Συγκλονιστικές και συγκινητικές στιγμές τους από την αποστολή στην πληγείσα από τον φονικό σεισμό Τουρκία, αφηγήθηκαν κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που παραχώρησαν σήμερα, τα μέλη της ελληνικής ομάδας έρευνας και διάσωσης.
«Όπου πηγαίναμε σε όλα τα σημεία όταν συστηνόμασταν σαν Yunan η αγκαλιά ήταν ανοιχτή», ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Δούκας προσθέτοντας ότι ο ρόλος τους είναι να σώζουν ανθρώπινες ζωές. «Μας δέχτηκαν σαν οικογένεια» είπαν.
Οι πυραγοί, Κωνσταντίνος Νίκας και Θωμάς Κρικέλης περιέγραψαν την διάσωση της Αϊρίν, που, χαμογελώντας κατά την διάρκεια της πολύωρης και πολύπλοκης διάσωσής της, τους ζήτησε μέχρι και να της κόψουν το πόδι για να ανακουφιστεί και να σωθεί, όπως περιέγραψαν Η Αϊρίν βρισκόταν στα χαλάσματα και ο πυραγός Κωνσταντίνος Νίκας μαζί με τους συναδέλφους του, την ρωτούσαν διαρκώς όσο επιχειρούσαν για τον απεγκλωβισμό της, τι χρειαζόταν. Πλησιάζοντας στην τελική ευθεία της διάσωσης, έχασαν την επικοινωνία μαζί της, δύο φορές, δίχως να γνωρίζουν αν ήταν λιπόθυμη. Τότε, ο κ. Νίκας, που είχε αναλάβει την επικοινωνία και την ψυχολογική υποστήριξή της, δεν σταμάτησε να φωνάζει το όνομά της και να της κρατά το χέρι, έτσι ώστε να μην νιώθει μόνη. «Ήταν ο Κώστας δίπλα της, που της έκανε την ψυχολογική υποστήριξη και είχε επαφή με το χέρι του πάνω της, έτσι ώστε να μην νιώθει κι αυτή μόνη. Το καταλάβαμε από τις φωνές του Κώστα. Προσπαθούσε να την σκουντάει και να φωνάζει το όνομά της πιο έντονα από ό,τι πριν», αφηγήθηκε ο πυραγός Θωμάς Κρικέλης.
Στη συνέχεια περιέγραψε μια ακόμα στιγμή, τα ξημερώματα της 8ης Φεβρουαρίου όταν διέσωσαν ένα 11χρονο αγόρι. Ο κ. Κρικέλης προσπαθώντας να ανταποκριθεί στην διαρκή έκκληση του αγοριού για νερό, τον πλησίαζε κρατώντας ένα ποτήρι και άρχισε να τον βρέχει καθώς το αγόρι ήταν ξαπλωμένο. Ο μικρός είχε γίνει μούσκεμα και ο κ. Κρικέλης ζήτησε ένα καλαμάκι για να διευκολύνει το αγόρι.
«Κάθε φορά που του τράβαγα το ποτήρι, μου έπιανε το χέρι, λέγοντάς μου να συνεχίσω να του δίνω νερό και έπειτα να μου λέει συνεχώς “10%”, ότι ήταν στο “10%”, δεν άντεχε άλλο. Δεν έπαυε να μας υπενθυμίζει ότι ήταν στα όριά του. Να ναι καλά, τον έβγαλαν οι συνάδελφοι και πήγαν όλα καλά» είπε ο κ. Κρικέλης.
Οι φωνές των ανθρώπων, των θαμμένων ζωντανών, είναι αυτές που από εδώ και πέρα θα συντροφεύουν για το υπόλοιπο της ζωής του τον διασώστη του ΕΚΑΒ, Ευθύμη Αραβάνη. «Το συναίσθημα που θα με συντροφεύει για το υπόλοιπο της ζωής μου, ήταν οι φωνές των ανθρώπων που ήταν μέσα στα χαλάσματα. Ήταν οι φωνές ζωντανών θαμμένων. Ειδικά την πρώτη ημέρα που υπήρχε αυξημένη ζήτηση για βοήθεια, αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι ίσως δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε σε όλη αυτή την ζήτηση» είπε. Ακούγοντας αυτές τις φωνές κάθε λεπτό, κάθε ώρα, ο κ. Αραβάνης ανησυχούσε αν αυτές θα χαθούν σταδιακά, μέρα με τη μέρα. «Από εκεί που ήταν μια φωνή που σε συγκλόνιζε, έπειτα ήταν μία φωνή που στη συνέχεια είχες αγωνία να την ξανακούσεις, γιατί το μετά σου νοηματοδοτούσε την οποιαδήποτε ελπίδα να συνεχίσεις να επιχειρείς», επισήμανε.
(ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ/EUROKINISSI)
Η εικόνα μικρών παιδιών να παίζουν σε μία παιδική χαρά και γύρω τους να είναι όλα ερείπια, είναι αυτή που αποτυπώθηκε στο μυαλό του επιπυραγού, Παναγιώτη Γιαννόπουλου. «Μια παιδική χαρά με μικρά παιδιά που έπαιζαν και χαμογελούσαν, ενώ γύρω είχε συντελεστεί μία καταστροφική κατάσταση με ερείπια, με ανθρώπους στους δρόμους, με ανθρώπους χωρίς βασικά αγαθά για τη επιβίωσή τους. Αυτό για μένα είναι κάτι που θα χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου», ανέφερε χαρακτηριστικά.
