Είναι μερικές περίοδοι στη ζωή κάθε κράτους, που οφείλει να επαγρυπνεί, να προετοιμάζεται, για να αντιμετωπίσει εσωτερικά προβλήματα και εξωτερικούς κινδύνους.
Άρθρο του Ευάγγελου Ραφτόπουλου
Μια τέτοια περίοδος για τη χώρα μας είναι αυτή που διανύουμε, που τα σκάνδαλα στο εσωτερικό της Ελλάδος είναι δυσεπίλυτα, οι κίνδυνοι από το εξωτερικό είναι μεγάλοι, η διένεξη για το όνομα των Σκοπίων καλά κρατεί.
Συναισθανόμενοι οι Έλληνες-πολιτικοί και λαός- τις ευθύνες και τους κινδύνους, θα περίμενε κάποιος, να επιδειχθεί ομοψυχία, ομόνοια, συναίνεση από όλους.
Αντ΄αυτών όμως, διαπιστώνεται μια ανωριμότητα, ένας ανηλεής πόλεμος, συγκρούσεις, διαφορετικές θέσεις.
Λέγεται ότι είμαστε , σαν λαός, ενωμένοι όταν κινδυνεύουμε.
Ακόμη όμως και αυτό το χάρισμα τείνει να εξαλειφθεί και οι προσωπικές και κομματικές αντιπαραθέσεις λαμβάνουν πλέον μορφή ηφαιστείου, με πύρινες δηλώσεις όλων εναντίον όλων, με εκδικητικότητα, με απειλές.
Στις δύσκολες αυτές στιγμές για τη χώρα, είναι εμφανής η απουσία ενός ισχυρού πολιτικού, μιας εξέχουσας μορφής με προσωπικότητα που θα πάρει τα ηνία στα χέρια του και θα εξαφανίσει τις αντιδικίες, τις συγκρούσεις και θα προτάξει το εθνικό συμφέρον, απαιτώντας ομοψυχία και ενότητα.
Με δεδομένο ότι τα συλλαλητήρια για το όνομα της γειτονικής χώρας εξελίχθησαν σε αντικυβερνητική παλλαϊκή κινητοποίηση, η Κυβέρνηση θέλοντας να πάρει τη ρεβάνς, εμφάνισε το σκάνδαλο ΝΟVARTIS, που σε χρόνο ρεκόρ διέγραψε την επιτυχία των συγκεντρώσεων και ξεκίνησε η διαμάχη για τις μίζες, ο χορός των ύβρεων, οι προσβολές, τα κτυπήματα κάτω από τη μέση.
Η βουλή θύμιζε αρένα, η κόσμια λεκτική συμπεριφορά μετατράπηκε σε μια νύχτα σε γαλλικό λεξικό (sic) με ακατονόμαστες εκφράσεις.
Και τούτων δεδομένων, καιροφυλακτεί ο εξ ανατολών κίνδυνος που φυσικά δεν μας ανησυχεί, γιατί πρέπει να υπερισχύσουμε των αντιπάλων μας, να αθωωθούν οι δικοί μας από την ανάμιξή τους στα σκάνδαλα, να τιμωρηθούν οι αντίπαλοι.
Και φυσικά όλη η χώρα χορεύει στους ρυθμούς που η πολιτική ηγεσία επιτάσσει, υπαγορεύει, διατάσσει.
Είναι περιττό να τονισθεί για μια ακόμη φορά ότι η Ελλάδα είναι έθνος ανάδελφο και ότι οι κάτοικοι αυτής της μικρής χώρας οφείλουν να είναι ενωμένοι, να συναισθάνονται τις ευθύνες τους και να ομονοούν σε θέματα τουλάχιστον εθνικής ασφάλειας, εξωτερικής πολιτικής, υγείας και παιδείας.
Εκτός αν φυσικά επιθυμούν η ιστορία να τους χαρακτηρίσει επίορκους, επιλήσμονες και προδότες.-
