Η καλλιτέχνης Ερμίνα Αβραμίδου παρουσίασε την πρώτη της ατομική έκθεση στην Αθήνα, με τίτλο: «Pathways of light – Μονοπάτια φωτός» και αφορά την εξέλιξη των έργων που παρουσίασε πριν από δύο χρόνια στο Λονδίνο. Παίρνοντας αφορμή από το φυσικό τοπίο και κυρίως την έντονη βλάστηση που παραπέμπει σε τροπικά δάση, η κυρία Αβραμίδου πραγματεύεται σε ένα πρώτο επίπεδο συγχρόνως τη διάθλαση του φωτός και τις διαφορετικές αποχρώσεις που παίρνει το τοπίο ανάλογα με την ώρα, τις καιρικές συνθήκες και τις εναλλαγές του φωτός σε αυτό.
Έργα ιμπρεσσιονιστικά, με την έννοια ενός σύγχρονου ιμπρεσσιονισμού, οι συνθέσεις της χαρακτηρίζονται από λιτότητα και λεπτομέρεια μαζί. Χρωματικές εντάσεις που εναλλάσσονται σε επιφάνειες γεμάτες από χρώμα σε κίνηση και με ροή. Φωτισμένες με τρόπο που δημιουργεί μια ιδιαίτερη δραματουργία στα ποιητικά τοπία που απεικονίζονται σε αυτές, οι εικόνες των έργων της καλλιτέχνιδας παραπέμπουν το θεατή σε μια ατμόσφαιρα μαγικού ιμπρεσσιονισμού. Οι διαφάνειες εναλλάσσονται με τις έντονες χρωματικά επιφάνειες, το φωτεινό με το πιο σκούρο, η γραμμικότητα με τις καμπύλες, οι πλακάτες με τις γραμμικές διχτυωτές φόρμες και σχήματα και σαν σύνολο καταλήγουν σε μια αίσθηση του ιριδίζοντος φωτός που διαπερνά το δάσος μοναδική. Ο θεατής έχει την αίσθηση εισερχόμενος στον ζωγραφικό κόσμο της καλλιτέχνιδας ότι εισέρχεται σε μαγικά ξέφωτα και μυστηριώδη τοπία, φωτισμένα μοναδικά σε αποχρώσεις άλλοτε του μπλε, του πράσινου, του καφέ, του κόκκινου ή του πορτοκαλί. Μοιάζει ο χρωστήρας της καλλιτέχνιδας να καταγράφει την συγκεκριμένη ημέρα, ώρα, εποχή εκείνη της φύσης και κυρίως το φως που κυριαρχεί δημιουργώντας τα δικά του παιχνιδίσματα.
Η ίδια αναφέρει ότι στα έργα της αυτά «προσπαθεί να δημιουργήσει τις κινήσεις και τα συναισθήματα κάποιου που προσπαθεί να βρει ένα σημείο προορισμού μέσα από έναν ατελείωτο λαβύρινθο.» Οι πίνακες της ενθαρρύνουν την ενεργό εξερεύνηση επιβραβεύοντας τον θεατή με την υπομονή να ανακαλύψει τις σε πρώτη φάση απαρατήρητες περιοχές και πεδία του έργου με περιοχές χρώματος. Την ενθουσιάζει ο τρόπος με τον οποίο το χρώμα παύει να είναι χρώμα και μετουσιώνεται σε φως. Το ζωγραφικό πεδίο στα έργα της φαίνεται να εκπέμπει τις δικές του ακτίνες φωτός.
Οι συνθέσεις της αυτές δεν είναι δυνατόν να μη μας φέρουν στο νου τις αφαιρετικές συνθέσεις του σπουδαίου καλλιτέχνη του 20ου αιώνα Gerhard Richter και ιδιαίτερα τα έργα του της δεκαετίας 1990 – 2000. Για την ίδια οι πίνακες της αντικατοπτρίζουν τις διαφορετικές φάσεις στο δικό της ταξίδι, άλλοτε συνειδητό και ορατό και άλλοτε υποσυνείδητο και βιωμένο σαν αίσθηση περισσότερο. Το τι βρίσκεται στην επιφάνεια αλλά και το τι βρίσκεται πιο βαθιά, αόρατο αλλά ίσως διαισθητικά γνωστό. Τα μυστηριώδη τοπία, τα σπήλαια, ο βυθός, ο πυθμένας ενός τροπικού δάσους, παρουσιάζονται ως σύμβολα για τις πρωτόγονες καταβολές μας και η καλλιτέχνης επιζητά, όχι να υπαγορεύσει στον θεατή τη δική της πραγματικότητα, αλλά να τον παρακινήσει να συνεχίσει να ψάχνει μέσα στον καμβά για την αποκάλυψη των δικών του μυστικών, του υποσυνειδήτου και τελικά της δικής του αλήθειας.
