κοστίζει 70 εκατομμύρια η παραγωγή και είναι μαγικά.
Μήπως έχεις αρχίσει να γίνεσαι λίγο Αμερικάνος;
Δεν θα γίνω ποτέ Αμερικάνος. Μπορεί να έχω διαβατήριο αμερικάνικο αλλά είμαι Έλληνας. Είμαι γεμάτος Ελλάδα. Την κουβαλάω μέσα μου όπου κι αν πάω. Ο Έλληνας ξέρει να ζει, να απολαμβάνει την ζωή του ακόμη και κάτω από δύσκολες συνθήκες. Δεν χάνει την ζωντάνια του.
Οι Έλληνες ζουν και με πέντε δολάρια αν χρειαστεί. Ενώ στην Αμερική θεωρείσαι πετυχημένος όταν έχεις πολλά λεφτά στο λογαριασμό σου, αν έχεις πιστωτικές κάρτες και ας παίρνεις χίλια χάπια.
Υπάρχει σεβασμός για τους Έλληνες εδώ;
Μας σέβονται τους Έλληνες πολύ. Μας έχουν σαν κάτι πολύ εξωτικό. Εξωτικά φρούτα ας πούμε. Ο Πάνος ο Βλάχος για παράδειγμα ήρθε εδώ και περπατάει και πέφτουν οι γυναίκες κάτω. Η Ιωάννα η Τριανταφιλλίδου μπαίνει σε μπαρ και τρελαίνονται όλοι. Κάνουμε την διαφορά οι Έλληνες και είμαστε αγαπητοί.
Έχεις γίνει και λίγο κέντρο πληροφοριών για Έλληνες που θα ήθελαν να έρθουν εδώ; Μαθαίνω ότι βοηθάς νέους και συναδέλφους σου.
Η αλήθεια είναι ότι μου στέλνουν Έλληνες μηνύματα για να έρθουν. Τους ενθαρρύνω να έρθουν αφού μου πουν πρώτα, τι έχουν στο μυαλό τους. Πρέπει να ξέρουν τι θέλουν για να μπορούν να το διεκδικήσουν.
Πρέπει να ξέρουν ότι σταρ εδώ, γίνονται αυτοί που παίζουν από 15 χρονών στον κινηματογράφο. Άρα πρέπει να έρχονται προσγειωμένοι για να μην απογοητευτούν κιόλας. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να έρθουν για εμπειρία. Άλλοι γιατί θέλουν να κυνηγήσουν το όνειρό τους. Όλοι έχουμε δικαίωμα στο όνειρο. Είναι κάποιοι βέβαια που ζουν σε άλλο πλανήτη και νομίζουν ότι εδώ θα έρθουν και θα κατακτήσουν τον κόσμο. Δεν είναι εφικτό αυτό αλλά όχι και ακατόρθωτο. Λαμβάνω πολλά μηνύματα στον λογαριασμό μου και μου ζητούν πληροφορίες. Πάντα απαντώ και χαίρομαι να βοηθώ. Έχω πάρει αγάπη στο επάγγελμά μου και δίνω κι εγώ.
Είναι εύκολο κάποιος να συντηρεί την καθημερινότητά του εδώ;
Όταν είσαι εδώ πρέπει να βρεις τρόπους οπωσδήποτε να συντηρείς την καθημερινότητά σου και την καθημερινότητα της δουλειάς σου. Πρέπει κάπου να δουλεύεις. Δε έχεις το περιθώριο να περιμένεις να κλείσεις μια κινηματογραφική δουλειά και να συντηρηθείς περιμένοντας.
Εγώ τις δουλειές που έκλεισα, τις έκλεισα γιατί έβαλα το μυαλό μου να δουλέψει. Προσπάθησα να συντηρηθώ και να κρατηθώ και σε επαγγελματική φόρμα παράλληλα.
Έχεις κοινά με τον φίλο σου τον Γιώργο Καραμίχο;
Με τον Καραμίχο πάμε στις ίδιες ακροάσεις, διεκδικούμε τους ίδιους ρόλους σχεδόν και πολλές φορές φτάνουμε στο τέλος των ακροάσεων και λέμε μεταξύ μας, χαριτολογώντας, ότι πρέπει ο ρόλος να μείνει στην οικογένεια. Χαιρόμαστε όμως ο ένας με την χαρά του άλλου. Έχουμε αλληλεγγύη μεταξύ μας και αγάπη. Αλλιώς πως να επιβιώσουμε αν ζηλεύουμε.
Υπήρξαν Έλληνες που ήρθαν εδώ κι έφυγαν, γιατί κλείστηκαν από φόβο στον εαυτό τους. Δεν ήθελαν ας πούμε, να είναι μέσα στην παρέα για να μην γνωρίσουν τους φίλους τους, στους υπόλοιπους, μην τυχόν και χάσουν καμιά δουλειά.
Εγώ μπορώ να ζηλέψω αλλά θα ζηλέψω ωραία, που θα πάρεις τη δουλειά και θα το γιορτάσουμε μαζί.
Σε ανησυχεί η κατάσταση στην Ελλάδα;
Στην Ελλάδα δεν βλέπω φως και δεν βλέπω να γίνεται τίποτα καλύτερο.
Θα επιβιώσουν αυτοί που θα έχουν χωράφια, γη, ή πολλά λεφτά .
Είναι πολύ πίσω τα πράγματα και στον χώρο μας.
Δεν λειτουργεί το σωματείο μας, δεν υπάρχουν νόμοι, κάνει ο καθένας ότι του έρθει στο κεφάλι. Αυτό δεν βοηθάει την επαγγελματική εξέλιξη κανενός. Θα ήθελα να αλλάξουν τα πράγματα γιατί είναι η χώρα μου και την αγαπώ.
Στα 21 σου πήγες στη Νέα Υόρκη για 6 μήνες και τελικά δεν γύρισες ποτέ στην Ελλάδα. Το ταξίδι συνεχίζεται;
Ναι το ταξίδι συνεχίστηκε και συνεχίζεται και το κάνω να συνεχίζεται γιατί μου αρέσει αυτό που κάνω. Το αγαπώ και περνάω καλά και παίρνω ενέργεια.
Η Ελλάδα σε πλήγωσε ποτέ;
Όσον αφορά στην πορεία μου εδώ στην Αμερική, υπήρξαν κάποιοι που με χλεύασαν. Το αστείο είναι ότι αυτοί εκ του ασφαλούς εξέφρασαν γνώμη για μένα, μέσα από ένα στούντιο, που ίσως οι ίδιοι, να μην είχαν δώσει και καμία μάχη στη ζωή τους. Αυτοί με έκαναν να αηδιάσω αλλά δεν άφησα να με πληγώσουν.
Δυστυχώς υπάρχει ένα ποσοστό δημοσιογράφων που δεν ενημερώνεται και λέει βλακείες. Έχουν πει ας πούμε, έλα μωρέ τι κάνει και αυτός ο Βασιλόπουλος στο Χόλυγουντ... Τον σερβιτόρο κάνει.
Ε λοιπόν, τι να πεις σε αυτούς τους ανθρώπους; Διάβασες να ενημερωθείς;
Αν είσαι σωστός, ρώτα να μάθεις τι κάνει ο Βασιλόπουλος στο Χόλυγουντ; Μπορεί να κάνει καθημερινές ίσως δουλειές, γιατί πρέπει να συντηρηθεί, σε μια πόλη πανάκριβη, όπως κάνουν όλοι ,αλλά καταφέρνει να κερδίζει τις ακροάσεις και να παίρνει τον ρόλο σε διεθνή διαφημιστικά, ή σε ταινίες που διεκδικούν έναν ρόλο εκατοντάδες ηθοποιοί. Παίζει σε ένα από τα διάσημα σήριαλ στο TNT, στα 6 από τα δέκα επεισόδια χωρίς να λειτουργεί το μέσον ή φιλίες ή ότι άλλο μπορεί να λειτούργει στην Ελλάδα...
Ναι, ο Χρήστος ήταν μια πολύ ωραία παρέα για μια τέτοια συζήτηση στο Χόλυγουντ, αλλά κυρίως ήταν κι ένα μάθημα ζωής, από έναν ηθοποιό που ξέρει να οδηγεί το βαρύ όχημα της ξενιτειάς, σε έναν χώρο δύσκολο.
Το βράδυ στο ξενοδοχείο χάρηκα τον Χρήστο στην τηλεόραση, διότι έτυχε να έχει ένα επεισόδιο από το "The last ship". Ένιωσα τόσο έντονα την αύρα του Έλληνα μέσα σε μια διεθνή παραγωγή και δεν το κρύβω ότι συγκινήθηκα. Μετά έφερα στο μυαλό μου, ότι εκείνη την ώρα ο Χρήστος, βρισκόταν σε μια από τις καθημερινές του δουλειές γιατί έπρεπε να δουλέψει και για την επιβίωσή του.
Ήταν τόσο ειλικρινής στην συνάντησή μας, που δεν έκρυψε από έπαρση τίποτα, ούτε φούσκωσε τα πράγματα για την ζωή του εκεί, αλλά ντόμπρα, αληθινά και με το χαμόγελο στα χείλη, περιέγραψε την μάχη που δίνει ένας Έλληνας, σε μια τόσο διαφορετική Ήπειρο, στην οποία έφτασε εκεί, ακολουθώντας το όνειρό του.
Keep walking Christoς Vasilopoulos, so proud of you!
