Στή ζωή έχομε ανάγκη από πρότυπα. Και ή Εκκλησία προβάλλει στους πιστούς τέτοια πρότυπα, καταξιωμένα θεϊκά, πρότυπα άγιωσύνης• όχι θεωρητικής γνώσης, αλλά πρακτικής εμπειρίας.
Τέτοια πρότυπα είναι οι «Αγιοι, οί «μαρτυρηθέντες δια της πίστεως» (Έβρ. 11, 39), και πρώτη μεταξύ των Αγίων ή Υπεραγία Θεοτόκος. Σέ μια εποχή μεγάλης πνευματικής κρίσης, οί ελπίδες μας στηρίζονται στη γυναίκα- ή αλλαγή και ή αναγέννηση του κόσμου θα προέλθη μόνο από τη γυναίκα. Το αξίωμα, πού διατύπωσε ένας μεγάλος παιδαγωγός των νεώτερων χρόνων είναι απόλυτα σωστό και αληθινό.
«Δώστε μου, είπε, μητέρες χριστιανές και μπορώ να αναμορφώσω τον κόσμο». Αυτό κηρύττει και η Εκκλησία, αυτό κι εμείς παρακαλούμε να ακούσουν οί ελληνίδες χριστιανές γυναΐκες.
‘Έχετε το μοναδικό και καθαγιασμένο πρότυπο, την Υπεραγία Θεοτόκο, πού ό ουρανός τη χαιρέτισε και την είπε «κεχαριτωμένην» και «ευλογημένη εν γυναιξί». Ζητείστε τη θεία χάρη με τις πρεσβείες της Θεοτόκου και μιμηθήτε την, για να δη καλύτερες ήμερες ό τόπος μας. Ό μακαρισμός τής Παναγίας για τον Ίησοϋ Χριστό ανήκει και σε σας για κάθε άξιο παιδι πού θα δώσετε στον κόσμο- «Μακαριά ή κοιλία ή βαστάσασά σε και μαστοί ους έθήλασας» (Λουκ. 11, 27).
Χαρά στη μάνα πού σε γέννησε και το γάλα που έθήλασες.Ηταν ή φωνή μιας γυναίκας, πού μπορεί να ήταν μητέρα και στο πρόσωπο του Ίησού Χριστου, έτσι καθώς τον έβλεπε και τον ήκουε, να ζήλεψε κι αυτή ένα τέτοιο παιδί. Κι ήταν τόσο πιο αληθινή και άδολη αύτη ή φωνή, όσο είν’ αλήθεια πώς ήταν έν’ αυθόρμητο ξέσπασμα μεσ’ από την ψυχή μιας γυναίκας, πού πάντα περισσότερο άπ’ όλα τη συγκλονίζει το αίσθημα της μητρότητας. Τίποτα πιο πολύ δεν λαχταρά μια αληθινή γυναίκα παρά να είναι μητέρα και τίποτα πιο πολύ δεν την κάνει περιφανή παρά να βλέπη την προκοπή του παιδιού της.
Αυτό το φυσικό αίσθημα, πού έβαλε ό Θεός μέσα στη γυναίκα, μήτε να το ξεριζώσης μπορείς, μήτε με κάτι άλλο να το άντικαταστήσης.Ή γυναίκα πρώτ’ άπ’ όλα είναι ή μητέρα των παιδιών της. Ξεκινάει από αδελφή για να γίνει σύζυγος και δεν βρίσκει την ολοκλήρωση της παρά όταν θα γίνη μητέρα. Η μητέρα πού κυοφορεί, ή μητέρα πού τίκτει και θηλάζει, ή μητέρα πού ανατρέφει και μεγαλώνει το παίδι της. λαχταρά να το δη σαν τον Ίησοϋ Χριστό, ώραίο και φωτεινό, και να πουν και γι’ αυτήν οί άνθρωποι-«χαρά στη μάνα πού σε γέννησε και το γάλα πού έθήλασες»!
Ετσι ας ήταν να βλέπουμε κι έμείς πάντα τη γυναίκα-πρόσωπο ίερό και σεβαστό.
‘Άν είναι κορίτσι, να βλέπωμε την αυριανή μητέρα• αν είναι σύζυγος, να βλέπωμε τη σημερινή μητέρα- αν είναι και γιαγιά, να βλέπωμε δυο φορές τη μητέρα. Ή γυναίκα στα μάτια μας να είναι πάντα ή μητέρα το πιο σεπτό πρόσωπο στη ζωή μας, πού και στη χαρά μας και στο πόνο μας φωνάζαμε τ’ όνομα της. Κι ας μην είναι κοντά μας κι ας μην είναι πια στη ζωή- «μάνα» φωνάζομε και σαν και να την άκοϋμε και σαν καί τη βλέπωμε να έρχεται κοντά μας.
‘Όποιος σέβεται τη μητέρα, τιμά και προστατεύει τη γυναίκα, κι όποιος φέρνεται άσχημα στη γυναίκα,υβρίζει κι ατιμάζει την μητέρα πού τον γέννησε. Ούτε δούλη,οϋτε παιχνίδι είναι ή γυναίκα στα χέρια του άνδρα, αλλά είναι πάντα ή μητέρα- είναι δεν είναι παντρεμένη, έχει δεν έχει παιδιά.Ή γυναίκα έχει μια ξεχωριστή θέση στον κόσμο,έτσι όπως ξεχωριστή είναι ή θέση της Παναγίας μέσα στους Αγίους τής’Εκκλησίας.
Μακαριστού Μητροπολίτου Σερβιών και Κοζάνης κυρού Διονυσίου εκφωνήθηκε στον Ι.Ν.Κοιμήσεως της Θεοτόκου Βελβεντού την 15η Αυγούστου 1985
πηγή »Πειραική Εκκλησία»
