Να μάθουμε να αποδεχόμαστε τα συναισθήματα μας. Να μην προσπαθούμε να τα κρύψουμε.
Να τα θάψουμε ή να τα ξορκίσουμε. Αξίζει να τα ζήσουμε, κι ας πονέσουμε. Όταν ζεις τον φόβο σου, την θλίψη σου, τον πανικό, το πένθος και την απώλεια, τότε το κακό δεν έχει που να φωλιάσει και να κρυφτεί μέσα σου, γιατί απλά έχεις γεμίσει με φως και ζωή κάθε σοκάκι της καρδιάς σου.
Άσε το δάκρυ να τρέξει όταν ζητά να ξεπροβάλει. Φώναξε όταν ουρλιάζουν τα μέσα σου.
Χτύπα τις γροθιές σου σε πέτρες που ζητάς να κομματιάσεις την οργή σου. Επέτρεψε στον εαυτό σου να φοβηθεί, να τρομάξει στην μοναξιά, να λαβωθεί στην απουσία εκείνου που αγάπησες πολύ.
Άσε την ψυχή σου να διηγηθεί την ιστορία της, όσο κι αν δεν σου αρέσει. Γιατί εάν δεν το κάνεις εσύ, τότε θα έρθει η ζωή να γράψει ότι έζησες και δεν τόλμησες να πεις.
Μα εκείνη πίστεψε με, δεν το πράττει πάντα με τον ωραιότερο τρόπο. Πολλές φορές γράφει τα πιο εφιαλτικά σενάρια…
π.Λίβυος
