Η Κυβέρνηση υιοθετώντας απολύτως τη λογική εμπορευματοποίησης του νερού προωθεί μια απαράδεκτη και ληστρική Οδηγία της ΕΕ, στο όνομα της οποίας θα επιβάλλει ειδικό τέλος στους λογαριασμούς όλων των παρόχων νερού στο όνομα, τάχα, της προστασίας του περιβάλλοντος και της βιώσιμης διαχείρισης των υδάτων.
Στην ουσία έχουμε να κάνουμε με μια νέα ληστρική κυβερνητική επιδρομή που θα υποχρεώσει το λαό να πει ‘’το νερό, νεράκι”.
Νέα επιβάρυνση για την τσέπη των καταναλωτών μέσω των λογαριασμών κατανάλωσης νερού όλων των παρόχων (ΟΤΑ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ) φέρνει η κυβέρνηση, καθώς το υπουργείο Περιβάλλοντος προωθεί ριζικές αλλαγές και ενιαίους κανόνες στην τιμολόγηση των υδάτων ανάλογα με τη χρήση τους, επιβάλλοντας μεταξύ άλλων περιβαλλοντικό τέλος.
Όπως προβλέπεται στο σχέδιο Κοινής Υπουργικής Απόφασης (ΚΥΑ) που τέθηκε σε …. δημόσια διαβούλευση και η οποία θα ολοκληρωθεί την 1η Σεπτεμβρίου, όλοι οι πάροχοι υπηρεσιών ύδατος «προβαίνουν στην είσπραξη του περιβαλλοντικού τέλους από τους τελικούς χρήστες» και «το ποσό των εισπραχθέντων περιβαλλοντικών τελών αποδίδεται από τους παρόχους υπέρ του Πράσινου Ταμείου σε Ειδικό Λογαριασμό».
Μάλιστα, όπως αναφέρεται από το ποσό αυτό «το 2,5% παρακρατείται από τους παρόχους, για ίδιο λογαριασμό, με εξαίρεση τις πολυμετοχικές επιχειρήσεις ύδρευσης αποχέτευσης που είναι «εισηγμένες» στο χρηματιστήριο, όπως η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ έναντι του κόστους παροχής των σχετικών υπηρεσιών».
Όπως αναφέρεται στο σχέδιο της ΚΥΑ, το υπουργείο Περιβάλλοντος υιοθετεί την κοινοτική οδηγία-πλαίσιο για τη διαχείριση των υδάτων, που προβλέπει τον συνυπολογισμό στα τιμολόγια του νερού του κόστους, δηλαδή του χρηματικού κεφαλαίου που διατέθηκε για τις υποδομές μεταφοράς του και τη συντήρησή τους και του περιβαλλοντικού κόστους.
Το σχέδιο καλύπτει σύμφωνα με το υπουργείο όλες τις χρήσεις ύδατος (ύδρευση, άρδευση, βιομηχανικές ανάγκες κ.λπ.) και όλους τους παρόχους υπηρεσιών νερού, ενώ προβλέπει «την ανάκτηση του κόστους των υπηρεσιών ύδατος ευέλικτα και σταδιακά, ως εργαλείο εξοικονόμησης της κατανάλωσης ύδατος».
Επίσης, περιλαμβάνει το περιβαλλοντικό κόστος και το κόστος του πόρου ως εγγύηση, δήθεν, για τη βιώσιμη χρήση των υδατικών πόρων.
