Περισσότερα από 250 σχόλια συγκέντρωνε μέχρι το πρωί της Πέμπτης, η ανάρτηση της Έλενας Ακρίτα για όσα έγιναν στη μαθητική παρέλαση της Λαμίας, διαφωνώντας με το γενικότερο κλίμα «συγκίνησης» με το οποίο μεταφέρθηκε η είδηση.
Ένας μαθητής του Ενιαίου Ειδικού Επαγγελματικού Γυμνασίου Λυκείου Λαμίας σηκώθηκε από το αμαξίδιο με το οποίο παρήλαυνε και, με τη βοήθεια συμμαθητή του, παρέλασε όρθιος μπροστά στους επισήμους, κερδίζοντας το αυθόρμητο χειροκρότημα όλων των θεατών.
Η ανάρτηση της κ. Ακρίτα προκάλεσε μεγάλη συζήτηση, με την ίδια να διευκρινίζει σε σχόλιό της κάτω από αυτήν πως «ο μισαναπηρισμός δεν έγκειται στην πράξη αυτή καθεαυτή, αλλά στο γεγονός ότι και σε ΑμεΑ έχει περάσει η αντίληψη ότι όρθιος τιμάς την πατρίδα σου καλύτερα απ’ ό,τι καθιστός σε αμαξίδιο. Και γι’ αυτό ευθύνεται μια κοινωνία που λυσσαλέα πολεμάει την κουλτούρα της συμπερίληψης».
Στην κ. Ακρίτα απάντησε και η «υπεύθυνη της παρέλασης στη Λαμία», η οποία σημειώνει ότι το παιδί «είχε έντονη επιθυμία να περάσει στην παρέλαση και να περπατήσει».
«Απορώ πώς κάνετε κριτική, ενώ δεν γνωρίζετε το ίδιο το παιδί, τις ανάγκες του, τις επιθυμίες του, το πλαίσιο στο οποίο μεγαλώνει. Σας πληροφορώ ως υπεύθυνη της παρέλασης ότι είχε έντονη επιθυμία το παιδί να περάσει στην παρέλαση αλλά και να περπατήσει. Εγώ ως γυμνάστρια οφείλω να σέβομαι τις επιθυμίες των μαθητών μου και τον τρόπο που θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται», έγραψε χαρακτηριστικά η εκπαιδευτικός.
Ακολουθούν κάποια ακόμη σχόλια κάτω από την ανάρτηση της κ. Ακρίτα:
«Το να θέλησε το ίδιο το παιδάκι να σηκωθεί και να ξεπεράσει τον εαυτό του δεν το σκεφτόμαστε; Πριν κάνουμε όλα αυτά τα αρνητικά σχόλια».
«Κυρία Έλενα, σαν αμέα που έχω βρεθεί σε αυτή τη θέση θα σας ζητούσα να διαβάσετε την δική μου οπτική στον τοίχο μου. Εν ολίγοις, κανένα ΑμΕΑ δεν ενδιαφέρεται για το αν θα τιμήσει όρθιο ή καθιστό την πατρίδα του. Το να κάνει 5 βήματα, εκεί που το κάνουν οι άλλοι συμμαθητές του είναι άθλος, είναι μια ευκαιρία να βγουν από την μοναξιά της διαφορετικότητας μέσα στο Σχολικό Περιβάλλον.
Δεν μπόρεσα ποτέ να παρελάσω, δεν ενδιαφέρθηκε κανείς, δεν μου έδωσε κανένας την ευκαιρία. Αν θα μου την έδιναν θα την έπαιρνα όχι για να περάσω μπροστά από τους επίσημους για να πω ότι ΝΑ κι εγώ τιμώ την Πατρίδα μου αφού σηκώθηκα. Αλλά για να έχω μια μικρή ευκαιρία να έχω αυτή την ανάμνηση… Ότι περπάτησα με τους συμμαθητές μου στην παρέλαση.
Όποιος δεν το έχει ζήσει δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι ένα τεράστιο χειροκρότημα για ένα τέτοιο παιδί που είναι καθηλωμένο. Δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι ένας συμμαθητής του να του πει, έλα πάμε, σε στηρίζω εγώ και προχωράμε. Δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι να του λένε οι φίλοι του προχώρα μπορείς. Έστω για 5 βήματα.
Το παιδί αυτό το ήθελε και το έκανε. Δεν το έβαλε κανένας. Δεν ήταν Πασαρέλα ούτε τσίρκο. Και πριν ρωτήσετε που το ξέρω, είδα το βίντεο από τη στιγμή που σηκώθηκε…
Μην υποτιμάτε όλο αυτό. Για εσάς μπορεί να είναι κάτι αρνητικό, αλλά να είστε σίγουροι ότι τα συναισθήματα του παιδιού εκείνη τη στιγμή αλλά και η ανάμνησή του ήταν ανεκτίμητης αξίας».
«Πόσο “βαθιά” μέσα στο μυαλό του έχει ποτίσει η αίσθηση ότι είναι “ανάπηρος” ώστε να χρειαστεί να κάνει δημόσια μια παρέλαση “αρτιμελή”; Πόσο μισοαναπηρισμό μπορεί να χωρέσει το μυαλό ενός ανάπηρου παιδιού που καθημερινά παλεύει να ανταποκριθεί στην καθημερινότητα; Τραγικές εικόνες … όπου ο ανάπηρος, ο “κακομοίρης”, εκ του “θαύματος” ανασταίνεται και μπορεί να γίνει “φυσιολογικός” επειδή “πιστεύει” σε “ανώτερα” ιδανικά. Χιλιάδες οι χειροκροτητές και ακόμη χιλιάδες δυστυχώς οι ανάπηροι σε αυτή την χώρα που πρέπει να απολογούνται καθημερινά για την αναπηρία τους. “Αφού αυτός μπορεί! γιατί όχι και εσύ;” Σάπια η κοινωνία μας!».
Ολόκληρη η ανάρτηση:
«Με ρίγη εθνικής συνείδησης υποδέχτηκαν έντυπα και ιστοσελίδες το περιστατικό με ΑμεΑ μαθητή που σηκώθηκε από το αναπηρικό αμαξίδιο και περπάτησε υποβασταζόμενος στην παρέλαση.
Ένα αποτρόπαιο δείγμα μισαναπηρισμού όπου ο “αρτιμελής” είναι ανώτερος από τον “ανάπηρο”. Γιατί όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι αλλά μερικοί είναι πιο ίσοι από τους άλλους. Ένα ΑμεΑ άτομο “υστερεί” σύμφωνα με τους άγραφους νόμους μιας ρατσιστικής, κακοποιητικής κοινωνίας.
Θα περιμένουμε την επόμενη χρονιά τους εναπομείναντες ανάπηρους πολέμου, τους ήρωες που παρελαύνουν με αμαξίδια, να σηκωθούν και να περπατήσουν.
Ο ρατσισμός κρύβεται στις λεπτομέρειες. Εδώ, σε μια πράξη που αποθεώνεται για όλους τους λάθος λόγους.
Τους τραγικά λάθος λόγους».
