Βάζοντας σε τάξη τις σκέψεις μου, προκειμένου να γράψω για την Γεωργία Βασιλειάδου, καταλαβαίνω δυο πράγματα. Πρώτον, ότι είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς μια και μόνη ιστορία να διηγηθεί και δεύτερον ότι η αγαπημένη σε όλους μας κυρά Γεωργία, αποτύπωσε σε κάθε ασπρόμαυρο πλάνο, θελημένα ή άθελα όλη της τη ζωή. Αυτή που ξεκίνησε στην Κυψέλη, στα τέλη του 19ου αιώνα (1897), ανάμεσα σε δέκα αδέλφια με το επώνυμο Αθανασίου και μετά από πολλές δυσκολίες, που περιελάμβαναν ορφάνια, βιοπάλη από νωρίς κι έναν άτυχο γάμο στα 33 της, «βγήκε στον ήλιο» – έναν ήλιο που μοιράστηκε απλόχερα με όλους μας, μέσα από τις μαγευτικές – ακόμη και σήμερα – ταινίες της .
Η Βασιλειάδου βρήκε το «λιμάνι» της στο θέατρο και τον κινηματογράφο σε ένα καφενεδάκι , στον Άη Δημήτρη τον Λουμπαρδιάρη, εκεί που ο Αλέκος Σακελάριος, έγραψε σε … δυο μέρες το σενάριο της ταινίας «Παπούτσι από τον Τόπο σου» κι η Βασιλειάδου καθόταν σε ένα τραπέζι παρέα με ένα πακέτο Παπαστράτος κασετίνα που άδειαζε με γρήγορους ρυθμούς κι έναν μικρό καφέ που κρύωνε, γιατί αν τον έπινε στα γρήγορα, δεν είχε λεφτά για άλλον. Άνεργη ηθοποιός βλέπετε… Με μια μικρή πορεία, πριν, στην όπερα και σε κάποιους θιάσους, τη δεκαετία του ’20, ως νεαρή – και πανέμορφη ( όσο κι αν φαίνεται απίστευτο) – ενζενί, ένα ατύχημα που της άλλαξε το πρόσωπο και τη ζωή, έναν άτυχο γάμο, κι έναν μικρό ρόλο που της είχε δώσει πάλι ο Σακελάριος το 1939 στα «Κορίτσια της Παντρειάς», την πρώτη – έστω και κακόηχα – ομιλούσα κωμωδία του Ελληνικού Κινηματογράφου. Από τότε είχαν να βρεθούν. Αλλά εκείνο το πρωί που βρέθηκαν ήταν καθοριστικό και για τους δυο. Η Γεωργία, «Βασιλειάδου» πια, δια χειρός Σακελάριου , όχι μόνον ξεκίνησε μια λαμπρή πορεία, αλλά ξεδίπλωσε όλα τα ταλέντα της, για χάρη, των συναδέλφων της αλλά και του απλού κόσμου: Δείτε, πως.
Το γεγονός, ότι έγινε από μικρή, εξ ανάγκης οικογενειάρχης τη βοήθησε να στέκεται σε κάθε χρειαζούμενη περίσταση, μάνα κι αδελφή, για τους συναδέλφους της. Ήταν, πάντοτε, η ‘’οικονόμα’’ της παρέας και βοηθούσε τους πάντες, όταν χρειαζόταν … Αλλά και η δημοφιλία της, ανάμεσα στον κόσμο, αποτέλεσε τη μαγιά για… ταινία. Ο Νέστορας Μάτσας και ο Βίων Παπαμιχάλης έγραψαν το σενάριο κι ο Ροβήρος Μανθούλης σκηνοθέτησε μια προφητική για τη ζωή της Βασιλειάδου, ταινία. «Η Κυρία Δήμαρχος» γυρίστηκε το 1960 και έγινε περίπου πραγματικότητα, αρκετά χρόνια μετά όταν η ίδια εξελέγη δημοτική σύμβουλος στο Νέο Ηράκλειο.
Ενδεικτικό του πόσο αγαπούσε τους φίλους της είναι ένα περιστατικό με τον κολλητό της, Βασίλη Αυλωνίτη. Ο μεγάλος μας ηθοποιός ήταν συχνός θαμώνας του ιππόδρομου, από όπου συχνά επέστρεφε … άφραγκος . Κάποια στιγμή που ο Αυλωνίτης ήταν σε απόγνωση συμφώνησε με την «αδελφή του», όπως αποκαλούσε τη Βασιλειάδου , να του κρατά τα λεφτά από τις ταινίες για να μην τα χάνει και να του δίνει μόνο για τσιγάρα και τα άλλα χρειαζούμενα στη γυναίκα του, Γιογιό.
Ένα βράδυ, όμως που ο Αυλωνίτης ένιωσε την ανάγκη να «τζογάρει» πήγε και της ζήτησε όλα τα χρήματα που είχαν μαζευτεί. Μετά από μεγάλο καυγά, η Γεωργία δακρυσμένη, δίνοντας του ένα σημαντικό κομπόδεμα, του είπε: «Πάρτα βρε κεφάλα. Πήγαινε να καταστραφείς. Αλλά εμένα μην με ξαναενοχλήσεις».
Ο Αυλωνίτης τα πήρε έκανε μερικά μέτρα κι ύστερα γύρισε και την αγκάλιασε σφιχτά, λέγοντας της με λυγμούς «Ευχαριστώ». Της τα έδωσε πάλι. Δεν έκοψε τα άλογα, αλλά εκείνη τη φορά δεν έπαιξε …
Η Γιωργία Βασιλειάδου, που έφυγε από το μάταιο τούτο κόσμο τον Φλεβάρη του 1980, στο Νέο Ηράκλειο , δεν αγαπούσε μόνο τους φίλους της. Αγαπούσε τους ανθρώπους.
Γράφει ο Γιάννης Βασιλακόπουλος
