Τα μαχητικά αθλήματα, εκτός από τον αθλητισμό, έχουν άμεση σχέση με τον χορό αν το καλοσκεφτείς. Είναι σαν χορογραφίες με αγνή δύναμη που διαπραγματεύονται την αιώνιαδιαμάχη, τον πόλεμο. Έτσι και η Πυγμαχία. Άλλωστε ο βετεράνος πυγμάχος λέει και ξαναλέει ότι οι παλιοί πυγμάχοι «χόρευαν» πάνω στο ρινγκ!
Πάτρα 7 Ιανουαρίου 1925.
Οργανώνονται οι πρώτοι πυγμαχικοί αγώνες στην πόλη. Πρωτεργάτης ο Ανδρέας Γεωργιάδης. Δυο χρόνια μετά τον 2ο παγκόσμιο, το 1946, η Παναχαϊκή ζητά να εγγραφεί στην δύναμη της πυγμαχικήςομοσπονδίας. Από το 1947 ξεκινούν οι αγώνες. Εκείνες τις εποχές, τα πυγμαχικά γάντια της Πάτρας είχαν υπογραφή: Βαγγέλης Μαυρόπουλος. Ξεκίνησε ως αθλητήςστίβου στον Παναχαϊκό το 1913 και συνέχισε στην πυγμαχία. Ήταν αυτός που ίδρυσε το τμήμα της Παναχαϊκής το 1934.
Μετά τον πόλεμο ξεχωρίζει με την Παναχαϊκή ο Ανέστης Τσεμπελίδης ο οποίος πέθανε τον Μάρτιο του 2014. Αλλά και ο Δημήτρης Γιαννιτσόπουλος. Άλλη μεγάλη μορφή εκείνης της εποχής ο Νίκος Οικονόμου, ο οποίος δοξάστηκε και ως προπονητής. Από την δεκαετία του ’50 οι πυγμάχοι αυξάνονται. Ολοένα και περισσότερα μετάλλια έρχονται στην Πάτρα. Η δύναμη της γροθιάς γοητεύει, οι μαχητές πάνω στο ρινγκ δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό…!
Τις δεκαετίες ‘50 και ’60 η ζωή του πυγμάχου ήταν εντελώς διαφορετική. Στην σκέψη του μέσου πολίτη, ο πυγμάχος δεν ήταν ο μπράβος, ήταν ο γίγαντας και πολλές φορές ο ήρωας. Τα δελτία των αθλητών γέμιζαν με αγώνες, νίκες τις περισσότερες φορές. Οι Πατρινοί μποξέρ συμμετείχαν στην εθνική ομάδα γινόντουσαν πρωταθλητές σε διεθνή τουρνουά. Ο Ντίνος Γαλανός και ο Αλέκος Λουμπαρδέας ξεχωρίζουν. Και οι δύο συνεχίζουν να διδάσκουν μέχρι σήμερα. Με τον δικό τους τρόπο.
