Αν μας έχει διδάξει κάτι η ιστορία της επιστήμης, είναι ότι ο πειραματισμός ξεφεύγει κάποιες φορές από όσα θεωρούν λογικά οι υπόλοιποι άνθρωποι.
Όπως τη φορά που δύο καθηγητές του Πρίνστον μετέτρεψαν μια γάτα σε τηλέφωνο! Στο όνομα της επιστήμης, πάντα.
Ο καθηγητής Ernest Glen Wever και ο βοηθός του Charles William Bray θέλησαν λοιπόν το 1929 να μάθουν περισσότερα για τους ήχους και την πρόσληψή τους από το ακουστικό νεύρο. Κι έτσι έπρεπε να βρουν ένα πραγματικό ακουστικό νεύρο. Αναισθητοποίησαν λοιπόν μια ζωντανή γάτα, της άνοιξαν το κρανίο και απέκτησαν πρόσβαση στο ακουστικό της νεύρο. Απλά-απλά.
Μετά προσάρμοσαν ένα τηλεφωνικό καλώδιο στο νεύρο και συνέδεσαν την άλλη του άκρη σε έναν τηλεφωνικό δέκτη, φτιάχνοντας ένα σωστό κύκλωμα μετάδοσης. Ο Wever πήρε το τηλέφωνο και κλείστηκε σε ένα ηχομονωμένο δωμάτιο καμιά 15αριά μέτρα μακριά. Προς μεγάλη τους έκπληξη, όταν ο Bray μιλούσε στο αυτί της γάτας, ο Wever άκουγε ό,τι έλεγε μέσω του δέκτη!
Τα αποτελέσματα μάλιστα του πειράματος έμελλε να έχουν ακόμα μεγαλύτερες συνέπειες από όσο είχαν φανταστεί οι δύο επιστήμονες. Η κοινή αντίληψη της εποχής έλεγε πως όταν ένας ήχος δυνάμωνε, τότε και η συχνότητά του θα ήταν υψηλότερη, αν και δεν υπήρχαν εμπειρικά δεδομένα που να την επιβεβαιώνουν.
Το πείραμα με τη γάτα-τηλέφωνο απέδειξε περίτρανα τη θεωρία, αν και οι δυο τους δεν σταμάτησαν εκεί. Υπέβαλλαν το ζωντανό σε ένα σωρό ακόμα δοκιμασίες, προσαρμόζοντας το καλώδιο σε άλλα σημεία του εγκεφάλου του και περιορίζοντας τη ροή αίματος. Όταν είδαν πως τίποτα άλλο δεν δούλευε, η απόδειξη ήταν εξασφαλισμένη.
Για την ανακάλυψή τους τιμήθηκαν με περίβλεπτο έπαθλο από την Εταιρία Πειραματικής Ψυχολογίας των ΗΠΑ, καθώς οι συνέπειές της εφαρμόστηκαν στα πάντα, από την ίδια την ιατρική μέχρι και τον στρατό κατά τον Β’ Παγκόσμιο. Η ευθεία αναλογία έντασης ήχου και συχνότητάς του γέννησε ουσιαστικά και την ίδια την ακουστική επιστήμη.
Ακόμα και όταν ήρθαν στο φως τα πρώτα εμφυτεύματα κοχλία, το πείραμα με τη γάτα-τηλέφωνο παρέθεσαν ως έμπνευση οι εφευρέτες…
