Ο ηγέτης της Βόρειας Κορέας Κιμ Γιονγκ Ουν στα μάτια της Δύσης μοιάζει με μία καλτ φιγούρα, έχοντας γίνει επανειλημμένα αντικείμενο σάτιρας και χλευασμού. Ωστόσο, συχνά - πυκνά εμφανίζεται στην επικαιρότητα είτε με απειλές πολέμου, είτε με επιδείξεις στρατιωτικής ισχύος όπως η πυρηνική δοκιμή που η Πιονγιάνγκ ισχυρίστηκε ότι ήταν βόμβα υδρογόνου.
Σε συνέχεια των πολεμικών ιαχών, το καθεστώς διέρρευσε ένα βίντεο στο οποίο απαθανατίζεται μία πετυχημένη δοκιμή βαλλιστικού πυραύλου από υποβρύχιο. Όπως αναμενόταν η ένταση κλιμακώθηκε πολύ γρήγορα. Οι κινήσεις της Βόρειας Κορέας καταδικάστηκαν από ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα, και το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ αποφάσισε να προχωρήσει σε νέες κυρώσεις κατά της χώρας. Ακόμα και η Κίνα στάθηκε απέναντι στον σύμμαχό της.
Ταυτόχρονα η Νότια Κορέα ξανάρχισε τις εκπομπές προπαγάνδας «επιστρατεύοντας». τραγούδια ποπ μουσικής για να πλήξει το ηθικό του πληθυσμού της γειτονικής χώρας.
Για ακόμη μία φορά, η Βόρεια Κορέα βρέθηκε να. «βρυχάται», συγκέντρωσε την κατακραυγή για τις κινήσεις της, ενώ φαινομενικά βρίσκεται εντελώς μόνη, χωρίς κανένα στήριγμα απέναντι στη διεθνή κοινότητα. Τότε γιατί προχώρησε σε αυτή την κίνηση το καθεστώς; Ποια είναι τα κίνητρα που οδήγησαν τον Κιμ Γιονγκ Ουν να δώσει το «πράσινο» φως;
Όπως παρατηρεί ο Guardian, ένας από τους λόγους είναι η τεχνολογική πρόοδος. Η Βόρεια Κορέα εδώ και χρόνια αναπτύσσει το πυρηνικό της πρόγραμμα. Και αυτό απαιτεί συχνές δοκιμές: Το 2006, το 2009, το 2013 και αυτή της περασμένης βδομάδας. Ο ισχυρισμός της Πιονγιάνγκ ότι πρόκειται για βόμβα υδρογόνου είναι σίγουρα υπερβολικός, αλλά αυτό δεν πρέπει να προκαλεί εφησυχασμό για τις τεχνολογικές δυνατότητες της απομονωμένης χώρας η οποία διαθέτει ικανότατους επιστήμονες η έρευνα των οποίων έχει επιβραδυνθεί από τις κυρώσεις του ΟΗΕ. Τα επόμενα βήματα είναι η σμίκρυνση της βόμβας ώστε να χωράει σε έναν βαλλιστικό πύραυλο μεγάλου βεληνεκούς και η τελειοποίησή του.
Άλλος ένας λόγος κατά τον Guardian είναι η εσωτερική πολιτική, ειδικότερα η προσπάθεια του Κιμ να νομιμοποιηθεί στα μάτια των αξιωματούχων του κόμματος. Ο πατέρας του, έκανε την επιλογή να αναπτύξει η χώρα πυρηνική ενέργεια, και ο γιος νέος και ανασφαλής στην πραγματικότητα δεν έχει επιλογή από το να ακολουθήσει τις πολιτικές του προκατόχου του.
Σε διεθνές επίπεδο, τα κέρδη για το καθεστώς φαίνονται λιγότερο σαφή. Η Βόρεια Κορέα γνωρίζει ότι η πυρηνική δοκιμή, όπως και όλες οι προηγούμενες θα προκαλέσουν τη διεθνή κατακραυγή. Στην πραγματικότητα όμως το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ μπορεί να προχώρησε σε ανακοινώσεις, αλλά δεν έμεινε και ένας τομέας της οικονομίας απρόσβλητος ώστε να επιβληθεί νέος γύρος κυρώσεων. Ενδεχομένως κάποιες χώρες να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Ιαπωνίας και να σταματήσουν πλήρως το εμπόριο με τη Βόρεια Κορέα.
Σε αυτό το σημείο, η αντίδραση του Πεκίνου θα είναι κρίσιμη. Ο πρόεδρος Σι Τζινπίνγκπροχωράει σε μία πιο ισορροπημένη πολιτική απέναντι στη Βόρεια Κορέα. Προσφάτως άνοιξε μία συζήτηση για την πρώτη επίσκεψη του Κιμ Γιονγκ Ουν στην Κίνα, η οποία ωστόσο μπήκε στον πάγο μετά την πυρηνική δοκιμή. Ο ισχυρός σύμμαχος της Βόρειας Κορέας όμως είναι οργισμένος γιατί η Πιονκγιάνγκ δεν ενημέρωσε για την πυρηνική της δοκιμή.
Η Κίνα που είναι κύριος εμπορικός εταίρος της Βόρειας Κορέας θα μπορούσε ως αντίδραση να σταματήσει τις εισαγωγές άνθρακα, τροφίμων και άλλων αγαθών από την Πιονγκγιάνγκ, πράγμα όμως που οι βορειοκορεάτες εκτιμούν πως δεν θα γίνει για έναν βασικό λόγο. Η Κίνα φοβάται το χάος στα σύνορά της που θα μπορούσε να γεννήσει προσφυγικές ροές οι οποίες θα ήταν δύσκολο να ελεγχθούν. Αυτό που συμβαίνει στηνΕυρώπη είναι προμήνυμα και όπως αναφέρει ο Guardian το τελευταίο που θα ήθελε τοΠεκίνο είναι να αντιμετωπίσει προβλήματα στην πίσω αυλή του.
Βεβαίως δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε και ακόμη ένα εξαιρετικά σημαντικό παράγοντα που ενδεχομένως να επιδρά ως κίνητρο για τις πυρηνικές απειλές της Βόρειας Κορέας: Είναι η αυτοσυντήρηση.
Η ανάλυση του καθεστώτος, παρατηρεί η βρετανική εφημερίδα, είναι απλή. Σε έναν κόσμο γεμάτο απειλές, τα πυρηνικά όπλα είναι η μόνη εγγύηση ασφάλειας και επιβίωσης. Και παρότι ακούγεται τρελό το επιχείρημα, τα όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια φαίνεται πως επιβεβαιώνουν ως έναν βαθμό την οπτική της Πιονγκγιάνγκ.
Δέκα χρόνια πριν, υπήρχαν αρκετές φωνές στο εσωτερικό της χώρας που καλούσαν τον τότε ηγέτη Κιμ Γιονγκ Ιλ να ακολουθήσει τα βήματα που έκανε ο Μουαμάρ Καντάφι στη Λιβύη. Να ξεφορτωθεί δηλαδή τα όπλα μαζικής καταστροφής και να αποκτήσει εκ νέου επαφές με τις υπόλοιπες χώρες του πλανήτη. Το φρικτό τέλος του Καντάφι και η κατάσταση στην οποία έχει περιπέσει η Λιβύη πλέον - δεν υπάρχει κράτος καθώς τζιχαντιστές, πολιτικές φράξιες και συμμορίες μάχονται για τη νομή της εξουσίας- είναι εικόνες που σε καμία περίπτωση δεν προκαλούν θετικά αισθήματα στον δικτάτορα της Βόρειας Κορέας και τους αξιωματούχους του.
Η λύση εν κατακλείδι, δεν συνίσταται στο να παίρνει η διεθνής κοινότητα στο... ψιλό τον Κιμ Γιονγκ Ουν, ούτε στον αέναο φαύλο κύκλο των πυρηνικών δοκιμών και των νέων κυρώσεων, πόσο μάλλον εάν αναλογιστεί κανείς πως όσοι περιμένουν να καταρρεύσει το καθεστώς μάλλον θα βαρεθούν να περιμένουν.
