H καγκελάριος Mέρκελ μετά τις δύο τελευταίες ήττες της στις τοπικές εκλογές (Μεκλεμβούγο-Πομερανία και Βερολίνο) έχει ακόμα δύο ανοιχτά μέτωπα : ο μεν νότος αρνείται να συνεχίσει την πολιτική λιτότητας η δε ανατολή να δεχτεί πρόσφυγες. Η πολιτική της γίνεται πλέον ένας ιδιαίτερος δρόμος, και έχει γίνει πολύ πιο αντιπαθής στην Ευρώπη από ότι θέλουν να παραδεχτούν οι περισσότεροι Γερμανοί.
Στη νότια Ευρώπη διαμορφώνεται ένα δεύτερο μέτωπο κατά της γερμανικής κυριαρχίας την Ευρώπη, παράλληλα με την αδιάλλακτη άρνηση της ανατολικής Ευρώπης για οποιονδήποτε συμβιβασμό στο προσφυγικό. Στην Ελλάδα οι πολιτικοί του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν λησμονήσει την ταπείνωση και την εθνική εξαθλίωση των περασμένων ετών. Τώρα συμπαρατάσσεται και ο Ιταλός Ματέο Ρέντσι για ένα μεσογειακό "new deal",γράφει μεταξύ άλλων σε σχόλιό της η συντηρητική Die Welt.
Ο χαρακτηρισμός της συνόδου κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Μπρατισλάβα ως "κρουαζιέρας στο Δούναβη" από τον Ματέο Ρέντσι, πρέπει να ήταν για την Αγγελα Μέρκελ ένα ράπισμα, δεδομένου ότι επένδυσε πολλή δουλειά σε πολλές διπλωματικές επαφές. Τελικά η σύνοδος κατέληξε σε φιάσκο, αφού δεν υπήρξε σε καμιά περίπτωση συναίνεση στα σημαντικότερα θέματα της ηπείρου. Έτσι, η μοναξιά της καγκελαρίου μεγαλώνει και όχι μόνο στο προσφυγικό, διότι εδώ και καιρό συνδέεται και με άλλα προβλήματα.
Στην Ελλάδα, την Πορτογαλία, τη νότια Ιταλία και την Ισπανία εκατοντάδες χιλιάδες απόφοιτοι ζουν από την πενιχρή σύνταξη των παππούδων και των γιαγιάδων, καταφεύγουν στους γονείς τους ή προσπαθούν να φύγουν στο εξωτερικό. Αντίθετα με την πλούσια Γερμανία, στη Μεσόγειο δεν υπάρχουν πλεονάσματα για να θρέψουν τους πρόσφυγες, επισημαίνει η γερμανική εφημερίδα
Στη δε ανατολή ούτε καν που σκέφτονται να υπακούσουν στα κελεύσματα τηςΓερμανίας. Το αποτέλεσμα του αυριανού δημοψηφίσματος στην Ουγγαρία απλώς θα επικυρώσει τη σκληρή πολιτική του Ορμπάν απέναντι στους πρόσφυγες με τους φράχτες να προστατεύουν τα σύνορα. Και ο Ούγγρος πρωθυπουργός δεν είναι μόνος εδώ και καιρό.
Κανένας πολιτικός οποιασδήποτε πολιτικής απόχρωσης μεταξύ Μπρατισλάβας και Βουκουρεστίου δεν μπορεί να αντιληφθεί γιατί ενώ εκατοντάδες χιλιάδες δικών τους πολιτών πρέπει να μεταναστεύσουν εντός της Ευρώπης, συχνά χωρίς τα παιδιά τους, πρέπει να δεχτούν οικονομικούς μετανάστες από το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές ή τη Σενεγάλη.
Η Μέρκελ δεν έχει κανέναν σύμμαχο εκτός Κομισιόν. Ο Κάμερον με τον οποίο διατηρούσε φιλικές σχέσεις είναι παρελθόν, όπως και η Βρετανία ως μέλος της Ε.Ε. Ο αυστριακός καγκελάριος Φάιμαν έχει παραιτηθεί και ο Μαριάνο Ραχόι δεν ήταν στη Μπρατσλάβα καν στην ατζέντα των επαφών για συνομιλίες με την καγκελάριο, αφού είναι απλώς ένας πρωθυπουργός χωρίς εξουσία.
Οι δε σοσιαλιστές στην Ισπανία αποσυναρμολογούνται από μόνοι τους διότι συνθλίβονται μεταξύ Ποδέμος και συντηρητικών. Έτσι, η τελευταία φιλική προς την Μέρκελ κυβέρνηση έχει αποσταθεροποιηθεί σε μόνιμη βάση.
Στην Πορτογαλία συζητιέται από έναν ακραίο αριστερό συνασπισμό η εισαγωγή του φόρου για τους πλούσιους όπως επίσης συζητούνται και οι δημόσιες επενδύεις ως απάντηση στην οικονομική κρίση.
Στην Ελλάδα οι πολιτικοί του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν λησμονήσει την ταπείνωση και την εθνική εξαθλίωση των περασμένων ετών. Τώρα συμπαρατάσσεται και ο Ιταλός Ματέο Ρέντσι με τις φωνές οποίες λένε πως δεν μπορεί να συνεχιστεί η ρεαλιστική πολιτική της Μέρκελ, ανεξάρτητα από το αν ένα μεσογειακό "new deal" βλάπτει ή όχι το Σύμφωνο Σταθερότητας ή το ευρώ. Ο Ρέντσι βρίσκεται πολιτικά στη μέγγενη από την οποία δεν μπορεί να τον απελευθερώσει η γερμανική πολιτική της αυστηρής λιτότητας.
Στη νότια Ευρώπη διαμορφώνεται επομένως ένα δεύτερο μέτωπο κατά της γερμανικής κυριαρχίας την Ευρώπη, παράλληλα με την αδιάλλακτη άρνηση της ανατολικής Ευρώπης για οποιονδήποτε συμβιβασμό στο προσφυγικό, συμπεραίνει ο αρθρογράφος της Welt.Γιατί λοιπόν οι απελπισμένοι αριστεροί της Ρώμης, της Λισαβόνας και της Αθήνας να μην συνασπιστούν με τους Ορμπάν και Καζίνσκι της άλλη πολιτικής όχθης.
Παρεμπιπτόντως ο Δανός πρωθυπουργός Λαρς Λόκε Ράσμουσεν έχει συμμαχήσει εσχάτως με τις χώρες του Βίζενγκραντ, οι οποίες αντιτίθενται στην γερμανική πολιτική για τους πρόσφυγες, ενώ ακόμα και η Σουηδία δεν θέλει να δεχτεί άλλους. Οπότε η γερμανική πολιτική γίνεται πλέον ένας ιδιαίτερος δρόμος. Η καγκελάριος έχει γίνει πολύ πιο αντιπαθής στους εταίρους της με την οικονομική κι μεταναστευτική της πολιτική από ότι θέλουν να παραδεχτούν οι περισσότεροι Γερμανοί.
Τώρα, χωρίς τη Βρετανία, την Ισπανία και με έναν Γάλλο γείτονα, ο οποίος δεν θέλει να δεχτεί ακραίους μουσουλμάνους εξαιτίας του αιματηρού αγώνα της κατά των τζιχαντιστών, η Γερμανία παραμένει ο μεγαλύτερος πληρωτής του κλονιζόμενου ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Μπορεί άραγε η Αγγελα Μέρκελ να στηριχτεί στον αριστερό υπουργό Εξωτερικών ενός πολιτικού νάνου, του Λουξεμβούργου, Ασελμπορν, ο οποίος θα προτιμούσε να διώξει δύστροπους ανατολικούς όπως η Ουγγαρία από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Όποιος έχει τέτοιους φίλους τι τους θέλει τους εχθρούς. Για την άλλοτε ηγετική δύναμη στο κέντρο της Ευρώπης τα περιθώρια ελιγμών ολοένα και περιορίζονται, καταλήγει η γερμανική εφημερίδα
