Είναι το κείμενο που «ανέβασε» στο προσωπικό του προφίλ στο Facebook, ένας αγανακτισμένος με τις εισπρακτικές, πολίτης. Διαβάστε το:
«ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΗ
Βουλιαγμένης 270 Α. Άγιος Δημήτριος. Εκεί που γίνεται ο κακός πολεοδομικός χαμός, δίπλα στη στάση του μετρό. Ένα μαύρο γυάλινο κτίριο που φιλοξενεί ινστιτούτο αισθητικής, δεσπόζει στο χώρο. Εγώ ψάχνω την εισπρακτική EOS MATRIX. Να δεις, σκέφτομαι ο κακοπροαίρετος, που δεν υπάρχει. Μια κυρία που μοιράζει φυλλάδια με βοηθά.
«Είναι στον πρώτο όροφο» μου λέει. Μπαίνοντας, διακρίνω μια ταμπελίτσα: EOS MATRIX 1ος όροφος. Ανεβαίνω. Μια δίφυλλη τεράστια ξύλινη πόρτα ακριβώς μπροστά μου. Χτυπάω το κουδούνι. Τίποτα. Από μέσα ακούγεται βουητό. Ξαναχτυπάω.
Τίποτα. Ξαναχτυπάω κι αυτή τη φορά η πόρτα ανοίγει και μπαίνω. Ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα. Περισσότεροι από 100 άνθρωποι, ό ένας δίπλα στον άλλο, σε μικρά γραφειάκια-κλουβάκια, με ακουστικά στα αυτιά και υπολογιστή μπροστά τους, μιλάνε συνεχώς.
«Τι θα θέλατε;» με ρωτά η κυρία που κάθεται στη μικρή ρεσεψιόν, ακριβώς δεξιά, μόλις μπαίνουμε.
-θα ήθελα την κυρία Πορφυρίου, της απαντώ.
– «Μισό λεπτό» μου λέει και αρχίζει να ψάχνει καταλόγους και τεφτέρια που έχει μπροστά της. Επί ματαίω… Ψάχνει, ξαναψάχνει, τίποτα. Τηλεφωνεί και την ακούω που ρωτάει: «Μήπως εσείς εκεί κάτω έχετε κάποια Πορφυρίου; Την ψάχνει ο κύριος Παπαθανασίου.»
Με ξαναρωτάει: «Τι ακριβώς θα θέλατε; Έχει σχέση με την εταιρεία» για να πάρει καταφατική απάντηση. Μου ζητά ευγενικά το πατρώνυμο, να υπογράψω στο βιβλίο που έχει μπροστά της και μου δείχνει ένα καναπεδάκι που βρίσκεται ακριβώς απέναντι της και στο οποί κάθεται ήδη μια σχετικά εύσωμη κυρία. «Καθίστε παρακαλώ και περιμένετε».
Όση ώρα περιμένω υπομονετικά, παρατηρώ και ακούω. Ένας, μάλλον προϊστάμενος, όπως φαίνεται από το ύφος καρδιναλίων και την ένταση που μιλάει, κάνει παρατηρήσεις σε μια κοπέλα που δεν έκανε καλό «εκβιασμό». Λέει, λέει, λέει… Μιλάει δυνατά και όρθιος, προφανώς για να τον ακούνε όλοι. Σταματά. Προσπαθώ να ακούσω τις συνομιλίες. Είναι φοβερό. Χρησιμοποιούν όλοι το ίδιο λεξιλόγιο.
Πενήντα ίδιες λέξεις. Τις ξέρω καλά πια…
-«Κύριε Παπαθανασίου έρχονται» με ειδοποιεί η κυρία στη ρεσεψιόν. Ανοίγει η πόρτα και διαπιστώνω ότι κακώς
χρησιμοποίησε πληθυντικό. Ένας κύριος στέκεται μπροστά μου. Η κυρία Πορφυρίου άφαντη. Μου συστήνεται ως υπεύθυνος. Το όνομά του έχει κάτι από αρπακτικό, αλλά δεν έχει σημασία…
– Παρακαλώ, τι θα θέλατε;
– Εσείς, η κυρία Πορφυρίου δηλαδή, με ψάχνει εναγωνίως, του απαντώ. Κι επειδή τις τελευταίες 10 μέρες με έχετε πάρει περισσότερα από 20 τηλέφωνα κι επειδή όπως έχετε ενημερώσει και τους συγγενείς μου πρόκειται για κάτι πολύ επείγον, ήρθα αυτοπροσώπως. Σας ακούω…
– Ξέρετε κύριε Παπαθανασίου δεν μπορώ δια ζώσης να σας πω τίποτα.
-Τι εννοείται; Εγώ αντιλαμβανόμενος την σοβαρότητα και το επείγον της υπόθεσης ήρθα και σεις μου λέτε ότι δεν μπορείτε να μου πείτε τίποτα;
-Λυπάμαι, συνεχίζει ευγενέστατος, αλλά ο νόμος δεν μας επιτρέπει να μιλάμε παρά μόνο τηλεφωνικά.
– Ο νόμος σας επιτρέπει να τρομάζετε τους συγγενείς μου;
-Ενημέρωση κάνουμε.
– Ωραία, επιμένω, πείτε μου τι θέλετε. Είμαι εδώ για να σας ακούσω. Μου ξαναλέει τα ίδια για το νόμο και το τηλέφωνο. Εντάξει, του απαντώ, και του δείχνω ένα από τα γραφεία δίπλα μου: «Καθίστε πάρτε με τηλέφωνο να τα πούμε. Να βλεπόμαστε κιόλας…» Αρνήθηκε. Του ζητώ ευγενικά να μην με ξαναπάρουν τηλέφωνο.
– Αν θέλετε κύριε Παπαθανασίου να απαλλαγείτε από τις κλήσεις, πρέπει να απευθυνθείτε στην POST CREDIT. Εμείς σας καλούμε για λογαριασμό τους…
– Δεν θέλω να τους ενοχλήσω γιατί είναι απασχολημένοι με τα θαλασσοδάνεια και τις κομπίνες τους που εξαφάνισαν μια τράπεζα που ήταν εθνικό κεφάλαιο του λέω. Δεν μπορώ να ενοχλώ ανθρώπους οι οποίοι, με τη βοήθεια του Στουρνάρα την κρίσιμη ώρα, έβαλαν ταφόπλακα σε μια τράπεζα που κάποτε δάνειζε το κράτος, συνεχίζω… Με κοιτά αποσβολωμένος.
-Στην POST CREDIT κύριε, μου ξαναλέει.
– Θα κάνουμε μια συμφωνία του απαντώ. Κάθε φορά που θα με παίρνετε τηλέφωνο εγώ θα έρχομαι από δω να τα λέμε. Θα σας αναζητώ. Να δεις που θα γίνουμε φίλοι…
Πριν φύγω γυρίζω και βλέπω τους συνωστισμένους. Τους λυπήθηκα. Δεν θα τους ξαναμιλήσω άσχημα. Σκέφτομαι ότι προσπαθούν να ζήσουν από τον θάνατο των άλλων. Τους λυπάμαι διπλά…» Dimitris Papathanasiou
Hellas now
