O Γιώργος Νταλάρας σε συνέντευξη που παραχώρησε σε περιοδικό γνωστής αθηναϊκής εφημερίδας, εξέφρασε την βαθιά του ευγνωμοσύνη στο κοινό και μίλησε για τον εαυτό του διαχωρίζοντας τον τραγουδιστή από τον άνθρωπο.
«Νιώθω μια βαθιά ευγνωμοσύνη ή μάλλον μια βαθιά υποχρέωση απέναντι στον κόσμο που με αγάπησε. Κάθε φορά που ανεβαίνω στη σκηνή ή βγάζω έναν νέο δίσκο, η μόνη μου σκέψη είναι να τιμήσω τον κόσμο που έκανε τον Γιώργο να είναι σήμερα ο Νταλάρας.
Ο κόσμος μού χάρισε τα πάντα. Άνοιξε δρόμο σε έναν άνθρωπο που ξεκινούσε από το τίποτα.
Μου έδωσε τη δυνατότητα να πάρω σπίτι, να έχω ζεστό νερό, έναν χώρο να κοιμηθώ με ασφάλεια. Ας μην ακουστεί μελό αλλά, κάθε φορά που ανεβαίνω στη σκηνή, αυτά τα πράγματα έρχονται στη μνήμη μου».
Στην ερώτηση αν είναι άλλος ο Γιώργος και άλλος ο Νταλάρας ο τραγουδιστής απαντά: «Είναι πολύ ωραίο αυτό που λέτε, έχει μια σημασία. Ο Νταλάρας βασίστηκε στον Γιώργο. Ο Γιώργος έφτιαξε τον Νταλάρα.
Σε βαθμό που πολλές φορές μπορεί να λέει: “Άντε, μωρέ, μ’ αυτόν τον Νταλάρα πια”. Ο Νταλάρας είναι ένας πολύ γνωστός καλλιτέχνης. Δεν είναι καμιά φοβερή διάνοια ή κάποιος που θα μπορούσε να γίνει διανοούμενος. Δεν υπήρχε αυτή η υποδομή.
Ο Γιώργος, από την άλλη, ήταν ένα επίμονο παιδί που, όταν ένιωσε ότι μπορεί να δημιουργήσει έναν τραγουδιστή που θα άφηνε κάτι σημαντικό πίσω του, το έκανε.
Ο Γιώργος στην αρχή δεν τραγουδούσε σαν τον Νταλάρα. Δεν ήταν τόσο καλός. Ήταν όμως τακτικός. Σφουγγάρι στη γνώση.
Κι άλλοι δεν τραγουδούν καλά και όμως κάνουν μεγάλες καριέρες. Ο Γιώργος δεν ήθελε ποτέ ο Νταλάρας να τσαλαβουτήσει στα ευτελή, σε πράγματα που είχαν μικρή διάρκεια.
Υπήρξα ενδεχομένως συντηρητικός, κάτι που θεωρείται βρισιά σήμερα. Ή μάλλον δεν υπήρξα συντηρητικός. Μάλλον βαθιά ανατρεπτικός ήμουν.
Δεν ξέρω να απαντήσω. Σίγουρα ο Γιώργος δεν ακολουθούσε τις μόδες, το ίδιο έκανε και ο Νταλάρας. Αναζήτησε τους μεγάλους συνθέτες, τους μεγάλους στιχουργούς. Και έμαθε πολλά από αυτούς.
Πάντα αναφέρω τους πέντε που με διαμόρφωσαν. Τον Μάνο Λοϊζο, τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Απόστολο Καλδάρα, τον Μάνο Ελευθερίου και φυσικά τον Σταύρο Κουγιουμτζή, τον ακριβό μου φίλο. Και βέβαια πάντα τον Μίκη Θεοδωράκη.
Ο Νταλάρας με εντολή του Γιώργου είπε κάποτε: “Αν θες να γίνεις διαχρονικός, πρέπει να αναζητήσεις τα καλά τραγούδια”».
