Τον εξοπλισμό της Ελλάδας με υπερηχητικούς πυραύλους, προτείνει ο αμυντικός αναλυτής Μάικλ Ρούμπιν ανώτερος συνεργάτης στο American Enterprise Institute (AEI) με θητεία και ως αξιωματούχος στο αμερικανικό Πεντάγωνο, όπου ασχολήθηκε με θέματα σχετικά με τη Μέση Ανατολή.
Ο Ρούμπιν σε άρθρο του αναφέρεται στην ανάγκη η Ελλάδα να εξοπλιστεί με πυραύλους carrier-killers ενόψει της νέας τουρκικής απειλής η οποία ακούει στο όνομα MUGEM και που είναι το νέο τουρκικό αεροπλανοφόρο των 60.000 τόνων εκτοπίσματος και 285 μέτρων μήκους, η ναυπήγηση του οποίου ξεκίνησε στις 2 Ιανουαρίου.
Αναφέρει, μεταξύ άλλων ο Ρούμπιν:
«Η Τουρκία επιδιώκει ολοένα και περισσότερο να προβάλλει ισχύ πολύ πέρα από τα σύνορά της.
Έχει δημιουργήσει επίσημες στρατιωτικές βάσεις στη Σομαλία και το Κατάρ, διευθύνει στρατόπεδα εκπαίδευσης τρομοκρατών στη Συρία και τη Λιβύη και έχει μετατρέψει ένα αεροδρόμιο στην κατεχόμενη Κύπρο σε βάση από την οποία drones μπορούν να χτυπήσουν τον Λίβανο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο.
Η απόφαση του Γάλλου Προέδρου Εμανουέλ Μακρόν να πουλήσει στην Τουρκία προηγμένους πυραύλους αέρος-αέρος Meteor για τα αεροσκάφη Eurofighter Typhoon απλώς εντείνει την απειλή.
Τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη της Τουρκίας είναι πλέον βασικά στοιχεία στα οπλοστάσια των δικτατόρων και των χορηγών της τρομοκρατίας από την Αιθιοπία και τη Σομαλία μέχρι το Πακιστάν», λέει ο Ρούμπιν και συνεχίζει:
«Η Ελλάδα, η Κύπρος, ακόμη και το Ισραήλ δεν είναι σε θέση να εμπλακούν σε κούρσα εξοπλισμών με την Τουρκία. Κάτι τέτοιο θα ήταν οικονομικά καταστροφικό και θα είχε μόνο αμφισβητούμενη αξία.
Η οικονομία της Ελλάδας είναι μια οικονομική μηχανή σε ανοδική πορεία, ενώ η κακοδιαχείριση και ο πληθωρισμός πνίγουν τις προοπτικές της Τουρκίας. Η Τουρκία κάποτε φιλοδοξούσε να είναι μία από τις δέκα κορυφαίες βιομηχανικές και μεταποιητικές χώρες στον κόσμο. Σήμερα, ξεφεύγει γρήγορα από το top 20.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε πιο στέρεες βάσεις γιατί, σε αντίθεση με την Τουρκία, η Ελλάδα δεν φιλοδοξεί να γίνει αυτοκρατορική δύναμη ούτε η Αθήνα δημιουργεί παράνομα υποτελή κράτη όπως η Τουρκία στη βόρεια Κύπρο.
Ωστόσο, η Ελλάδα δεν πρέπει να ανεχθεί την επεκτατική φύση της Τουρκίας, ειδικά καθώς η ταλαντευόμενη οικονομία της Τουρκίας και ο μειούμενος ρυθμός αύξησης του ελληνικού πληθυσμού – τώρα κάτω από τον ρυθμό αντικατάστασης – καθιστούν πιο πιθανό μια μελλοντική Τουρκία να επιτεθεί στρατιωτικά για να αποσπάσει την προσοχή από την παρακμή της.
Ένα τουρκικό αεροπλανοφόρο αντιπροσωπεύει μια σοβαρή απειλή από την Κέρκυρα στη Χίο και από την Κύπρο μέχρι την Κρήτη και υπάρχει μόνο μια και απλή λύση:
Πύραυλοι δολοφόνοι.
Η Κίνα έχει αναπτύξει πυραύλους DF-21 και DF-26 με βεληνεκές έως 1.500 και 5.000 χιλιόμετρα αντίστοιχα, και οι δύο έχουν παραλλαγές κατά αεροπολανοφόρων.
Η Κίνα αναπτύσσει επίσης μια νέα κατηγορία υπερηχητικών πυραύλων που προκαλούν τη θαλάσσια ισχύ των ΗΠΑ.
Η Ελλάδα όμως ως μέλος του ΝΑΤΟ δεν μπορεί να αγοράσει κινεζικούς πυραύλους, ακόμη κι αν αυτό το έκανε η σύμμαχος των ΗΠΑ η Σαουδική Αραβία.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, ωστόσο, αναπτύσσουν επί του παρόντος πυραύλους Hypersonic Air Launched Offensive Anti-Surface (HALO) για να αμβλύνουν την απειλή από τα εχθρικά πλοία.
Ο AGM-158C Long Range Anti-Ship Missile (LRASM) βρίσκεται ήδη σε παραγωγή« και ο Ρούμπιν καταλήγει λέγοντας:
«Η συμμετοχή και στα δύο προγράμματα θα πρέπει να είναι οικονομικά προσιτή, αλλά, ανεξάρτητα από αυτό, η δυνατότητα να βυθιστεί το αεροπλανοφόρο της Τουρκίας και άλλα σκάφη (Βλ. TCG Anafolu) είναι στρατηγική αναγκαιότητα.
Η Τουρκία μπορεί να επενδύει σε μεγάλες στρατιωτικές πλατφόρμες, αλλά οι Τούρκοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν: Ο Ερντογάν σπαταλά τα χρήματά τους.
Πέρα από την εμπρηστική τουρκική ρητορική, ένα τουρκικό αεροπλανοφόρο δεν θα αγόραζε ισχύ, αλλά θα γινόταν μόνο παλιοσίδερο και υδάτινος τάφος για οποιονδήποτε άτυχο Τούρκο βρίσκονταν στο πλοίο όταν και εάν ο Ερντογάν αποφάσιζε να κάνει τη μοιραία λανθασμένη κρίση του.»
