Με την Ιταλία να θρηνεί ήδη πάνω από 290 θύματα στο φονικό χτύπημα του εγκέλαδου, μια κρύα αίθουσα με 34 φέρετρα βρίσκεται στο "παγωμένο" εσωτερικό ενός γυμναστηρίου στο Ασκόλι Πιτσένο.
Ανάμεσα στους λιγοστούς ανθρώπους ξεπροβάλει και η φιγούρα ενός μικρόσωμου σκύλου ο οποίος βρίσκεται πάντα δίπλα σε ένα συγκεκριμένο φέρετρο...
Είναι το φέρετρο του αφεντικού του, ωστόσο η μόνη πληροφορία που έχει γίνει γνωστή για αυτόν είναι ότι ζούσε στο Ακουμόλι, μία από τις κοινότητες που υπέστησαν το μεγαλύτερο πλήγμα του Εγκέλαδου.
Η δόνηση ήταν τόσο ισχυρή, που η πόλη «βυθίστηκε» 20 εκατοστά, σύμφωνα με το ιταλικό γεωλογικό ινστιτούτο.
Το κόκερ σπάνιελ που εντοπίστηκε από τον φακό να μην ξεκολλάει δίπλα από ένα συγκεκριμένο φέρετρο, δεν είναι γνωστό καν το όνομά του, ενώ λιγοστές είναι και οι πληροφορίες για τον αφεντικό του που χάθηκε στο φονικό χτύπημα του εγκέλαδου στην Ιταλία.
Στην βουβή αίθουσα γεμάτη με φέρετρα θυμάτων από τον σεισμό που ξεκλήρισε κωμοπόλεις και χωριά της κεντρικής Ιταλίας, ξεπροβάλει ένα όμορφο σκυλάκι.
Ανάμεσα στις οικογένειες των θυμάτων που θρηνούν δίπλα στα φέρετρα για τον χαμό των δικών τους ανθρώπων, το δικό του τελευταίο αντίο δίνει στο αφεντικό του και αυτό το ανοιχτόχρωμο κόκερ σπάνιελ, που θλιμμένο δεν εγκαταλείπει ένα συγκεκριμένο φέρετρο.
Ωστόσο σε κάθε περίπτωση αποτελεί πραγματικό διάδοχο του θρυλικού και γνωστού πλέον σε όλους μας Χάτσικο, του σκύλου που κατέστη διαχρονικό σύμβολο πίστης και της αφοσίωσης ενός σκύλου προς το αφεντικό του.
Ο Χάτσικο στην Ιαπωνία του "Μεσοπολέμου", κατά την δεκαετία του 1930 ήταν αχώριστος από τον Ιάπωνα καθηγητή πανεπιστημίου στο Τόκιο.
Επί πολλά χρόνια τον συνόδευε πάντα στον σταθμό του τραίνου μέχρι που ο καθηγητής επιβιβαζόταν για να μεταβεί στην εργασία του.
Μια ημέρα του Μαΐου του '35 συνόδευσε όπως πάντα τον καθηγητή στον σταθμό του τρένου και κατόπιν επέστρεψε σπίτι.
Ο καθηγητής όμως δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά στον σταθμό, καθώς πέθανε εν μέσω μιας διάλεξης που παρέδιδε στο πανεπιστήμιο πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία.
Ο Χάτσικο για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του ξαναγυρνούσε κάθε μέρα στον σταθμό, περιμένοντας στο ίδιο σημείο τον κύριό του.
