Ένα μήνα μετά την απελευθέρωσή του ο Μιχάλης Λεμπιδάκης φέρνει στο φως τις δημοσιότητας άγνωστες λεπτομέρειες από την κόλαση που βίωσε στα χέρια των απαγωγέων του.
«Είμαι καλά, δεν κάνω σκέψεις, δεν έχω εφιάλτες...» εξομολογείται στο «Πρώτο Θέμα», ο πρωταγωνιστής της μακροβιότερης απαγωγής που έχει καταγραφεί στα ελληνικά χρονικά.
Ωστόσο, δεν διστάζει να αποκαλύψει τους φόβους που τον βασάνιζαν, για το ενδεχόμενο να μην επιστρέψει στην οικογένειά του:
«Γνώριζα ότι υπήρχε μια πολύ μικρή πιθανότητα και αν συνέβαινε αυτό, θα ήταν η μοίρα μου, όπως είναι η μοίρα χιλιάδων ανθρώπων, που ζουν μια δύσκολη κατάσταση και τελικά δεν επιβιώνουν. Το ενδεχόμενο αυτό το είχα βάλει σε κάποιο μέρος του υποσυνειδήτου μου , για να μη σκέφτομαι αυτή την περίπτωση».
Με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία , αποκαλύπτει και τις πιο...σκοτεινές του σκέψεις όλο αυτό το διάστημα που βρισκόταν αλυσοδεμένος σε κάποιο από τα κρησφύγετα των απαγωγέων:
«Σκεφτόμουν ότι δεν μπορεί να είμαστε τυχεροί κι ευτυχισμένοι μια ζωή. Κάθε οικογένεια, κάθε άνθρωπος στη ζωή του, περνά έναν Γολγοθά, μικρότερο ή μεγαλύτερο. Κι εμένα δεν ήταν ο μεγαλύτερος, αν τον συγκρίνουμε με τι περνούν άλλοι άνθρωποι. Που πραγματικά υποφέρουν και τελικά δεν τα βγάζουν πέρα».
Για 180 ολόκληρες μέρες ήταν κλεισμένος σε κάποιο...μπουντρούμι, υπό την ψυχολογική πίεση των δεκάδων άκαρπων διαπραγματεύσεων και ο τρόπος που σκέφτεται μας εκπλήσσει:
«Εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν πολύ περισσότερο απ' ό,τι υποφέραμε εμείς. Αν το καλοσκεφτείτε, αυτή είναι η πραγματικότητα. Αν μπει κανείς σε έναν θάλαμο με ανθρώπους που έχουν μια σοβαρή ασθένεια, εκεί βρίσκει τον πόνο».
