Στον χώρο του αθλητισμού οι υπερβολές δεν είναι κάτι άγνωστο. Εμείς οι «απ’ έξω» συχνά καταφεύγουμε σε αυτές για να περιγράψουμε κάτι που στα δικά μας τα μάτια φαντάζει μεγαλειώδες και απλησίαστο. «Ηρωική» νίκη ή εμφάνιση, είναι από τα πιο συνηθισμένα κι εύκολα κλισέ.
Όπως όμως είχε πει σωστά και ο πιο κοντινός μας, Ηλίας Ατματζίδης, οι αθλητές δεν είναι ήρωες. Εκτός κι αν μιλάμε για τον Ντικ Γουΐλιαμς. Έναν τενίστα του οποίου οι πολλές και σπουδαίες επιτυχίες έρχονται δεύτερες συγκρινόμενες με τα απίστευτα γεγονότα της ζωής του.
Το 1914 κατακτά το US Open στο μικτό διπλό και αυτός ήταν ο μεγαλύτερος τίτλος της μέχρι τότε καριέρας του.
Είναι μόλις 23 ετών, αλλά μέχρι πριν από δύο χρόνια παρέμενε αμφίβολο το αν θα μπορούσε να περπατήσει ξανά. Ένας από τους επιζώντες του ναυαγίου του Τιτανικού, βρέθηκε στη θάλασσα όταν ένα τεράστιο κύμα κόντεψε να τον καταπιεί, ενώ λίγο νωρίτερα ένα μέλος του πληρώματος τον απείλησε με… μηνύσεις από την πλοιοκτήτρια εταιρεία, επειδή έσπασε μια πόρτα προκειμένου να βγάλει έναν εγκλωβισμένο στην καμπίνα του επιβάτη. Το αν ο συγκεκριμένος επέζησε για να αντιληφθεί πόσο ηλίθια έμοιαζε η απειλή του μπροστά στην επερχόμενη καταστροφή είναι άγνωστο.
Εκείνος που τα κατάφερε ήταν ο Γουΐλιαμς, αντίθετα με τον πατέρα του, που επίσης επέβαινε στο μοιραίο καράβι, και πέθανε όταν καταπλακώθηκε από το μπροστινό φουγάρο.
Ο γιατρός του Καρπάθια, του πλοίου που τον μάζεψε, πρότεινε τον ακρωτηριασμό των κάτω άκρων του. Αρνούμενος να υπακούσει στις εντολές αυτού που έμοιαζε η μοίρα του, ο Γουΐλιαμς ξεκίνησε να περπατά σιγά-σιγά στο κατάστρωμα. Μετά από ώρες προσπαθειών, αυτά τα μικρά βήματα τον βοήθησαν να επαναφέρει την κυκλοφορία του αίματος και ουσιαστικά ήταν τα πρώτα προς το πεπρωμένο του.
Ο Γουΐλιαμς δεν είχε έρθει σε αυτόν τον κόσμο για να πνιγεί στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού.
Ούτε για να χάσει τα πόδια του στα 22 χρόνια του. Όπως αποδείχτηκε, μάλιστα, μερικά έτη αργότερα, δεν είχε γεννηθεί ούτε για να πεθάνει στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Βάζοντας στην άκρη την καριέρα του, ο Αμερικανός πήρε μέρος στη μάχη του ποταμού Μάρνη και τιμήθηκε με το Μετάλλιο του Σταυρού του Πολέμου κι εκείνο της Λεγεώνας της Τιμής. Κυρίως, όμως, βγήκε ζωντανός από τον πιο ανθρωποβόρο και φονικό πόλεμο που είχε γνωρίσει ως τότε η ανθρωπότητα.
Έζησε για να φτάσει μέχρι το νούμερο 2 της -τότε- παγκόσμιας κατάταξης και να κατακτήσει τίτλους. Δυο φορές το US Open (Nationals εκείνη την εποχή) στο απλό ανδρών και άλλες τόσες το διπλό. Στο παλμαρέ του ξεχωριστή θέση είχε και το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο από τους Αγώνες του Παρισιού το 1924. Στην πόλη την οποία είχε υπερασπιστεί ως νεαρός αξιωματικός του πυροβολικού και στην οποία επέστρεψε για να συνδυάσει με αυτή για δεύτερη φορά το όνομά του. Ένα διάστρεμμα κατά τη διάρκεια του τελικού ήταν μάλλον ελάχιστο μπροστά σε όσα είχε βιώσει κατά τη διάρκεια του πολέμου και δεν στάθηκε εμπόδιο για τη νίκη.
Σίγουρα θα ένιωσε περίεργα εκείνη τη μέρα. Από τους κρότους των βομβών, τα κροταλίσματα των όπλων και την αποπνιχτική ατμόσφαιρα των χημικών αερίων, στην αποθέωση που αξίζει ένας Ολυμπιονίκης… Ο Ντικ Γουΐλιαμς κάλυψε τελικά τεράστια απόσταση μ’ εκείνα τα δύο πόδια που προορίζονταν να κοπούν.
Σύμφωνα με τους συγγενείς του, ο ίδιος δεν έδινε μεγάλη σημασία στα τρόπαιά του.
Δεν είχε φροντίσει καν να τα τοποθετήσει σε κάποια περίοπτη θέση στο σπίτι του. Όπως αποκάλυψε η εγγονή του, το κύπελλο του US Open, για παράδειγμα, είχε μετατραπεί σε μια πρακτική σαλατιέρα κι ένα άλλο γέμιζε με ζεστό ποντς που έπινε η οικογένεια τις κρύες νύχτες του χειμώνα της Πενσιλβάνια. Για τένις μιλούσε συχνά με έναν συναθλητή του, τον Καρλ Μπερ, με τον οποίον υπήρξαν αντίπαλοι αλλά και συμπαίκτες σε πολλά ματς διπλού. Δεν ήταν όμως ένα συνηθισμένο ζευγάρι και ήταν πολλά περισσότερα εκείνα που τους ένωναν, αφού και ο Μπερ βρισκόταν στον Τιτανικό το μοιραίο βράδυ που βυθίστηκε και ώρες αργότερα συναντήθηκαν ξανά πάνω στο Καρπάθια…
Από ένα περίεργο καπρίτσιο της τύχης, το τένις βγήκε από το πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων και μέχρι το 2012, που επανήλθαν και τα διπλά, το όνομά του ήταν το τελευταίο στη λίστα των νικητών. Λες κι έπρεπε να μένει εκεί αιώνια για να θυμίζει στους υπόλοιπους τι πραγματικά σημαίνει ηρωισμός και με πόση φειδώ οφείλουμε να τον χρησιμοποιούμε όταν αναφερόμαστε σε απλά αθλητικά γεγονότα.
pronews
