Οι μικροί τόποι σού δίνουν την αίσθηση ότι οι λεπτομέρειές τους μεγεθύνονται τόσο, που πάνε να σε καταπιούν.
Η Αμφισσα είναι τόπος μαγείας. Πρωτεύουσα ενός μεγάλου, στην έκταση, νομού, αραιοκατοικημένου και με τρεμώδη μορφολογία, η πόλη επιβάλλει τη σιωπή και σε καλεί να την ακουμπήσεις. Είναι από εκείνους τους τόπους, όπου τα δρομάκια είναι μια ολοζώντανη υπενθύμιση μιας Ελλάδας που βλέπεις μόνο σε λευκώματα Ευρωπαίων περιηγητών των αρχών του προηγούμενου αιώνα ή, ίσως, του Μεσοπολέμου.
Είναι έτσι ή, μήπως, η περιορισμένη αλλά έντονη έκταση της Αμφισσας δημιουργεί παραισθήσεις; Δεν ξέρω αν έχει περισσότερη σημασία η, ας πούμε, παροντική αλήθεια των πόλεων ή οι αναταράξεις που προκαλεί στο μάτι και στο μυαλό. Τα Ταμπάκικα ή η συνοικία «Χάρμαινα» των παλιών βυρσοδεψών, για παράδειγμα, είναι μια παράσταση ενός κόσμου που κάποτε έλαμψε και τώρα σε καλεί να τον ανασυστήσεις με τη μνήμη, την εμπειρία και τη θέλησή σου. Το Κάστρο των Σαλώνων είναι η Ιστορία που σου δίνει ήχους και μυρωδιές αιώνων. Ο μητροπολιτικός ναός, με τις τοιχογραφίες του Σπύρου Παπαλουκά, οι οικίες με τα κοσμήματα λαϊκών καλλιτεχνών είναι πρόκληση για αναστοχασμό μιας πολυβασανισμένης ελληνικότητας. Το ψηλοτάβανο μεγάλο καφενείο «Πανελλήνιον», με τη μεγάλη θεατρική σκηνή, που φιλοξένησε τον «Θίασο» του Αγγελόπουλου και σέρβιρε καφέ στη Ρόμι Σνάιντερ, είναι ακόμα ένα σκηνικό που σε προετοιμάζει για λεμονίτα και υποβρύχιο, ενώ ακούγονται ακόμα τα χάχανα των μπουλουκιών. Το Αρχαιολογικό Μουσείο Αμφισσας, το οποίο στεγάζεται στο κτίριο όπου έγινε η Α΄ Εθνοσυνέλευση της Ανατολικής Χέρσου Ελλάδος, είναι υπενθύμιση του «πώς» και του «τι» της σημερινής χώρας.
Η Αμφισσα, τελικά, είναι ή δεν είναι μια πόλη όπου πρέπει να φτάσεις, έχοντας αφήσει τις «σειρήνες» των Δελφών και της Αράχωβας; Είναι.
Έντυπη
