Θα θυμάστε «Το λιβάδι που δακρύζει» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου· ίσως θυμάστε ότι το χωριό που πλημμύρισε είχε δημιουργηθεί στον βυθό της λίμνης Κερκίνης.
Η λίμνη ήταν η πρώτη στάση σε μια παράξενη εκδρομή στη χειμωνιάτικη ομίχλη του νομού Σερρών. Η βαρκάδα μες στην παγωνιά μού έφερε στον νου τις ταινίες του Αγγελόπουλου, αφού σ’ αυτά τα μέρη ο χρόνος κυλάει με κάποιο άλλο ρολόι, φτιαγμένο από τον χρόνο του σκηνοθέτη, από την ποίηση των εικόνων του. Διασχίζοντας τη λίμνη, τέτοια εποχή, κουκουλωμένοι με όσα περισσότερα ρούχα είχαμε στη διάθεσή μας, ήταν σαν να περνούσαμε μέσα από τα όρια του χρόνου.
Οι λάσπες τριγύρω, το μαύρο των νερών, το βουνό Μπέλλες, τα 300 είδη πουλιών· η Κερκίνη είναι μια τεχνητή λίμνη που δημιουργήθηκε το 1932 από ένα φράγμα του ποταμού Στρυμόνα και ανήκει στο δίκτυο Natura. Ενα παγκάκι στέκει μόνο του· να καθόταν εδώ ο Αγγελόπουλος; Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, συνεχίζοντας την εκδρομή· τα βόρεια χωριά των Σερρών εξακολουθούν ν’ αποτελούν κινηματογραφικά σκηνικά· δημιουργούμε τη δική μας ταινία οδηγώντας αμίλητοι· τελικός μας προορισμός, τα λουτρά στο Αγκιστρο, το βορειότερο χωριό του νομού, στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, αφού κάνουμε την απαραίτητη επίσκεψη στο οχυρό Ρούπελ, με τα καταφύγια και τις στοές, και φυσικά στα Πορόια, χωριό-έμβλημα του νομού.
Φτάνοντας στο χωριό, ο χρόνος επιστρέφει στα κανονικά του· επισκέπτες αυτόνομοι ή σε οργανωμένες ομάδες καταφτάνουν διαρκώς, σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, για τα φυσικά ιαματικά λουτρά. Το ελληνικό δαιμόνιο έχτισε ένα επιπλέον ξύλινο τουριστικό χωριό. Οι φυσικές πηγές, τα φυσικά χαμάμ δηλαδή, όπου η θερμοκρασία του νερού φτάνει ώς τους 41 βαθμούς Κελσίου, είναι από τις καλύτερες της Ευρώπης. Το κεντρικό βυζαντινό χαμάμ του Αγκιστρου μας αποσπά από τον κοινό χρόνο· βρισκόμαστε σ’ έναν ατομικό λουτήρα, με τους ατμούς και τα ιαματικά νερά, δίχως «πολιτισμό» στην πλάτη, με το χιόνι και την παγωνιά απ’ έξω· ίσως τα χειμωνιάτικα παραμύθια λέγονται στους 41 βαθμούς. Ισως...
