Xθές, Πέμπτη, συμπληρώθηκαν 25 χρόνια από τον θάνατο της Τζένης Καρέζη, η οποία «έφυγε» στις 27 Ιουλίου του 1992.
Η μεγάλη ηθοποιός της σκηνής και της οθόνης 2,5 μήνες πριν «φύγει» από τη ζωή με επιστολή της προς τον Τύπο συγκινεί, γράφοντας για τη μάχη που έδινε με τον καρκίνο.
Ηταν Μάρτιος του 1989, όταν έπεσε αυλαία στον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχοφ όπου και πρωταγωνιστούσε, καθώς έπρεπε εσπευσμένα να φύγει για το Λονδίνο. Εκεί, διαγνώστηκε με καρκίνο του τραχήλου της μήτρας ο οποίος είχε προχωρήσει. Η μάχη που έδωσε κράτησε περίπου τρία χρόνια, με την Τζένη Καρέζη να μην σταματά να κάνει αυτό που αγαπά. Το 1990 η Λούλα Αναγνωστάκη γράφει ειδικά γι' αυτήν το «Διαμάντια και μπλουζ», με την ηθοποιό να δίνει την τελευταία της παράσταση στις 31 Μαρτίου του 1991.
Στην επιστολή της προς τον Τύπο, πριν φύγει από την ζωή τον Ιούλιο του 1992, αναφέρεται στον άντρα της Κώστα Καζάκο, τον γιο της Κωνσταντίνο και όλους τους ανθρώπους που στάθηκαν κοντά της
«Τρία χρόνια τώρα ταλαιπωρούμαι με σοβαρό πρόβλημα στην υγεία μου. Με φωτεινά διαλείμματα βέβαια, και με ενδιάμεσο τον περσινό χειμώνα, και την ευτυχία να παίξω το αριστούργημα της Λούλας Αναγνωστάκη "Διαμάντια και μπλουζ" στο θέατρο "Αθήναιον" και να αγαπηθεί τόσο το έργο, η παράσταση και εγώ προσωπικά από το αθηναϊκό κοινό. Ο θεός του θεάτρου για άλλη μια φορά στάθηκε καλός και γενναιόδωρος μαζί μου και πίστευα ότι αυτή η ευτυχία θα συνεχιζόταν και φέτος. Ότι θα επαναλαμβάναμε το "Διαμάντια και μπλουζ" στο θέατρό μας και ότι στη συνέχεια θα το παρουσιάζαμε στη Θεσσαλονίκη.
Δεν στάθηκε δυνατόν. Δυστυχώς. Και πέρασα ένα ολόκληρο χειμώνα ανάμεσα Αθήνα-Λονδίνο δίνοντας μάχη με την αρρώστια μου και έχοντας πάντα μαζί μου τον ακριβό μου σύντροφο Κώστα Καζάκο και τον μονάκριβό γιό μου Κωνσταντίνο.
Στις πολύ δύσκολες στιγμές της ζωής, ο κάθε άνθρωπος λειτουργεί διαφορετικά. Άλλος ξορκίζει το κακό φωνάζοντας, άλλος βγάζοντας προς τα έξω την απελπισία του, άλλος σιωπώντας και μαχόμενος καρτερικά.
Αυτή η τελευταία είναι και η δική μου περίπτωση. Μαζί με την οικογένειά μου θα αγωνιστώ για την υγεία μου, για τη ζωή μου και για την επάνοδό μου στη σκηνή.
Ευχαριστώ τον Τύπο και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για τη διακριτική τους στάση,ευχαριστώ όλο τον κόσμο,ανώνυμους και επώνυμους για τη συμπαράσταση και την αγάπη τους και ας είναι σίγουροι ότι όλες μου οι προσπάθειες είναι να ξαναβρεθώ κοντά τους μέσω της δουλειάς μου.
Επίσης αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω την εκπληκτική ομάδα των γιατρών του ουρολογικού τμήματος του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου για την ετοιμότητα με την οποία αντιμετώπισαν το Μεγάλο Σάββατο το μεσημέρι την καινούρια και μάλλον επικίνδυνη περιπέτεια της υγείας μου.
Ιδιαιτέρως ευχαριστώ τους θεράποντες γιατρούς μου καθηγητή Νίκο Δαβίλα και τον γιό του Ηλία Δαβίλα για το επιστημονικό τους κύρος, τη βαθιά ανθρωπιά τους και το θερμό ενδιαφέρον με το οποίο με περιέβαλαν.
Θέλω να ζω με τους δικούς μου. Θέλω να κάνω τη λατρεμένη μου δουλειά. Θέλω να προσφέρω. Ν' αγαπώ και να με αγαπούν.
Δεν χάνονται αυτά. Δεν πρέπει να χαθούν. Δεν θέλω να χαθούν.
Και πάντα θα ελπίζω...
Φιλικότατα
ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ ».
