Από της δημιουργίας του Ελληνικού Κράτους και μέχρι σήμερα, περίπου δηλαδή για δύο αιώνες, το κυρίαρχο πρόβλημα-δισεπίλυτο μάλλον- είναι το αγροτικό ζήτημα, ένα ζήτημα που ξεκίνησε με τη παράδοση των αγροτικών περιοχών από του Τούρκους στα χέρια πλούσιων Ελλήνων του εξωτερικού, συνεχίστηκε με τις λανθασμένες πολιτικές αποφάσεις των συντηρητικών κυβερνήσεων, που επέτρεψαν στους μεγάλους γαιοκτήμονες να κατέχουν τη πλειονότητα των γεωργικών εκτάσεων και τους αγρότες να υποτάσσονται στην απληστία τους, ακολούθησαν οι αντιδράσεις των αγροτών, που είχαν πάντοτε δίπλα τους τους πνευματικούς ανθρώπους, με κυρίαρχο το ΚΙΛΕΛΕΡ, ήρθε κατόπιν η μετανάστευση και τη τελευταία πεντηκονταετία να λάμπει κάποιο αδρό φως αρχικά, με τη φιλολαική και σκόπιμη πολιτική της δικτατορίας και έντονο αργότερα, με αποφάσεις προοδευτικές που θα βοηθούσαν τον αγροτικό κόσμο.
Από τη φυλλοξήρα στα Γαλλικά αμπέλια και τη σταφίδα να αποτελεί σε ποσοστό άνω του πενήντα τοις εκατό των εξαγώγιμων προιόντων, τη συνέχεια με τις μεγάλες ποσότητες εξαγωγών βάμβακος και καπνού, αποδεικνύεται η τεράστια δυνατότητα των Ελληνικών γεωργικών προιόντων.
Η δημιουργία των συνεταιρισμών αποσκοπούσε στη συμμετοχή και σύμπραξη των αγροτών-συνεταιριστών σε όλα τα στάδια της παραγωγής, συσκευασίας, επιλογής πελατών και εξαγωγής των προιόντων, χωρίς μεσολάβηση των κερδοσκόπων εμπόρων.
Η αποτυχία όμως της διατήρησης των συνεταιρισμών για λόγους καθαρά χαρακτήρων των στελεχών, αναρίθμητων προσλήψεων, αδιαφάνειας και κατασπατάλησης των χρημάτων οδήγησαν εκ νέου στην αποδυνάμωση του αγροτικού κινήματος και στη προσπάθεια εύρεσης τρόπων επιβίωσης του καθε αγρότη.
Η ένταξη στην οικονομική και νομισματική ένωση και τα ευεργήματα που προέκυψαν από αυτήν, έδωσαν χείρα βοηθείας στους αγρότες, με επιδοτήσεις, εναλλακτικές μορφές καλλιέργειας,καλλιέργειας καινούργιων προιόντων, που δεν ανταποκρίθηκαν στο τρόπο διαχείρισης των ευρώ, τοποθετώντας τα σε μη χρήσιμες επενδύσεις, διασκεδάζοντάς τα και απολαμβάνοντάς τα.
Είναι ασφαλώς δυσχερής η εργασία των αγροτών, που η παραγωγή των προιόντων τους είναι εκτεθειμένη σε πολλούς κινδύνους,με τις καιρικές μεταβολές να μεταλλάσσουν και να καθιστούν μη εμπορεύσιμα τα προιόντα-
Από το σημείο αυτό όμως και ύστερα οι ευθύνες των αγροτών είναι μεγάλες και ίσως οι κυριότερες είναι οι.
1. η προσαρμογή στα νέα δεδομένα της αγροτικής ευρωπαικής πολιτικής απαιτεί υψηλό πνευματικό επίπεδο των αγροτών και κατά συνέπεια παράδοση της σκυτάλης από τη παλαιά γενεά στη νέα, που λογικά είναι πιο μορφωμένη και πιο ανοικτή σε συζητήσεις και αποφάσεις των οργάνων.
2. Οι σωματικοί αγώνες, οι απειλές, οι ύβρεις, οι εκφράσεις τύπου-θα χυθεί αίμα- ανήκουν στο παρελθόν, γιατί τώρα που η χώρα περνά τις πιο κρίσιμες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας της, απαιτείται συναίσθηση και ανάληψη ευθυνών από όλες τις τάξεις, ικανοποίηση απαιτήσεων εντός των δυνατοτήτων της χώρας.
3. Κάθε κινητοποίηση οφείλει να έχει τη κοινωνική αποδοχή, πράγμα που δε συμβαίνει με τις ετήσιες οργανωμένες και σε νεκρούς εργασιακούς χρόνους αγροτικές κινητοποιήσεις.
4. Ουδόλως οι αγρότες και οι συνδικαλιστές τους οργανώσεις-κατά κύριο λόγο κομματικές- ενδιαφέρθηκαν για τα προβλήματα άλλων επεγγελματικών τάξεων, των ανέργων, των άστεγων, των μεταναστών, των συνταξιούχων, των ανασφάλιστων.
5. Ο καταμερισμός των βαρών σε όλους τους εργαζόμενους δε πρέπει να εξαιρεί κανένα από τις υποχρεώσεις του, αρκεί η επιβάρυνση να είναι δίκαιη και σε βάθος χρόνου.
Προς επίλυση λοιπόν του ετήσια εμφανιζόμενου προβλήματος στον αγροτικό κόσμο, η Κυβέρνηση δε πρέπει να υποκύψει σε εκβιασμούς και παράλογες απαιτήσεις, οφείλει όμως να σταθμίζει καταστάσεις και γεγονότα και να είναι πάντοτε στο πλευρό των αδυνάμων, δεδομένου ότι σε κάθε επαγγελματική τάξη υπάρχουν προνομιούχοι και μη, με τους δεύτερους να είναι θύματα των πρώτων.
Ευάγγελος Ραφτόπουλος
