Ο πατέρας του Άλκη Καμπανού, με αφορμή τα δύο χρόνια από τη δολοφονία του νεαρού στην περιοχή της Χαριλάου, στη Θεσσαλονίκη, κατά τη διάρκεια ραδιοφωνικής του συνέντευξης τόνισε πως «πολλές φορές νιώθω ότι πνίγομαι στη θλίψη και προσπαθώ να πάρω ανάσα».
«Δυστυχώς, πέρασαν δύο χρόνια από εκείνη τη σημαδιακή μέρα που 12 νεαροί οπαδοί έπραξαν το αδιανόητο: Αφαίρεσαν τη ζωή του Άλκη. Το πώς βιώνουμε καθημερινά εγώ και η σύζυγός μου αυτό το γεγονός της απώλειας είναι ένα καλό ερώτημα. Πολλές φορές νιώθω ότι πνίγομαι στον πόνο, πνίγομαι στη θλίψη, στον θρήνο και προσπαθώ να πάρω ανάσα.
Στη κοινωνία μας, δυστυχώς, κατά την άποψή μου υπάρχει μια άσχημη μυρωδιά. Είναι η μυρωδιά της αδιαφορίας. Δηλαδή τα τελευταία δυο χρόνια θρηνούμε τρία θύματα, τρία νέα παλικάρια αλλά και αρκετούς τραυματίες. Και νιώθω λοιπόν, ότι η αδιαφορία είναι μέσα στην κοινωνία μας.
Σφυρίζει αμέριμνα στο γεγονός. Για μένα δεν φτάνουν μόνο οι νόμοι, οι αυστηρές ποινές ούτε ακόμα και τα περιστασιακά μέτρα που παίρνονται μόνο εκείνη τη στιγμή και μετά το ξεχνάμε. Χρειάζεται όλοι μας να δράσουμε προς αυτή την κατεύθυνση, προς την οπαδική βία, η οποία έχει γίνει πλέον μάστιγα στην κοινωνία μας.
Πρέπει όλοι μαζί να ενώσουμε τις φωνές μας και να πούμε φτάνει ως εδώ» ανέφερε χαρακτηριστικά ο Αριστείδης Καμπανός μιλώντας στο Πρώτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας 91,6.
«Πρέπει ουσιαστικά να αλλάξουμε ως κοινωνία» σημείωσε ο κ. Καμπανός προσθέτοντας ότι «μιλάω για αδιαφορία της ίδιας της κοινωνίας. Με άλλα λόγια, το μήνυμα που έπρεπε να πάρουμε από το χαμό του Άλκη, έπρεπε να μας γίνει μάθημα.
Έφτασε η στιγμή να θρηνήσουμε κι άλλα δύο θύματα, δηλαδή να θρηνήσουμε το Μιχάλη, να θρηνήσουμε το Γιώργο, τον αστυνομικό και ακόμη εμείς δεν ενεργοποιηθήκαμε προς όλες τις κατευθύνσεις. Δεν είναι μόνο τα μέτρα της αποτροπής που πρέπει να παίρνει η Πολιτεία.
Πρέπει ουσιαστικά να αλλάξουμε ως κοινωνία. Να αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα της άποψης, τη διαφορετικότητα της γνώμης, των αθλητικών ομάδων. Και η αποδοχή της διαφορετικότητας δεν έχει ακόμα ωριμάσει στην κοινωνία μας.
Δηλαδή είναι εντελώς ανόητο να έχεις μια διαφορετική ομάδα και να αφαιρείς τη ζωή ενός ανθρώπου, επειδή είναι μια άλλη διαφορετική ομάδα. Είναι εντελώς ανόητο. Και σαν κοινωνία δεν το έχουμε δουλέψει ακόμη αυτό προς αυτή την κατεύθυνση. Έχουμε πολλά βήματα να κάνουμε προς αυτή την κατεύθυνση. Είναι το κομμάτι της πρόληψης, της ηθικής διαπαιδαγώγησης των παιδιών μας, της οικογένειας, της κοινωνίας μας, όλης».
Ερωτηθείς αν θα πρότεινε μέσα στα σχολεία να υπάρχει μια συζήτηση ή ένα μάθημα, για το τι είναι αθλητισμός, τι είναι η ομάδα, τι σημαίνει είμαι οπαδός ώστε από τις μικρές ηλικίες να εντρυφήσουμε όλοι σε τέτοιου είδους θέματα ανέφερε:
«έχω δεχθεί μια πρόσκληση από τη Δευτεροβάθμια της Δυτικής Μακεδονίας στην Κοζάνη και με μεγάλη ευχαρίστηση θα δεχτώ να κάνω αυτή την ομιλία, την εισήγηση για τον αθλητισμό και να καταλάβουμε ότι ο αθλητισμός εδώ πέρα στην Ελλάδα γεννήθηκε και ουσιαστικά εδώ πέρα πρέπει να είναι το φως του αθλητισμού. Διότι, ο αθλητισμός είναι πολιτισμός και έτσι πρέπει να το βλέπουμε.
Και είναι μεγάλη ευχαρίστησή μου που θα μιλήσω στα παιδιά. Το πρώτο λοιπόν, που θα έλεγα στα παιδιά είναι ότι ο βασικός σκοπός της ζωής μας, είναι οι σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας.
Μπορεί να αγαπάμε τις ομάδες, τις αθλητικές ομάδες, να αγαπάμε τον ΑΡΗ, τον ΠΑΟΚ, τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, μα πιο πολύ πρέπει να αγαπάμε την οικογένεια, την πατρίδα, το συνάνθρωπο, το Θεό (…). Πρέπει ουσιαστικά η οικογένεια να δίνει τις σωστές Αρχές.
Από την οικογένεια ξεκινάει η βάση. Είναι το κύτταρο της κοινωνίας μας. Και η οικογένεια, η μάνα, ο πατέρας βλέπουν τα παιδιά τους αν έχουν ξεστρατίσει και είναι αυτοί που θα δώσουν τις πρώτες συμβουλές, που θα νουθετήσουν τα παιδιά τους ότι κάτι καλό δεν πάει με τα παιδιά τους και να τους δώσουν τις σωστές συμβουλές.
Πρέπει όμως, και η πολιτεία να δώσει βάση και στην ίδια την οικογένεια και η οικογένεια στα παιδιά. Να μεγαλώσουμε μια καινούργια γενιά πάνω σε ηθικές βάσεις. Τα παιδιά στα οποία θα στηρίξει το μέλλον η Ελλάδα μας».
