Σε διπλή "πολιορκία" βρίσκεται το υπουργείο Εργασίας με επίκεντρο το νέο Εργασιακό και προπαντός την ισχύ των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας ενόψει της διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς το ερχόμενο Φθινόπωρο.
Όχι μόνο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αλλά και ο ελληνικός Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ) έχουν βάλει "βέτο" στην πρόθεση της κυβέρνησης να φέρει διάταξη η οποία θα προβλέπει πως οι όροι μίας κλαδικής συλλογικής σύμβασης εργασίας υπερισχύουν έναντι των όρων μίας συλλογικής σύμβασης εργασίας την οποία υπογράφουν εργοδότες και εργαζόμενοι σε μία επιχείρηση του ίδιου κλάδου.
Κρίσιμα ορόσημα για τη διαπραγμάτευση γύρω από το νέο Εργασιακό θα είναι η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου σε σχέση με τις ομαδικές απολύσεις στην ΑΓΕΤ το 2013, αλλά και η δημοσίευση του πορίσματος της διεθνούς επιτροπής εμπειρογνωμόνων για τις εργασιακές σχέσεις στην Ελλάδα στα μέσα Σεπτεμβρίου.
Άλλα συμφωνεί με τους θεσμούς, άλλα υπόσχεται στο εσωτερικό της χώρας η κυβέρνηση
Υπενθυμίζεται πως με μνημονιακό νόμο του 2010, οι όροι που προβλέπουν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας που υπογράφονται σε μία επιχείρηση μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών (σ.σ. επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις) μπορούν να υπερισχύουν των όρων που προβλέπουν οι κλαδικές συμβάσεις εργασίας εφόσον αυτές έχουν υπογραφεί, αλλά όχι των όρων που προβλέπει η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.
Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση προτίθεται να επαναφέρει την κατίσχυση των κλαδικών συμβάσεων έναντι των επιχειρησιακών, το συμπληρωματικό Μνημόνιο, το οποίο έχει υπογράψει η ίδια η ελληνική κυβέρνηση προβλέπει πως καμία αλλαγή δεν πρέπει να γίνει στο υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο το οποίο διέπει τις εργασιακές σχέσεις –μαζί προφανώς και τη διάταξη που προβλέπει υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών - χωρίς διαβούλευση και προπαντός τη σύμφωνη γνώμη των θεσμών.
Με άλλα λόγια, χωρίς το "ναι" των θεσμών δεν προβλέπεται η ανατροπή της μνημονικής διάταξης του 2010 που ορίζει ότι οι επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις υπερισχύουν των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων. Οι θεσμοί, όμως όπως φάνηκε στην έκθεση την οποία απέστειλαν στο υπουργείο Εργασίας στα τέλη Ιουνίου – όχι μόνο θεωρούν δεδομένο ότι θα ισχύσει η διάταξη του 2010 σε σχέση με τις συλλογικές συμβάσεις ανά κλάδο και επιχείρηση αλλά και διάταξη του 2013 σύμφωνα με την οποία ο κατώτατος μισθός θα καθορίζεται από το Κράτος (και από τους κοινωνικούς εταίρους όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση, αλλά και όλοι οι κοινωνικοί εταίροι μαζί και ο ΣΕΒ), αλλά προωθούν -προεξάρχοντος του ΔΝΤ- και άλλα πιο ριζικά μέτρα, όπως η αύξηση του επιτρεπόμενου ποσοστού των ομαδικών απολύσεων σε επιχειρήσεις με προσωπικό μεταξύ 100-300 ατόμων από το 5% στο 10%.
Κατά της επαναφοράς της καρτίσχυσης των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων έναντι των επιχειρησιακών τάχθηκε και ο ΣΕΒ σε πρόσφατο δελτίο που εξέδωσε για την ελληνική οικονομία. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το ΣΕΒ "οι επιχειρησιακές συμβάσεις πρέπει σε κάθε περίπτωση να κατισχύουν". Με αυτή τη δήλωση ο Σύνδεσμος διαφοροποιείται από το πνεύμα της συμφωνίας που εξέπεμπε αρχικά η κοινή δήλωση των κοινωνικών εταίρων (ΓΣΕΕ, ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ, ΣΕΒ, ΣΕΤΕ) σε σχέση με το νέο Εργασιακό στις 19 Ιουλίου, μετά από συνάντηση που είχαν με τον Υπ. Εργασίας, κ. Γιώργο Κατρούγκαλο.
Ο ΣΕΒ παίρνει θέσεις και στα άλλα "καυτά" μέτωπα της επικείμενης διαπραγμάτευσης μεταξύ κυβέρνησης – θεσμών σε σχέση με το νέο Εργασιακό η οποία πρέπει να κλείσει περί τα τέλη Σεπτεμβρίου – μέσα Οκτωβρίου. Συγκεκριμένα, στο εν λόγω πρόσφατο δελτίο του αναφέρει πως:
* "Με τη μορφή" που υπάρχει σήμερα (σ.σ. δυνατότητα μονομερούς προσφυγής) "η διαιτησία έχει κριθεί αντίθετη με τις Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας, και δεν υπάρχει πουθενά στην Ευρώπη".
* "Η ευρωπαϊκή οδηγία εφαρμόστηκε στην Ελλάδα με προσθήκες που δίδουν αποφασιστική αρμοδιότητα" για τις ομαδικές απολύσεις "στους πολιτικούς".
* "Σε κάθε περίπτωση, οι ομαδικές απολύσεις στο πλαίσιο διάσωσης, συγχώνευσης, αναδιάρθρωσης επιχειρήσεων, επιβάλλεται να επισπεύδονται διαδικαστικά - όλες αυτές είναι περιπτώσεις που δεν έχουν την πολυτέλεια να περιμένουν. Τέλος, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι για τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν και σχετικοί κοινοτικοί πόροι που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να ελαφρύνουν μέρος από το πρόβλημα που δημιουργείται στο προσωπικό".
* "Η απεργιακή νομοθεσία απαιτείται να εκλογικευτεί, ιδιαίτερα σε τομείς που παρέχουν υπηρεσίες κοινής ωφέλειας ή που εξυπηρετούν το γενικό οικονομικό συμφέρον (εταιρείες που παρέχουν ηλεκτρισμό, ύδρευση, επικοινωνίες, αλλά και μεταφορές, υγεία κλπ). Οι απεργοί δεν μπορούν να κρατούν όμηρο την οικονομία ή να μην παρέχουν ελάχιστες ζωτικής σημασίας υπηρεσίες.
Ειδικότερο ζήτημα σχετικά με την κήρυξη απεργιών είναι η έκταση της εξουσιοδότησης της γενικής συνέλευσης του σωματείου προς το διοικητικό συμβούλιο που κηρύσσει την απεργία, και η όσο το δυνατόν πιο γνήσια εκπροσώπηση της βούλησης των εργαζομένων, που ενίοτε καταστρατηγείται από μειοψηφίες".
* "Η ανταπεργία από την πλευρά των εργοδοτών, συνιστά μη αποτελεσματικό τρόπο επίλυσης των προβλημάτων καθώς κλιμακώνει την αντιπαράθεση".
* "Τα προνόμια που παρέχει ο συνδικαλιστικός νόμος στους συνδικαλιστές πρέπει να εκλογικευτούν, όπως στην περίπτωση της διάρκειας των χορηγούμενων συνδικαλιστικών αδειών, και της συνέχισης της μισθοδοσίας από τον εργοδότη όσο ο συνδικαλιστής λείπει σε συνδικαλιστική άδεια, και ακόμη της έκτασης προστασίας των συνδικαλιστών, όπως π.χ. εκείνων που έχουν υποπέσει σε ποινικό αδίκημα, ή εκείνων που ανήκουν σε συνδικαλιστική οργάνωση, η οποία κατά νόμο δεν συνάπτει την επιχειρησιακή σύμβαση".
