Για τις πολιτικές του καταβολές μίλησε μεταξύ άλλων, ο ηθοποιός Ιεροκλής Μιχαηλίδης, ο οποίος αποκάλυψε πως ο πατέρας του ήταν ΠΑΣΟΚ, ενώ ο ίδιος συμμετείχε ως μαθητής στον Ρήγα Φεραίο, τη νεολαία του ΚΚΕ Εσωτερικού, πριν τη διάσπαση της Β’ Πανελλαδικής.
«Ο μπαμπάς ήταν ΠΑΣΟΚ. Ποτέ δεν μου είπε, όταν εγώ δεν ψήφισα ΠΑΣΟΚ στις πρώτες εκλογές, δεν μου είπε τίποτα. Και πριν ως μαθητής που είχα άλλο προσανατολισμό… Ήμουν όμως στη συγκέντρωση του Ανδρέα το ’81. Ερωτοτροπούσα με το χώρο, δεν ανήκα ποτέ στη δεξιά. Ακόμα και στο Ρήγα Φεραίο που ήμουν όταν ήμουν μαθητής, έφυγα λίγο πριν τη Β’ Πανελλαδική. Ο πατέρας μου δεν θα άντεχε να του πω ότι ψήφισα Μητσοτάκη».
Μιλώντας στο Action24 και ερωτώμενος αν οι καλλιτέχνες οφείλουν να λένε την πολιτική τους άποψη, σημείωσε πως «Πρέπει να λέμε τη γνώμη μας με μια μικρή επιφύλαξη. Όταν τα πράγματα είναι κρίσιμα και πρέπει να κατέβουμε στον δρόμο, όπως το 2015, το κάναμε παρότι μας βρίζανε. Εκεί ήταν κρίσιμα. Συζητούσαμε αν θα φύγουμε από την Ευρώπη ή θα μείνουμε. Ήταν αστεία πράγματα».
«Δεν σημαίνει ότι όποιος έχει περισσότερους θεατές νομιμοποιείται»
Ερωτώμενος σχετικά με τα όρια της σάτιρας, ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης υποστήριξε ότι «Η σάτιρα έχει όρια. Υπάρχει ένα είδος αυτολογοκρισίας. Δεν είναι ότι όποιος έχει το βήμα λέει ό,τι θέλει. Σ’ αυτό είμαι κάθετος. Δεν θα μπω στο θέμα με τον Μάρκο Σεφερλή. Δεν θα μπω στο θέμα εφόσον έχεις βασική ιδεολογική αντίσταση.
Όταν υπάρχουν άνθρωποι που δεν υπάρχει λόγος να τους ενοχλείς. Δεν χρειάζεται οι άνθρωποι που είναι αδύναμοι να τους ενοχλούμε. Τους ισχυρούς μπορείς να τους κάνεις ό,τι θες. Εκεί δεν υπάρχει όριο. Αν η επίθεση είναι σε προσωπικό επίπεδο για να ένα κουσούρι που έχει, είναι θέμα όχι πια ηθικής αλλά και αισθητικής.
Εμείς είμαστε χοντροί και αυτοσαρκαζόμαστε. Κάποιον όμως μπορεί να τους ενοχλεί. Εγώ δεν μπορώ να πω κάτι γι’ αυτόν που το κάνει. Ας τα βρει με τον εαυτό του και τη συνείδησή του. Ο καθένας κάνει τα κείμενα σαν τα μούτρα του. Αν κάποιος είναι ευχαριστημένος με τη δουλειά του, πολύ καλά κάνει και την κάνει. Εκτίθεται δημόσια και κρίνεται δημόσια. Οι θεατές έχουν μεγάλες ευθύνες. Αυτό δεν σημαίνει ότι όποιος έχει τους περισσότερους θεατές νομιμοποιείται κιόλας».
