Ο Όσκαρ Πιστόριους έδωσε την πρώτη του συνέντευξη μετά την καταδίκη του για τη δολοφονία της Ρίβα Στίνκαμπ τον Φεβρουάριο του 2013.
Σε μια τελείως διαφορετική συνέντευξη εξομολογήθηκε πολλές από τις σκέψεις του γύρω από την υπόθεση αλλα και από τη ζωή του μετά τη δολοφονία της Ρίβα.
«Δεν θέλω να πάω στη φυλακή. Δεν θέλω να ξοδέψω τη ζωή μου εκεί. Αν μου δοθεί η ευκαιρία θα ήθελα να βοηθήσω όσους ήταν λιγότερο τυχεροί» εξομολογείται στην συνέντευξή του.
«Ξέρω τι έκανα, αλλά πιστεύω πως αν η Ρίβα μπορούσε να με δει δεν θα ήθελε να ζήσω τη ζωή ενός φυλακισμένου» αναφέρει χαρακτηριστικά.
Σε άλλο σημείο ξεσπά σε κλάματα και λέει πως αρκετά βράδια ξυπνά κλαίγοντας λόγω ονείρων που έχει με τη Ρίβα:
«Ξυπνάω και συνειδητοποιώ… πως απλά θέλω να ξανά κοιμηθώ αλλά συνειδητοποιώ πως τα όνειρα δεν είναι πραγματικότητα και αυτό είναι χειρότερο από εφιάλτη ».
Ο Πιστόριους, ισχυρίζεται ότι ήταν ένα ατύχημα όλα όσα συνέβησαν: «Άκουσα έναν θόρυβο από την τουαλέτα και πριν το καταλάβω πυροβόλησα 4 φορές».
Για την στιγμή που ανακάλυψε το πτώμα της συντρόφου του στο μπάνιο είπε: «Άνοιξα την πόρτα του μπάνιου και είδα την Ρίβα να κείτεται στην τουαλέτα. (στο σημείο αυτό λύγισε) και τότε κατάλαβα ότι την είχα σκοτώσει. Κατάλαβα ότι ήταν νεκρή. Και έπεσα στα γόνατα και την τράβηξα στην αγκαλιά μου. Και την έβαλα στο πάτωμα και τραβηξα την κουρτίνα του μπάνιου και την έβαλα προσκέφαλό της».
Και συνεχίζει: «Υπήρχε αίμα παντού», είπε κλαίγοντας «Τόσο αίμα και δεν ήξερα τι να κάνω!»
«Προπάθησα να την σηκώσω αλλά υπήρχε τόσο αίμα που δεν μπορούσα να σταθώ όρθιος. Και νόμιζα ότι η Ρίβα άρχιζε να αναπνέει και προσπάθησα να της κάνω τεχνητή αναπνοή αλλά υπήρχε τόσο αίμα!» Ο Πιστόριους στο σημείο αυτό κλαίει γοερά και φεύγει από τον χώρο για να προσπαθήσει να συνέλθει.
Σε άλλο σημείο, η φωνή του σπάει και κοιτάζοντας το πάτωμα λέει: «Αφαίρεσα την ζωή της Ρίβα και πρέπει να ζήσω με αυτό. Μυρίζω ακόμα το αίμα. Το αισθάνομαι στα χέρια μου. Γνωρίζω τον πόνο που αισθάνονται όλοι όσοι την αγαπούσαν. Αισθάνομαι τον ίδιο πόνο».
Λέει ακόμα: «Μισώ τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να το καταλάβω. Κοιτάζω πίσω και σκέφτομαι πως έγινε αυτό;»...
