Aυτή είναι μια μεγάλη κυκλική διαδρομή με επίκεντρο τη Μακρινίτσα. Ανηφορίζουμε μέχρι τα όρια των στρατιωτικών ραντάρ κοντά στον Πουριανό Σταυρό, και επιστρέφουμε πίσω μέσω του Δυτικού Καταφυγίου και του γεφυριού της Καρυάς. Το μεγαλύτερο μέρος της πορείας γίνεται σε δάσος οξιάς.
Μόλις φθάνουμε στο πάρκινγκ της Μπράνης στη Μακρινίτσα, εκεί όπου τερματίζει ο ασφαλτόδρομος, βλέπουμε δεξιά μας να ανηφορίζει καλντερίμι. Σε ένα δέντρο είναι καρφωμέν
η πινακίδα με ένδειξη προς «Πουρί», φτιαγμένη, όπως και πολλές άλλες ακόμα, από τον πρόωρα χαμένο περιπατητή-εργάτη του Πηλίου, τον Δημήτρη Κότταλη. Μπορούμε να ξεκινήσουμε και από την κρήνη που υπάρχει στο πάρκινγκ. Το καλντερίμι ανηφορίζει ανάμεσα στα σπίτια του χωριού, περνά από ένα πεύκο με παγκάκι και από δύο κρήνες και βγαίνει σε στενό χωματόδρομο, που μας οδηγεί σε λίγα μέτρα στο παλιό μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής.
Η ηρεμία και ομορφιά του χώρου επιβάλλει μια στάση και, αφού εφοδιαστούμε με νερό από την κρήνη, συνεχίζουμε για λίγο προς τα πάνω στο χωματόδρομο. Μετά από δεξιά στροφή του, βρίσκουμε το μονοπάτι στα αριστερά. Σε λίγο βγαίνουμε σε άλλον χωματόδρομο, ο οποίος σε λίγα μέτρα στρίβει και αυτός δεξιά, τερματίζει και μπαίνουμε σε μονοπάτι-καλντερίμι, που ανηφορίζει μέσα σε ρουμάνι (δάσος καστανιάς).
Διασχίζουμε έναν πρώτο αγροτικό δρόμο και λίγο παραπάνω βγαίνουμε σε άλλο δρόμο, στον οποίο βαδίζουμε για λίγο προς τα αριστερά και, προσέχοντας στη δεξιά πλευρά, ξαναμπαίνουμε στο μονοπάτι που ανηφορίζει στο καστανωτό. Πιο πάνω βαδίζουμε παράλληλα με αυλάκι νερού βλέποντας και άλλη πινακίδα προς ''Πουρί''. Τελικά, περνώντας πλάι από δεξαμενή, μπαίνουμε σε χωματόδρομο κτήματος, o οποίος σε λίγα μέτρα βγαίνει στον κύριο δρόμο που έρχεται από τη Μακρινίτσα. Πάμε για λίγα μέτρα αριστερά και βρισκόμαστε σε διασταύρωση δίπλα σε τσιμενταύλακα (προσοχή!). Στο σημείο αυτό ένας δρόμος πάει βόρεια κατηφορικά προς Προφήτη Ηλία-Μακρινίτσα, αλλά επίσης και προς γεφύρι Καρυάς-Δυτικό καταφύγιο.
Εμείς στη διασταύρωση αυτή ακολουθούμε τον ανηφορικό δρόμο με κατεύθυνση βορειοανατολική προς Φλάμπουρο, παράλληλα με τον τσιμενταύλακα. Είμαστε στην περιοχή Τρανό Ίσωμα, όπου υπάρχουν κτήματα με μηλιές. Πιο πάνω βλέπουμε αριστερά μας μαρμάρινη πλάκα από το 1938, σε ανάμνηση της κατασκευής του τσιμενταύλακα που κατέβαζε το νερό από το Φλάμπουρο. Σε λίγο, ο τσιμενταύλακας στρίβει δεξιά και μπαίνει μέσα στο δάσος οξιάς. Λίγα μέτρα πιο πέρα, μπαίνουμε κι εμείς δεξιά στο μονοπάτι που έχει κόκκινα σημάδια, όπως σε όλη τη διαδρομή.
Από ένα σημείο έχουμε θαυμάσια μακρινή θέα της λίμνης Κάρλας προς τα δυτικά. Η πορεία μας είναι για λίγο ανατολική, μετά περνάμε ένα ρέμα και συνεχίζουμε βορειοανατολικά σε ωραίο μονοπάτι μέσα στις οξιές. Βγαίνουμε τελικά σε δρόμο, ο οποίος μας φέρνει σύντομα στην κοίτη του μεγάλου ρέματος της Καλιακούδας (Ξηριά).
Καθώς βαδίζουμε μέσα στην ομαλή και φαρδιά κοίτη, μετά από τετρακόσια μέτρα περίπου ο τσιμενταύλακας έρχεται από δεξιά μας και πάει αριστερά στην πηγή Φλάμπουρο, όπου τερματίζει (ή μάλλον, αρχίζει). Ακριβώς στο σημείο τερματισμού του βρίσκουμε τη συνέχεια του μονοπατιού, το οποίο ανηφορίζει με ελιγμούς στην πετρώδη πλαγιά.
Βαδίζοντας πάνω στη ράχη και ανηφορίζοντας συνεχώς, βγαίνουμε πιο πάνω σε ανοιχτό μέρος με θαυμάσια θέα προς ανατολή και νότο. Αριστερά μας ανατολικά είναι η κορυφή Κοτρώνι (1550 μ.) και πιο πέρα στο νότο οι κορυφές Αηδονάκι (1537 μ.) με τον πύργο του ΟΤΕ, Πλιασίδι (1547 μ.) με τις κεραίες, Κόκκινη Ράχη και Ράχη Γύφτου (1340 μ.). Εδώ αξίζει οπωσδήποτε να κάνουμε μια στάση, επιβεβλημένη έτσι κι αλλιώς μετά από τόσην ανηφόρα.
Ανηφορίζουμε λίγα μέτρα ακόμα από ασαφές μονοπάτι και βγαίνουμε σε εγκαταλελειμμένο δρόμο, όπου πάμε δεξιά. Σε λίγα μέτρα βγαίνουμε λοξά σε φαρδύτερο χωματόδρομο, στον οποίον και βαδίζουμε προς τα αριστερά. Προσοχή, αν πάμε ευθεία δεξιά (προς την άσφαλτο) θα μπούμε στη στρατιωτική περιοχή και, εφ`όσον δεν έχουμε προηγουμένως πάρει άδεια από την Αεροπορία, κινδυνεύουμε να συλληφθούμε και να ταλαιπωρηθούμε.
Βαδίζοντας λοιπόν ευθεία στον χωματόδρομο (αγνοούμε διασταύρωση δεξιά που πάει για τα ραντάρ), σε τρία χιλιόμετρα περίπου φθάνουμε στο Δυτικό Καταφύγιο. Λίγο πριν το καταφύγιο, βλέπουμε δεξιά μονοπάτι με ταμπέλα, που κατηφορίζει προς το Πουρί (το αγνοούμε). Το Δυτικό Καταφύγιο (ανάγκης) είναι κτισμένο σε υψόμετρο περίπου 1400 μέτρων στο διάσελο ανάμεσα Πουριανό Σταυρό και Λαγωνίκα, είναι πάντα ανοικτό και παραμένει σε σχετικά καλή κατάσταση, παρ`ότι δεν υπάρχει κάποιος φορέας να το φροντίζει. Διαθέτει τζάκι και πάγκους όπου μπορούν να κοιμηθούν λίγα άτομα, όχι όμως νερό.
Φεύγοντας από το καταφύγιο, βαδίζουμε για λίγο ακόμα στο δρόμο και μετά βρίσκουμε αριστερά το μονοπάτι που κατηφορίζει ανάμεσα στις χαμηλές οξιές. Πιο κάτω βγαίνει πάλι για λίγα μέτρα σε δρόμο και συνεχίζει αριστερά. Kατηφορίζουμε με κατεύθυνση νοτιοδυτική, έχοντας δεξιά μας το Ελατόρεμα. Το χειμώνα, όταν τα φύλλα της οξιάς πέφτουν, τα λίγα έλατα (μοναδικά στο Πήλιο) που φυτρώνουν εκεί δίνουν τη μόνη πράσινη πινελιά στο γκρίζο τοπίο.
Παρακάτω περνούμε ξύλινο γεφυράκι και αμέσως μπαίνουμε σε δασικό χωματόδρομο, ο οποίος τερματίζει εκεί. Τον ακολουθούμε ευθεία και περνούμε από την περιοχή Κρύο Νερό (εδώ υπάρχει πηγή νερού) και από το πέτρινο γεφύρι της Καρυάς.
Στη συνέχεια φθάνουμε στο Τρανό Ίσωμα, σε διασταύρωση όπου υπάρχει προσκυνητάρι. Εδώ συνεχίζουμε ευθεία στην ίδια κατεύθυνση. Παρακάτω, πάνω σε δεξιά στροφή του δρόμου, τον αφήνουμε και πάμε ευθεία μπροστά σε στενότερο δρόμο, και αμέσως βρίσκουμε τη συνέχεια του παλιού μονοπατιού λοξά δεξιά.
Βγαίνουμε σε κτήμα με μηλιές και βαδίζουμε στο αριστερό του όριο. Στην άκρη του κτήματος, στενός χωματόδρομος οδηγεί σε καλύβι που φαίνεται δεξιά. Περνούμε το σκεπασμένο αυλάκι (αριστερά μας βλέπουμε τσιμεντένια δεξαμενή) και βαδίζουμε παράλληλα δίπλα στο δρόμο με κατεύθυνση προς το καλύβι (προς τα δυτικά). Σε λίγο βρίσκουμε το μονοπάτι που κατηφορίζει λοξά αριστερά (που όμως χρειάζεται καθάρισμα) και το ακολουθούμε.
Κατηφορίζοντας συνέχεια, βγαίνουμε στην κρήνη δίπλα στο ξωκλήσι (παλιό μοναστήρι) του Προφήτη Ηλία σε υψόμετρο 960 μ. Εδώ αξίζει να κάνουμε μια στάση για να δροσιστούμε και να επισκεφθούμε το φροντισμένο εκκλησάκι. Φεύγοντας από τον Προφήτη Ηλία, συνεχίζουμε στο δρόμο (ή πάμε από το μονοπάτι-καλντερίμι που κανονικά πηγαίνει απέναντι από τη βρύση και κατηφορίζει προς τα κυπαρίσσια). Ο δρόμος έχει στην αριστερή του πλευρά μια σειρά από κυπαρίσσια και αυλάκι νερού.
Μετά τα κυπαρίσσια ο δρόμος κάνει στροφή δεξιά. Εκεί φεύγουμε ευθεία από την έξω μεριά της στροφής, σε κατηφορικό μονοπάτι με κατεύθυνση νοτιοδυτική. Παρακάτω συναντάμε πάλι το δρόμο, τον διασχίζουμε λοξά και, καθώς ο δρόμος κάνει φουρκέτα, τον διασχίζουμε ξανά στο τελείωμα της στροφής. Εδώ το έδαφος έχει αλλοιωθεί λίγο από τα μπάζα που έπεσαν κατά τη διάνοιξη του δρόμου. Ένα νεροφάγωμα φαίνεται δεξιά μας να συνεχίζει προς τα κάτω, αλλά εμείς πάμε λίγο αριστερότερα ακολουθώντας τα κόκκινα σημάδια και μετά από λίγα μέτρα βρίσκουμε το κανονικό μονοπάτι, που συνεχίζει να κατηφορίζει ομαλά νοτιοδυτικά πάνω στη ράχη.
Παρακάτω διασχίζουμε στενό χωματόδρομο, βρίσκουμε υπολείμματα και λίγα μέτρα καλντεριμιού και βγαίνουμε σε τσιμεντένιο κτίσμα του υδραγωγείου (δεξαμενή νερού). Λίγα μέτρα πιο κάτω περνά ο κύριος χωματόδρομος, στον οποίο κατεβαίνουμε. Αριστερά μας υπάρχει προσκυνητάρι, σε σημείο με εκπληκτική θέα προς Βόλο και Παγασητικό. Αμέσως μετά, ο δρόμος κάνει στροφή δεξιά.
Στην έξω μεριά της στροφής βρίσκουμε πάλι το μονοπάτι που κόβει δρόμο. Παρακάτω υπάρχει διασταύρωση τσιμεντόδρομων. Αν πάμε δεξιά, ο δρόμος θα μας βγάλει στο νεκροταφείο και μετά συνεχίζει ευθεία καλντερίμι προς την πλατεία. Για να αποφύγουμε τον τσιμεντόδρομο, προτιμούμε να πάμε αριστερά και αμέσως κάτω δεξιά σε μονοπάτι που κατηφορίζει, γίνεται καλντερίμι και μας βγάζει επίσης στην πλατεία.
