Για την σπουδαιότητα της ημέρας του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου αλλά και για την αθώωση της Μονής από την ταλαιπωρία των δικαστηρίων αναφέρθηκε στην ομιλία του ο Σεβ Μητροπολίτης Μιλήτου Απόστολος, που πραγματοποιήθηκε στην Ιερά Μονή μετά την Ιερά Αγρυπνία
«Σήμερον ἀγγελικῇ παρατάξει ὑμνῳδίαι φαιδρύνονται, καὶ τὸ φέγγος τῆς τοῦ Χριστοῦ παρουσίας τοῖς πιστοῖς καταλάμπεται. Σήμερον τὸ ἱλαρὸν ἡμῖν ἔαρ, Χριστὸς ὁ τῆς δικαιοσύνης ἥλιος φαιδρῷ τῷ φωτὶ ἡμᾶς περιέλαμψε, καὶ τὰς τῶν πιστῶν ἐννοίας ἐφώτισε. Σήμερον ὁ Ἀδὰμ ἀνακεκαίνισται, καὶ χορεύει μετ’ ἀγγέλων εἰς οὐρανὸν ἀνιπτάμενος. Σήμερον σύμπασα τῆς οἰκουμένης γαῖα χαρὰν περιεβάλετο, ἐπειδὴ τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἐπιφοίτησις εἰς ἀνθρώπους γέγονε. Σήμερον Γαβριὴλ, ὁ τῷ Θεῷ παριστάμενος, πρὸς τὴν Παρθένον ἁγνὴν παραγίνεται, τὸ, Χαῖρε κεχαριτωμένη, αὐτῇ εὐαγγελιζόμενος»
(Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θαυματουργοῦ, Λόγος εἰς τόν Εὐαγγελισμόν).
Θεοφιλέστατε καί ἀγαπητέ ἐν Χριστῷ ἀδελφέ ἅγιε Χριστουπόλεως κ. Μακάριε,
Πανοσιολογιώτατε Καθηγούμενε τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς κ. Ἐφραίμ,
Πανασιολογιώτατοι ἅγιοι Καθηγούμενοι καί ἀντιπρόσωποι τῶν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους,
Ὁσιώτατοι μοναχοί,
Ἀγαπητοί καί εὐλαβεῖς προσκυνηταί,
Ἡ μεγίστη ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία οὐχί τυχαίως συνεδυάσθη εἰς τήν παράδοσιν μέ τό χαρμόσυνον μήνυμα τῆς σωτηρίας τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους, σημαδεύεται ὑπό τοῦ συγκλονιστικοῦ διαλόγου μεταξύ τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ καί τῆς Παρθένου Μαρίας. Εἰς τόν διάλογον τοῦτον, εἰς τόν ὁποῖον μάλιστα καταγράφονται οἱ μόνοι γνωστοί λόγοι τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἀποκρυπτογραφοῦμεν μετά δέους τό ψυχικόν καί πνευματικόν μεγαλεῖον τῆς Παναγίας Μητέρας τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Ἀρχάγγελος, ἀπευθυνόμενος πρός τήν Παναγίαν, ἀναγγέλλει τό χαρμόσυνον μήνυμα: «Χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετὰ σοῦ», «μὴ φοβοῦ, Μαριάμ· εὗρες γὰρ χάριν παρὰ τῷ Θεῷ. Καὶ ἰδοὺ συλλήψῃ ἐν γαστρὶ καὶ τέξῃ υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Ιησοῦν. Οὗτος ἔσται μέγας καὶ υἱὸς ὑψίστου κληθήσεται». Ὁ Ἰησοῦς! Αὐτό εἶναι τό μεγαλύτερον Εὐαγγέλιον, τό ὁποῖον σημαίνει: Ὁ Θεός εἰς τόν κόσμον. Καί ὄχι ἁπλῶς ὁ Θεός εἰς τόν κόσμον, ἀλλά ὁ Θεός Σωτήρ καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου. Εἰς τούς αἴνους τῆς ἑορτῆς, τούς ὁποίους ἠκούσαμεν προηγουμένως, παρουσιάζεται ἡ εἰκών αὕτη: «Ὁ Γαβριήλ τῇ παρθένῳ τό εὐαγγέλιον ἐξ οὐρανοῦ κομίσας ἀνεβόα τό Χαῖρε».
Ἠπόρησε, κατ᾽ ἀρχάς, ὅπως ἦτο φυσικόν, ἡ Παναγία καί ἠρώτησε τόν Γαβριήλ: «Πῶς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεί ἀνδρα οὐ γινώσκω;». Πῶς εἶναι δυνατόν νά γίνουν αὐτά; Πῶς εἶναι ἐφικτόν ἐκ παρθένου νά γεννηθῇ υἱός; Καί ὁ ἄγγελος ἀπήντησε: «Οὐκ ἀδυνατήσει παρὰ τῷ Θεῷ πᾶν ῥῆμα». Διά τόν Θεόν τίποτε δέν εἶναι ἀδύνατον. Ἐνῶ ὁ ἀνθρώπινος νοῦς, ἀκόμη καί εἰς τήν πλέον παρθενικήν αὐτοῦ κατάστασιν εὑρισκόμενος, ἀδυνατεῖ νά κατανοήσει τά συμβαίνοντα, ἡ Παναγία ὑπερβαίνει τά ἀνθρωπίνως ἀκατανόητα καί ἀποδέχεται τό μέγα τοῦτο μυστήριον, τό ὑπό τοῦ Ἀρχαγγέλου εὐαγγελιζόμενον, λέγουσα: «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου».
Ἡ ἀπάντησις αὕτη τῆς Παναγίας συνιστᾶ ὑπέρβασιν τῆς λογικῆς καί βίωσιν τοῦ παραδόξου θαύματος, ἤτοι τοῦ μυστηρίου τῆς ἐνανθρωπήσεως. Ἐξ αἰτίας τῆς ἐμπιστοσύνης τῆς Παναγίας πρός τόν Θεόν, ἥν μετά ταπεινοῦ φρονήματος ἐπεδείξατο, ἠξιώθη ὁλόκληρος ἡ ἀνθρωπότης ἐν τῷ προσώπῳ τῆς Παναγίας νά ἀκολουθήσῃ μίαν νέαν πορείαν σωτηρίας, ἀντίστροφον πρός αὐτήν τήν ὁποίαν ἠκολούθησεν ἡ πρώτη Εὐα.
Τοιουτοτρόπως ἡ Παναγία καθίσταται ἡ Μήτηρ ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἡ δέ Ἁγία ἡμῶν Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν θεωρεῖ τήν Παναγίαν μόνον ὡς μίαν ἁγνήν Παρθένον ἤ ὡς Ἁγίαν Κόρην καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ἀλλά καί ὡς τήν νέαν Εὔαν, τήν μεγάλην Μητέρα μιᾶς νέας ἀνθρωπότητος, τῆς καινῆς κτίσεως. Ταυτοχρόνως, ἡ Παναγία καθίσταται ἡ ζῶσα εἰκών τῆς Ἐκκλησίας, εἰς τήν ὁποίαν συντελεῖται ἡ προσωπική καί ἀπολύτως μοναδική καί ἰδιαιτέρα συνάντησις Θεοῦ καί ἀνθρώπων. Τοῦτο κατωρθώθη διά τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ καί, βεβαίως, μέ τήν συμβολήν τῆς Θεοτόκου εἰς τό μέγιστον αὐτό σωτηριολογικόν γεγονός.
Τό Εὐαγγέλιον τοῦτο τῆς χαρᾶς καλεῖται νά βιώσῃ πᾶσα ἡ γῆ. «Εὐαγγελίζου, γῆ, χαράν μεγάλην, αἰνεῖτε οὐρανοί Θεοῦ τήν δόξαν». Ποία ὅμως εἶναι αὐτή ἡ γῆ, ἡ ὁποία καλεῖται εἰς πανήγυριν χαρᾶς; Εἶναι ὅλη ἡ ἀνθρωπότης. Εἰς ὅλους τούς ἀνθρώπους ἀπευθύνεται τό μήνυμα τῆς χαρᾶς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Δι᾽ ὅλους εἶναι ἡ σωτηρία. Ὁ Εὐαγγελισμός εἶναι ἕν καθολικόν γεγονός. Εἶναι δι᾽ ὅλην τήν οἰκουμένην. Τυγχάνει ἡ πλέον εὐχάριστος εἴδησις διά τόν κόσμον. Εἶναι μία κλῆσις δι᾽ ἐμέ καί διά σέ, διότι ἅπαντες εἴμεθα ἁμαρτωλοί. Εἶναι ἡ εὐχάριστος εἴδησις ὅτι ἦλθεν εἰς τόν κόσμον ἡ σωτηρία, ἔφθασεν ὁ Ἰησοῦς Χριστός.
Θεοφιλέστατε κ. Μακάριε,
Πανοσιολογιώτατε ἅγιε Καθηγούμενε,
Πατέρες καί Ἀδελφοί,
Εἰς τό περιβόλιον τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου δεσπόζουσαν θέσιν κατέχει ἡ Ἱερά Μονή Βατοπαιδίου, ἡ σήμερον φαιδρῶς πανηγυρίζουσα. Ἡ πορεία τῆς ἱστορικῆς ταύτης Μονῆς, τῆς πολλά προσφερούσης τῇ Ἐκκλησίᾳ καί τῷ κόσμῳ ὄχι μόνον ἀπό ὑλικῆς ἀλλά πρωτίστως καί κυρίως ἀπό πνευματικῆς ἀπόψεως, εἶναι ἀρρήτως συνδεδεμένη μέ τό μέγα τοῦτο μυστήριον τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Πανηγυρίζομεν σήμερον τό μέγιστον τοῦτο Θεομητορικόν γεγονός ὡς μίαν λύτρωσιν, μίαν εὐχάριστον ἀγγελίαν. Καί συνειδητοποιοῦμεν ὅτι τελικῶς ὁ Χριστός εἶναι ὁ Ἐλευθερωτής, ὅστις μᾶς ἐλευθερώνει ἀπό τήν αἰχμαλωσίαν τῆς ἁμαρτίας. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Λυτρωτής, ὅστις μᾶς λυτρώνει ἀπό τήν φυλακήν τοῦ θανάτου. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Σωτήρ, ὅστις μᾶς σώζει ἀπό τό ναυάγιον τῆς ἀπελπισίας. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἰατρός, ὅστις μᾶς παρέχει τήν θεραπείαν κατά τῆς ἁμαρτίας. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Εὐεργέτης ἡμῶν, ὅστις ἐξώφλησε τά ἡμέτερα χρέη καί κατέβαλε τά λύτρα, διά νά μᾶς ἐξαγοράσῃ ἀπό τήν δουλείαν τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου.
Ὁ Χριστός, διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἐδικαίωσε καί τήν Ἱεράν ταύτην Μονήν καί τήν ἀπήλλαξεν ἀπό τήν σκληρότητα τῶν καρδιῶν καί τήν ἐμπάθειαν τῶν νοῶν τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι δέν ἐδυνήθησαν - δυστυχῶς - νά κατανοήσωσιν ὅτι ὁ μοναχισμός εἶναι κατάστασις θυσίας, συνοψίζεται δέ εἰς τόν λόγον τῆς Παναγίας: «Γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου, Κύριε».
Ἡμεῖς οἱ μοναχοί δέν ἐπιδιώκομεν νά πλουτίσωμεν. Δέν ἐπιθυμοῦμεν τήν ὕλην. Ὥς φυσικά πρόσωπα δέν διαθέτομεν ἰδίαν οὐσίαν. Οἱ λυσσαλέως δέ βυσσοδομοῦντες ἐναντίον τῆς Μονῆς, ἀδίκως, παρανόμως καί ἀντικανονικῶς διέσυραν τόν σεβάσμιον Ἡγούμενον Ἐφραίμ καί τούς σύν αὐτῷ, κατ’ οὐσίαν ὅμως ἐν τῷ προσώπῳ αὐτῶν διέσυραν τήν ἀλήθειαν, τόν Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν. Καί τά νῦν, ἡ ἔντιμος Δικαιοσύνη τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας ἀπεφάνθη ἀρνητικῶς διά τάς ἀσυστόλους ταύτας κατηγορίας ἐναντίον τῆς Μονῆς, τοῦ Ἡγουμένου καί τῶν πατέρων. Ἐδικαίωσεν τούς δικαίους. Ἠθώωσεν τούς ἀθώως. Ἐλύτρωσεν ὁ νόμος τούς ἀείποτε ἐλευθέρους. Καίτοι, ὀφείλομεν νά ὁμολογήσωμεν ὅτι, ἐπηρεασμένη ἀπό τό πάθος καί τό μῖσος ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, ἔσπευσε τότε ἡ Πολιτεία νά προφυλακίσῃ τόν Ἡγούμενον, εἰς ἀντίθεσιν μέ τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κ.κ. Βαρθολομαῖον καί τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, τό ὁποῖον οὐδεμίαν ποινήν ἐπέβαλεν εἰς τόν Ἡγούμενον καί τήν ἀδελφότητα. Καί ὄχι μόνον δέν ἐπεβλήθῃ οὐδεμία ποινή ἀλλά καί οὐδεμία βεβιασμένη κίνησις ἐγένετο, ἡ ὁποία θά ἔπληττε τό κῦρος τῆς Μητρός Ἐκκλησίας καί τό Ἅγιον Ὀρος ἐν τῷ συνόλῳ αὐτοῦ, διότι τό ἐγνώριζεν καλῶς ὁ Πατριάρχης τῆς Πρώτης Ἐκκλησίας ὅτι ἡ κατά τῆς Μονῆς κατηγορία πλήττει ὁλόκληρον τόν Ἁγιορειτικόν Μοναχισμόν καί τά ἱερά καί ὅσια τῶν δικαίων αὐτοῦ, τῶν ἤδη ἀπό αἰώνων τεθεσπισμένων.
Τυγχάνει ἀναντίρρητον γεγονός ὅτι ἡ πλέον τῶν εἴκοσι καί πέντε ἐτῶν ἐπιτυχής, εὐδόκιμος καί πολύκαρπος πατριαρχική πορεία τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἡμῶν Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου καθιστᾷ Αὐτόν ἱκανόν οἰακοστρόφον τῆς κατά Ἀνατολάς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τοῦ Γένους. Περίτρανος ἀπόδειξις ἡ ἐπί ὀκταετίαν ὅλην πατρική ἀντιμετώπισις τῆς δοκιμασίας τῆς Μονῆς καί τῶν προσώπων αὐτῆς, ἡ παρ᾽ αὐτοῦ ἐπιδεικνυομένη ἀγάπη, ἡ καρτερία, ἡ ἐμπιστοσύνη εἰς τόν Ἡγούμενον καί τήν ἀδελφότητα. Ἐπιτραπήτω μοι δέ ἐπί τῇ εὐκαιρία νά μεταφέρω εἰς τε τόν ἅγιον Καθηγούμενον καί εἰς τούς σύν αὐτῷ πατέρας τήν εὐαρέσκειαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί τῆς Μητρός Ἐκκλησίας διά τήν πρόσφατον ἐπίσκεψίν των εἰς τάς Αὐλάς τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, μίαν κίνησιν σημειολογικήν, διότι, εὐθύς μετά τήν ἀθωωτικήν ἀπόφασιν τοῦ Δικαστηρίου, ἐπεσκέφθησαν προσκυνηματικῶς καί δοξολογικῶς τόν Πρῶτον τῆς Ἐκκλησίας, διά νά ἐκφράσουν τά αἰσθήματα τῆς ἀγάπης, τῆς εὐγνωμοσύνης καί τοῦ σεβασμοῦ τῶν καρδιῶν αὐτῶν. Θερμότατα συγχαρητήρια διά τό ἦθος καί τόν τρόπον ὑμῶν, φίλτατέ μοι ἅγιε Καθηγούμε καί ἀγαπητοί μοι πατέρες.
Δόξα τῷ Θεῷ καί τῇ Παναγίᾳ Αὐτοῦ Μητρί. Διά τήν Ἱεράν Μονήν Βατοπαιδίου ἴσχυσε τό τοῦ Εὐαγγελισμοῦ: «Οὐκ ἀδυνατήσει παρὰ τῷ Θεῷ πᾶν ῥῆμα». Αὐτό τό ὁποῖον ἦτο ἀδύνατον διά τούς ἀνθρώπους, τό ἐποίησεν ὁ Θεός, διά νά φανερώσῃ τήν δύναμίν Του καί νά δοξάσῃ τήν ὑπομονήν καί τήν καρτερίαν, τήν πίστιν καί τήν ἀφοσίωσιν τοῦ ἁγίου Καθηγουμένου κ. Ἐφραίμ, ὅστις καί ἐφυλακίσθη ἀκόμη διά τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ καί τήν διεκδίκησιν τῶν δικαιωμάτων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς του, ὡς Ὁμολογητής τῆς πίστεως. Διότι εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστόν ὅτι ἡ οὕτω λεγομένη «ὑπόθεσις τοῦ Βατοπαιδίου» δέν θά ἐλάμβανε τοσαύτην ἔκτασιν, δέν θά ἐρρίπτετο τοσαύτη λάσπη, ἐάν δέν ἦτο κατ᾽ οὐσίαν ὑπόθεσις τῆς Ἐκκλησίας. Τήν Ἐκκλησίαν ἐπολέμησαν, λησμονοῦντες βεβαίως ὅτι ἡ Ἐκκλησία γενικῶς ἀλλά καί ὁ μοναχισμός εἰδικῶς, καί ἐν προκειμένῳ ἡ Ἱερά Μονή Βατοπαιδίου, «πολεμουμένη νικᾶ, ἐπιβουλευομένη περιγίνεται, ὑβριζομένη, λαμπροτέρα καθίσταται, δέχεται τραύματα, καί οὐ καταπίπτει ὑπό τῶν ἑλκῶν, κλυδωνίζεται, ἀλλ᾽ οὐ καταποντίζεται, πυκτεύει, ἀλλ᾽ οὐ νικᾶται», κατά τόν σοφόν λόγον τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Ἰωάννου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως.
Πατέρες καί ἀδελφοί,
Ἡ ὑπακοή καί ἡ πίστις τῆς Παναγίας ἔσωσε τό ἀνθρώπινον γένος. Οὗτος ὁ συγκλονιστικός λόγος: «γένοιτό μοι Κύριε κατά τό ρῆμά σου» καί τό τοῦ ἀρχαγγέλου: «οὐκ ἀδυνατήσει παρὰ τῷ Θεῷ πᾶν ῥῆμα» ἀποτελοῦσι τήν ἀσφαλῆ, βεβαίαν καί, ἐπιτραπείτω μοι νά εἴπω, τήν μοναδικήν ὁδόν διά τήν σωτηρίαν καί τήν πνευματικήν προαγωγήν τοῦ μοναχοῦ. Ἡ πρώτη Εὔα διέκοψε, διά τῆς ἀνυπακοῆς εἰς τό θεῖον θέλημα, τήν δυνατότητα μετοχῆς ἡμῶν εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τῆς κοινωνίας ἡμῶν μετά τοῦ Δημιουργοῦ. Ὁ ἄνθρωπος ἐξωρίσθῃ ἀπό τοῦ παραδείσου. Ἡ ἀνυπακοή καί ἡ μή ἐμπιστοσύνη εἰς τόν Θεόν ὡδήγησαν εἰς τόν θάνατον. Ἀντιθέτως, ἡ ὑπακοή τῆς Παναγίας ὡδήγησεν εἰς τήν ζωήν. Κατά τόν Ἱερόν Χρυσόστομον, «γνῶσις τοῦ καλοῦ» εἶναι ἡ ὑπακοή καί «γνῶσις τοῦ κακοῦ» εἶναι ἡ ἀνυπακοή.
Ἐάν πορευώμεθα πρός τά ἐμπρός, τοῦτο ὀφείλεται εἰς τήν ὑπακοήν καί τήν πίστιν ἡμῶν. Ἐάν προκόπτωμεν πνευματικῶς καί ἐκκλησιαστικῶς, αὐτό δέν εἶναι ἰδική μας ἐπιτυχία, ἀλλά ἐπιτυχία τῆς ἐλευθέρας βουλήσεως ἡμῶν, τήν ὁποίαν προσφέρομεν διά τοῦ Γέροντος εἰς τόν Θεόν. Διά τοῦτο θερμῶς παρακαλῶ καί πατρικῶς προτρέπω νά ὑπακούητε εἰς τόν προεστῶτα, διά νά εἶσθε ἡνωμένοι εἰς μίαν ψυχήν. Πολλά ὁμόψυχα σώματα, ὅπως εἶσθε εἰς αὐτό τό Μοναστήριον, εἰς τό ὁποῖον ἐγκαταβιοῖ ἡ πολυπληθεστέρα ἀδελφότης τοῦ ἑλληνοφώνου Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ ἀνά τήν οἰκουμένην.
Προτρέπω δέ πάντας τούς μοναχούς καί τούς κοσμικούς, ἀκόμη καί ἡμᾶς τούς ἐκ τοῦ Ἱεροῦ Καταλόγου, ἀενάως νά θέτωμεν τό ἡμέτερον θέλημα καί τήν βούλησιν ἡμῶν εἰς τήν ὑπακοήν τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἐσχάτως, μάλιστα, πραγματοποιηθεῖσα ἐπιτυχῶς Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ δι᾽ ἡμᾶς μίαν ἀφορμήν, ὄχι διά νά ἐπικρίνωμεν, ἀλλά διά νά ὑπακούσωμεν εἰς τάς προτροπάς τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας καί αὐτῆς τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου. Δέν εἶναι δυνατόν εἰς οὐδεμίαν τῶν περιπτώσεων ἡ ἀγάπη διά τήν ἀλήθειαν τῆς πίστεως νά ὁδηγῇ ἡμᾶς εἰς ἄκρατον φανατισμόν καί μανιώδη μισαλλοδοξίαν καί, ἐπί τέλους, οὐδείς ἀγών, ὑπέρ τῆς ἀληθείας καί τῶν δογμάτων γινόμενος, πρέπει νά μεταλλάσσηται εἰς μισανθρωπίαν καί ἀνυπακοήν πρός τήν Ἐκκλησίαν καί τούς Ἐπισκόπους αὐτῆς.
Ἐν προκειμένῳ, συγχαίρων μνημονεύω τήν διαπίστωσιν τῆς Εἰσηγητικῆς Ἐκθέσεως τῶν Ἁγιορειτῶν πατέρων ἐπί τῶν τελικῶν κειμένων τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπου σημειοῦται χαρακτηριστικῶς: «εἶναι γεγονός ὅτι οἱ πλεῖστοι τῶν ἐπισκόπων, ἔστω καί μέ τό σχῆμα τῶν Ἀντιπροσωπειῶν, ἐπῆγαν εἰς τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Σύνοδον, διά νά βεβαιώσουν τήν αὐτοσυνειδησίαν τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καί ὄχι διά νά ἐπικροτήσουν κάποιαν οἰκουμενιστικήν γραμμήν».
Ἡ ὑπακοή, λοιπόν, σώζει καί ἐλευθερώνει, ἐνῶ τό ἴδιον θέλημα ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπον, καί δή τόν μοναχόν, ἀπό ἀποτυχίαν εἰς ἀποτυχίαν, μέχρι καί τῆς τελικῆς ἀποπομπῆς του ἀπό τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, γεγονός τό ὁποῖον δηλοῖ σαφῶς ἐπιτυχίαν τοῦ διαβόλου.
Διά μίαν εἰσέτι φοράν ἐκφράζω καί ἐκ μέρους τῶν παρισταμένου ἁγίου Χριστουπόλεως κ. Μακαρίου, τάς θερμάς ἡμῶν εὐχαριστίας διά τήν ὑποδοχήν καί ξενίαν, ἐπευλογοῦμεν πατρικῶς τόν τε Πανοσιολογιώτατον Ἡγούμενον Ἀρχιμανδρίτην κ. Ἐφραίμ καί τούς περί αὐτόν πατέρας καί ἀδελφούς, ὡς καί τούς παρισταμένους ἁγίους Καθηγουμένους, ἀντιπροσώπους τῶν Ἱερῶν Μονῶν, μοναστάς, κελλιώτας, ἐρημίτας, ἀσκητάς καί προσκυνητάς, ἐπευχόμενοι πλουσίαν τήν εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἰς πάντας.
Ἐγγιζούσης δέ τῆς ἑορτῆς τῶν ἑορτῶν,
Πανοσιολογιώτατε ἅγιε Καθηγούμενε κ. Ἐφραίμ,
Πατέρες καί ἀδελφοί,
ἀπευθύνομεν πᾶσιν ὑμῖν τήν εὐχήν «Καλήν Ἀνάστασιν».
