Είναι γνωστό ότι οι Ναζί διέθεταν ένα άκρως ενδιαφέρον οπλοστάσιο στα σκαριά, που αν προλάβαιναν να το αναπτύξουν νωρίτερα και μαζικά, τότε θα είχαν κάνει τον πόλεμο πολύ πιο δύσκολο για τους δυτικούς Συμμάχους.
Το Γ’ Ράιχ δεν ήταν όμως ο μόνος εταίρος του Άξονα που έκανε τη μεγάλη διαφορά σε όρους πολεμικής τεχνολογίας, καθώς και οι Ιάπωνες ανέπτυσσαν διαρκώς νέες τεχνολογίες που θα μπορούσαν κάλλιστα να γυρίσουν την παλάντζα.
Κι ενώ η τρέχουσα προσλαμβάνουσα θέλει συχνά τους Ιάπωνες πρωτόγονους τεχνολογικά και ικανούς μόνο για επιθέσεις αυτοκτονίας με τα καμικάζι αεροσκάφη τους, η πραγματικότητα ωστόσο είναι ολότελα διαφορετική: η Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου έφτιαξε καινοτόμα όπλα που πολλές φορές ήταν ακόμα πιο προωθημένα και από τα αμερικανικά.
Κι αν προλάβαινε μάλιστα να τα παραθέσει για μάχη νωρίτερα, τότε ενδεχομένως η μάχη του Ειρηνικού θα είχε διαφορετική κατάληξη…
Το θηριώδες αντιτορπιλικό Shimakaze
Παρά το γεγονός ότι η Ιαπωνία έριξε το βάρος στα τεράστια πολεμικά, κατασκευάζοντας τα μεγαλύτερα θωρηκτά που έβλεπε ποτέ ο κόσμος, δεν αμέλησε τα μικρότερα πλοία του στόλου της. Κι έτσι ήδη από το 1941 άρχισε η ανάπτυξη του πειραματικού Shimakaze ως το πρώτο από μια γενιά «αντιτορπιλικών γενικών καθηκόντων», διαθέτοντας πυροβόλα και τορπίλες και πιάνοντας ταχύτητες 40 κόμβων. Κάτι που το μετέτρεψε φυσικά σε ένα από τα βαρύτερα οπλισμένα και πιο γρήγορα πολεμικά πλοία του Β’ Παγκοσμίου!
Για να φτάσει μάλιστα τους 40 κόμβους, η πειραματική μηχανή του απέδιδε το αστρονομικό νούμερο των 80.000 ίππων, την ίδια στιγμή που ήταν ταυτοχρόνως το πρώτο γιαπωνέζικο πλοίο εφοδιασμένο με ραντάρ. Δυστυχώς για την πολεμική μοίρα της Ιαπωνίας, το πλοίο ήταν ιδιαιτέρως περίπλοκο στην κατασκευή του και σίγουρα αδύνατο να παραχθεί μαζικά μέσα στις επείγουσες πολεμικές συνθήκες.
Μόλις ένα Shimakaze είδε ποτέ θάλασσα κι αυτό όχι πριν από το 1943, αποδεικνύοντας αμέσως την πολεμική του ετοιμότητα. Μέχρι τότε βέβαια η Ιαπωνία οπισθοχωρούσε, κι έτσι η απίστευτη επιθετική ισχύς του πλοίου έμεινε ανεκμετάλλευτη, λειτουργώντας κυρίως ως σταθμός ραντάρ. Αργότερα βυθίστηκε σε αεροπορική επιδρομή και πέρασε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας…
Το βομβαρδιστικό Nakajima G8N
Καθώς οι πρώτες αυτοκρατορικές νίκες της Ιαπωνίας ήρθαν με τα μεγάλου βεληνεκούς βομβαρδιστικά και μαχητικά της, η χώρα έψαξε να κατασκευάσει ένα ακόμα μεγαλύτερης δράσης αεροσκάφος ώστε να αυξήσει την ακτίνα δράσης της στον Ειρηνικό. Κι έτσι μετά την εισήγηση του Ναυτικού, κατασκευάστηκε το θηριώδες G8N Renzan με τους τέσσερις κινητήρες, την πρωτόγνωρη ταχύτητα για τόσο μεγάλο αεροσκάφος, την ακτίνα δράσης των 3.200 χιλιομέτρων και ένα φορτίο βομβών που ξεπερνούσε τους 3,6 τόνους. Τα πρωτότυπα έκαναν τις δοκιμαστικές πτήσεις τους το 1944 και αποδείχτηκαν ιδιαιτέρως αποτελεσματικά.
Και πάλι ήταν όμως αργά, καθώς οι Σύμμαχοι είχαν φτάσει μέχρι τότε στην εξώπορτα της Ιαπωνίας και το βομβαρδιστικό δεν μπορούσε να αποδείξει την επιθετική του αξία. Η Ιαπωνία χρειαζόταν πια αμυντικό οπλισμό και όχι μεγάλου βεληνεκούς βομβαρδιστικά. Κι έτσι το G8N δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ, καθώς το πρόγραμμα ματαιώθηκε τελικά και λόγω της έλλειψης κραμάτων αλουμινίου…
Το άρμα μάχης Chi-Ri
Το Chi-Ri Τύπου 5, το απόλυτο τανκ του ιαπωνικού στρατού, σχεδιάστηκε με έναν συγκεκριμένο σκοπό στο μυαλό: τη μάχη με το αμερικανικό Μ4 Sherman, το οποίο όργωνε ανενόχλητο τα πεδία μάχης, μιας και δεν είχε μέχρι τότε σοβαρό αντίπαλο στον αυτοκρατορικό στρατό της Ιαπωνίας. Με βάρος στους 37 τόνους και εφοδιασμένο με όπλο 77 χιλιοστών, προστατευόταν από θωράκιση πάχους 75 χιλιοστών. Ο κινητήρας του ήταν μάλιστα δανεισμένος από αεροπλάνο και μπορούσε να στείλει το βαρύτατο άρμα μάχης σε ταχύτητες μεγαλύτερες από 40 χλμ/ώρα.
Από το 1943 ως το 1944 ένα μόλις πρωτότυπο κατασκευάστηκε, κι αυτό χωρίς να έχουν προσαρμοστεί τα όπλα του. Παρά το γεγονός ότι μόνο εκτιμήσεις μπορούσαν να γίνουν για την επιχειρησιακή του αποτελεσματικότητα, στα χαρτιά παρέμενε αρκούντως εντυπωσιακό, καθώς φαινόταν να αποτελεί αξιόμαχο αντίπαλο για τον αμερικανικό τρόμο του M4. Ο Β’ Παγκόσμιος τέλειωσε όμως προτού εφοδιαστεί με το κανόνι του, κι έτσι πέρασε στα αζήτητα…
Το αεριωθούμενο Nakajima Kikka
Η πρωτόγνωρη επιτυχία του ναζιστικού Messerschmitt Me 262, του πρώτου λειτουργικού τζετ μαχητικού της ανθρώπινης ιστορίας, έπεισε τους Ιάπωνες να αναπτύξουν τη δική τους εκδοχή του αεροσκάφους. Έχοντας ως έμπνευση τις λαμπρές αναφορές του Γ’ Ράιχ για το Messerschmitt, η ιαπωνική κυβέρνηση εξουσιοδότησε το αεροναυπηγείο της Nakajima να κατασκευάσει ένα αεριωθούμενο μαχητικό, με κατώτερα μάλιστα τεχνικά χαρακτηριστικά από το Me 262.
Κι έτσι οι ιάπωνες σχεδιαστές απέδωσαν ένα αεροσκάφος που έμοιαζε με μικρότερο και πιο συμπαγές Me 262, αν και σαφώς πιο πρωτόγονο στη λειτουργία του. Με το πρωτότυπο έτοιμο, ο γερμανικός κινητήρας 003 της BMW που θα τροφοδοτούσε το Kikka χάθηκε στη θάλασσα, καθώς το υποβρύχιο που τον μετέφερε στην Ιαπωνία καταστράφηκε. Κι έτσι οι Ιάπωνες αναγκάστηκαν να φτιάξουν μια νέα εκδοχή (Ne-20) του γερμανικού κινητήρα χρησιμοποιώντας ως βάση κάτι φωτογραφίες του BMW 003! Παρά τις δυσκολίες, οι μηχανικοί της τα κατάφεραν σε μόλις έξι μήνες.
Το πρωτότυπο ξεκίνησε τον Αύγουστο του 1945 τις μόλις δύο δοκιμαστικές πτήσεις που θα προλάβαινε ποτέ να κάνει και στη δεύτερη ήρθε η καταστροφή, καθώς το τζετ μαχητικό συντρίφτηκε στον κόλπο του Τόκιο. Μέχρι να επιδιορθωθούν οι βλάβες του, ο πόλεμος ήταν πια παρελθόν…
Το υποβρύχιο I-401
Στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου, η γενιά των I-401 ήταν τα μεγαλύτερα υποβρύχια που είχαν ποτέ κατασκευαστεί, τουλάχιστον κατά 60% μεγαλύτερα από τα αμερικανικά και με διπλάσια ακτίνα δράσης! Αν και δεν ήταν μόνο το μέγεθος που έκανε τα γιαπωνέζικα υποβρύχια εντυπωσιακά. Κι αυτό γιατί το καθένα από αυτά μπορούσε να φιλοξενεί τρία αεροπλάνα, κάτι που παραμένει μοναδικό στα χρονικά της πολεμικής τεχνολογίας.
Οι καινοτομίες του I-401 δεν σταματούσαν εδώ και όλες αντιγράφηκαν αργότερα από το πρόγραμμα υποβρυχίων των Σοβιετικών. Ο στόχος τους ήταν να τρυπώνουν κοντά στις αμερικανικές ακτές και να πλήττουν καίριους στόχους με τα αεροπλάνα που έφεραν στα σπλάχνα τους. Τα εν λόγω υποβρύχια ήταν μάλιστα μια έμπνευση του ενορχηστρωτή του Περλ Χάρμπορ, ναυάρχου Ισορόκου Γιαμαμότο, ο οποίος τα είδε ως τη Νο 1 λύση για να φέρει τον πόλεμο στη γειτονιά των Αμερικανών.
Αν και μέχρι να ολοκληρωθεί η πρώτη τους φουρνιά το 1945, η Ιαπωνία έπνεε πλέον τα λοίσθια, γι’ αυτό και τα υποβρύχια εξουσιοδοτήθηκαν να επιχειρούν στη Διώρυγα του Παναμά, ώστε να ανακόψουν τη ροή των αμερικανικών πλοίων από τον Ειρηνικό στον Ατλαντικό. Πολύ σύντομα όμως οι ΗΠΑ θα βρίσκονταν στο κατώφλι της Ιαπωνίας, κι έτσι τα υποβρύχια ανακλήθηκαν για να επιτεθούν τώρα στο αμερικανικό Ναυτικό που είχε κυκλώσει τη χώρα. Ο Β’ Παγκόσμιος έληξε εντωμεταξύ και τα πελώρια υποβρύχια ήταν ακόμα στον δρόμο! Οι αμερικανοί ναυτικοί που τα πρωτοαντίκρισαν μαγεύτηκαν από το μέγεθος αλλά και την τεχνολογική πρωτοπορία των I-401. Ένα από δαύτα μεταφέρθηκε στη Χαβάη για να μελετηθεί και λίγο αργότερα αποσυναρμολογήθηκε, για να μη μάθουν οι Σοβιετικοί τους θησαυρούς που έκρυβε στο εσωτερικό του.
