Την Πέμπτη 4 Μαΐου είχα την ευκαιρία να απολαύσω τη φημισμένη όπερα του Βέρντι “Φάλσταφ” που έκανε πρεμιέρα στην Όπερα της Λιλ με πρωταγωνιστή τον διεθνώς καταξιωμένο Έλληνα βαρύτονο Τάση Χριστογιαννόπουλο στον ομώνυμο ρόλο.
Τη σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει ο ελληνικής καταγωγής, Γάλλος ηθοποιός και σκηνοθέτης Ντενίς Ποδαλίδης (DenisPodalydes) ενώ την ορχήστρα διευθύνει ο Ιταλός Αντονέλο Αλεμάντι (Antonello Allemandi).
Η πλοκή του έργου είναι λίγο πολύ γνωστή στους φίλους της όπερας, καθώς το συγκεκριμένο έργο ανέβηκε με μεγάλη επιτυχία τον Φεβρουάριο που μας πέρασε από την Εθνική Λυρική Σκηνή, με τον Δημήτρη Πλατανιά στον ρόλο του Φάλσταφ και τον Τάση Χριστογιαννόπουλο στον ρόλο του Φόρντ.
Πριν δω την παράσταση στην Όπερα της Λιλ πίστευα πως αυτή της Αθήνας άγγιζε την τελειότητα, τελικά στην τέχνη όπως και στη ζωή, “εχθρός του καλού είναι το καλύτερο”.
Στην παράσταση της Λιλ ο Φάλσταφ παρουσιάζεται ως ένας ευτραφής, ηλικιωμένος άρρωστος άνδρας, που άγεται και φέρεται από τα πάθη της σάρκας και τις εφήμερες ηδονές.
Ο σκηνοθέτης έξυπνα τοποθετεί την πλοκή του έργου σε ένα νοσοκομείο υπερτονίζοντας έτσι την αρρωστημένη φύση του κεντρικού ήρωα.
Οι ερωτικές περιπέτειες του Φάλσταφ που τελικά τον καθιστούν περίγελο στην τοπική κοινωνία της εποχής του, αποδίδονται με τρόπο σουρεαλιστικό μπλέκοντας αριστοτεχνικά την κωμωδία με το δράμα.
Ο Τάσης Χριστογιαννόπουλος βάζει την προσωπική του σφραγίδα στον ρόλο, συνθέτοντας ένα πολύπλοκο χαρακτήρα, γκροτέσκο στην όψη, αδέξιο στις κινήσεις, τραχύ, σκληρό αλλά και πολύ ανθρώπινο και ευαίσθητο. Μπαίνει βαθιά στην ψυχοσύνθεση του ήρωα αναδεικνύοντας εκτός από την κωμική και την δραματική του πλευρά, με τρόπο μάλιστα που στο τέλος καταλήγει να γίνεται συμπαθής.
Η πλατιά και εκφραστική φωνή του Έλληνα βαρύτονου, σε συνδυασμό με το υποκριτικό του ταλέντο δίνουν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα.
Τα αφαιρετικά αλλά καθόλου πρόχειρα σκηνικά στις αποχρώσεις του λευκού, σε συνδυασμό με τους εξαιρετικούς φωτισμούς δημιουργούν μια ελαφρότητα και μια αίσθηση ελευθερίας στον θεατή, δίνοντας του τη δυνατότητα να επικεντρωθεί στην γρήγορη εξέλιξη του έργου και τη μουσική, η οποία είναι ζωηρή με διαρκή, συχνά καταιγιστική εναλλαγή ρυθμών, ηχοχρωμάτων, σύντομων μελωδικών θεμάτων ή στοιχείων αρμονίας.
Μια πολύ απαιτητική παράσταση με γρήγορη δράση δομημένη πάνω σε έναν κεντρικό ήρωα. Πραγματικά ένα μεγάλο στοίχημα για τον πρωταγωνιστή, που αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις του κοινού ο Χριστογιαννόπουλος το έχει κερδίσει.
Της Ελένης Γεννητσεφτσή
