Κραυγή απελπισίας από θύμα τροχαίου

Ονομάζεται Παναγιώτης Κωστόπουλος και μετά από το τροχαίο ατύχημα στον οδικό άξονα της Πατρών-Πύργου, έμεινε τετραπληγικός. 

Πότε και πως έγινε το ατύχημα;
«Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Ήταν μεσημέρι γύρω στις 14:30μ.μ.-15:00μ.μ. και κατευθυνόμουν στην Εθνική Οδό Πατρών-Πύργου με τον συνάδελφό μου για μια δουλειά, όντας και οι δυο ελαιοχρωματιστές στο επάγγελμα. Στο ύψος των Καμινίων, διασχίζοντας την μεγάλη στροφή, με συγκρατημένη ταχύτητα, πεταχτήκαμε στο αντίθετο ρεύμα και ο συνάδελφος μου (ο οδηγός) για να γλιτώσει την μετωπική σύγκρουση με φορτηγό που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση , «έριξε» το αυτοκίνητο πάνω στη διαχωριστική ράμπα.»

Ο αντίκτυπος του τροχαίου ατυχήματος στην υγεία σας;
« Από το τράνταγμα , κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, συμπιέστηκε η σπονδυλική μου στήλη με αποτέλεσμα να φέρω σοβαρό τραύμα του νωτιαίου μυελού. Υπέστη παράλυση των άνω και κάτω άκρων, καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι , εφόρου ζωής.»

Πώς άλλαξε η ζωή σας μετά το ατύχημα;
«Όταν σου συμβαίνει ένα τόσο σοβαρό τροχαίο ατύχημα στην ηλικία των 26 ετών, στην καλύτερη ηλικία που σου «ανοίγονται οι δρόμοι» για να δημιουργήσεις, να ενθουσιαστείς, να παθιαστείς με τη ζωή, να ανακαλύψεις τι είναι σημαντικό για σένα, βρίσκεσαι σε πολύ άσχημη ψυχολογία. Για πέντε χρόνια δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω και να αποδεχτώ την νέα αυτή κατάσταση που θα με συνόδευε για όλη μου τη ζωή. Σιγά σιγά όμως, συνειδητοποίησα ότι η ζωή συνεχίζεται. Η δύναμη ψυχής που απέκτησα, καμιά φορά μιλάει πιο δυνατά από οποιαδήποτε άλλη δύναμη. Κατάλαβα τελικά ότι η ζωή είναι ωραία είτε είσαι όρθιος είτε καθιστός. Η οπτική που αντιμετωπίζεις τα πράγματα καθορίζει την ψυχολογική σου κατάσταση. Την αναπηρία δεν μπορείς να την ξεπεράσεις. Τη ζεις κάθε μέρα. Απλά μαθαίνεις, ζεις, και συμβιβάζεσαι μαζί της. Προσπαθώ να περνάω όσο καλά μπορώ και να σκέφτομαι ότι πάλι καλά δεν έπαθα κάτι χειρότερο.»

Πώς σχολιάζετε το έργο ολοκλήρωσης του οδικού δικτύου Πάτρα-Πύργος που μέχρι στιγμής χαρακτηρίζεται από καθυστερήσεις, αναβολές, έλλειψη διαχρονικής αντιμετώπισης και αναγκαίου συντονισμού;

“Αυτός ο αυτοκινητόδρομος έχει πάρει τόσες ανθρώπινες ζωές και τόσοι άνθρωποι έχουν καθηλωθεί σε αναπηρικά αμαξίδια. Θεωρείται ανεπίτρεπτο από πλευράς των αρμόδιων φορέων να έχουν καθυστερήσει και αναβάλει τόσες φορές την ολοκλήρωσή του. Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια κάθε φορά που περνάω από τον αυτοκινητόδρομο με πιάνει ρίγος και τρόμος , μου έρχονται στο μυαλό εκείνες οι στιγμές!” Δεν γίνεται να μην θεωρείται η υλοποίηση του έργου , ως ζήτημα άμεσης προτεραιότητας όταν κάθε μέρα (στην κυριολεξία, και όχι ως σχήμα λόγου, αφού αυτό μαρτυρούν οι καταστάσεις) χάνεται τόσο άδικα μια ανθρώπινη ζωή. Από δω και πέρα , οποιοδήποτε τροχαίο στην Πατρών-Πύργου καταλήξει σε δυστύχημα , τότε δολοφόνος είναι το ίδιο το κράτος! Αναβολή άλλη δεν χωράει, το επόμενο θύμα τροχαίου που θα χάσει άδικα τη ζωή του ή θα καθηλωθεί σε αναπηρικό αμαξίδιο, γι αυτό δολοφόνος είναι το ίδιο το κράτος!

Αν απευθυνόσασταν στις αρμόδιες αρχές τι ακριβώς θα τους λέγατε;
«Για την κατάστασή μου, υπεύθυνος είναι αυτός ο δρόμος. Έχετε αναλογιστεί τι θα γινόταν εάν το επόμενο θύμα ήταν το παιδί σας; Τότε θα συνειδητοποιούσατε τη σοβαρότητα της κατάστασης;»
Απευθυνόμενος στους πολίτες, τι μήνυμα ευαισθητοποίησης θέλετε να δώσετε;

«Αγαπητοί μου συμπολίτες, σας μιλάω ως εκπρόσωπος και εγώ του αναπηρικού κινήματος , ας τεθεί αυτή σελίδα ως αφορμή ώστε να ενεργοποιηθείτε, να αφυπνιστείτε και να κινητοποιηθείτε ως ευαισθητοποιημένοι πολίτες ώστε να ακουστούν τα αιτήματά μας και να ολοκληρωθεί η υλοποίηση του έργου ,ίσως του πιο αιματοβαμμένου δρόμου της Ελλάδος. Ας είναι ο θάνατος του 47χρονου συμπολίτη μας που χάθηκε τόσο άδικα, τα ξημερώματα της Δευτέρας στο οδικό άξονα της Πατρών-Πύργου, ο τελευταίος! Όχι άλλοι νεκροί και ανάπηροι στην Πατρών-Πύργου»