Απομεσήμερο Τετάρτης στην Ηρώδου Αττικού. Ενα ζευγάρι Βρετανών περπατά νωχελικά κάτω από τη σκιά που απλώνουν τα πανύψηλα δέντρα του Εθνικού Κήπου.
Καθώς κατηφορίζουν, την προσοχή τους αποσπά ο εύζωνας που στέκει ακίνητος και με το βλέμμα «καρφωμένο» στον ορίζοντα έξω από την πύλη του Στρατοπέδου της Προεδρικής Φρουράς.
Η γυναίκα σπεύδει να φωτογραφηθεί μαζί του. Οταν όμως ο άνδρας που τη συνοδεύει σηκώνει την κάμερα για να απαθανατίσει τη στιγμή, ακούγεται μια φωνή να λέει στα αγγλικά: «Please take off your hat» (Παρακαλώ βγάλτε το καπέλο σας).
Η τουρίστρια υπακούει αμέσως στο… κέλευσμα του επόπτη, ο οποίος είναι υπεύθυνος για την τήρηση της τάξης στα τρία σημεία που φρουρούν οι εύζωνες -στο Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη έξω από τη Βουλή, στο Προεδρικό Μέγαρο και στην πύλη του στρατοπέδου της Προεδρικής Φρουράς στην Ηρώδου Αττικού- και να παρεμβαίνει ώστε να αποφευχθούν «παρατράγουδα».
Ο ρόλος του επόπτη, ειδικά τους θερινούς μήνες που οι τουρίστες συνωστίζονται μπροστά στο Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη, είναι καθοριστικός.
«Υπάρχουν περιπτώσεις που πίσω από την πλάτη του επόπτη, όταν είναι για παράδειγμα στον έναν Σκοπό, πηγαίνουν και ενοχλούν τον άλλον. Τότε υπάρχει ένας κώδικας επικοινωνίας. Ο εύζωνας χτυπάει μια φορά το όπλο κάτω. Πολλοί ακόμα και με το χτύπημα του όπλου… τρομάζουν και εξαφανίζονται», δηλώνει ο διοικητής της Προεδρικής Φρουράς Ροδόλφος Δημητρόγλου.
Παρόλα αυτά το χτύπημα του κοντακίου του όπλου δεν συνδέεται απαραίτητα με την παρουσία του κόσμου. Μπορεί να κρύβει από την πιο απλή ενόχληση, λόγω θερμοκρασίας, μέχρι την παρουσία κάποιου αδέσποτου σκύλου, που εμποδίζει τον βηματισμό.
Όταν η αιτία δεν είναι εμφανής, ο επόπτης πλησιάζει τον Εύζωνα, στέκεται μπροστά του και αναλαμβάνει με καίριες ερωτήσεις να «εκμαιεύσει» το πρόβλημα. Η επικοινωνία μεταξύ των δύο ανδρών σε αυτά τα έκτακτα περιστατικά γίνεται συνθηματικά με νεύματα των ματιών.
Οι «άτυποι» κανόνες της Προεδρικής Φρουράς δεν επιτρέπουν στους πολίτες να ανεβαίνουν δύο δύο στο μνημείο για να φωτογραφηθούν. Το «πρωτόκολλο» απαγορεύει επίσης, σε ένδειξη σεβασμού, τις απρεπείς χειρονομίες, το προκλητικό ντύσιμο, τα γυαλιά ηλίου, τα καπέλα και τα χέρια στις τσέπες. «Κόκκινη γραμμή» αποτελούν και οι σέλφι.
Ωστόσο, οι πιο τολμηροί τουρίστες επιχειρούν ακόμη και να τους αγγίξουν για να διαπιστώσουν ότι δεν πρόκειται για… αγάλματα, ενώ άλλοι προσπαθούν με μορφασμούς και χειρονομίες να τους κάνουν να γελάσουν. Από τους πιο ενοχλητικούς είναι, λόγω κουλτούρας, οι Κινέζοι, και οι πιο «ήσυχοι» οι Ευρωπαίο.
«Δεν είναι τόσο το πρόβλημα ο τουρίστας όσο τα αντικειμενικά προβλήματα της ζέστης και του κρύου. Τα επεισόδια όχι τόσο πολύ, γιατί εκτιμάμε τον κίνδυνο και επεμβαίνουμε και προφυλάσσουμε τους εύζωνες. Στα πολύ μεγάλα επεισόδια έχουν αποχωρήσει κιόλας, ανεβαίνοντας προς τη μεριά των σκαλοπατιών που είναι πίσω από τη Βουλή. Πάνω από όλα είναι η ανθρώπινη ζωή», προσθέτει από την πλευρά του ο κ. Δημητρόγλου.
«Εχει τύχει σε κάποια πορεία κάποιος να ξαπλώσει στο Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη και τότε ένιωσα ασέβεια προς εμάς», θυμάται ο εύζωνας Δημήτριος Βλαχοκυριάκος.
Δεν λείπουν πάντως και τα περιστατικά που σκορπούν συγκίνηση και υπερηφάνεια στους, φαινομενικά, τουλάχιστον, απόμακρους τσολιάδες. «Είχε έρθει ένα σχολείο με παιδιά με κινητικά προβλήματα και είχε ανέβει στο Μνημείο να βγάλει φωτογραφία μαζί μου ένα παιδί σε αναπηρικό καροτσάκι. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα πολύ υπερήφανος, γιατί αισθάνθηκα ότι δίνω ελπίδα σε αυτά τα παιδιά», λέει ο εύζωνας Θεόδωρος Μελισσόπουλος.
«Κάποια στιγμή δύο πρώην εύζωνες ήρθαν και μου είπαν ότι είναι πολύ υπερήφανοι που στέκονται δίπλα μου, διότι έρχονταν στο Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη μετά 40 χρόνια. Αυτό με συγκίνησε και με έκανε να νιώσω κι εγώ το ίδιο υπερήφανος», καταθέτει τη δική του εμπειρία ο Δημήτριος Βλαχοκυριάκος.
Το να γίνει κανείς εύζωνας κατορθώνοντας να αγνοεί τις εξωτερικές προκλήσεις απαιτεί μεγάλη πειθαρχία. Σε αυτό συμβάλλει και η αυστηρή αλλά και επίπονη εκπαίδευση.
«Όταν είμαι πάνω στο μνημείο δεν μπορεί τίποτα να μου αποσπάσει την προσοχή. Είτε είναι 1.000 άτομα κάτω, είτε 10 για εμάς είναι το ίδιο», εξηγεί ο Θεόδωρος Μελισσόπουλος.
«Για κανέναν λόγο δεν θα γύριζα το βλέμμα μου, γιατί τότε θα χανόταν η μαγική εικόνα που ο κόσμος έχει στο μυαλό του για εμάς», συμπληρώνει ο εύζωνας Δημήτριος Βλαχοκυριάκος.
Η εκπαίδευση των ευζώνων διαρκεί έξι εβδομάδες.
«Περιλαμβάνει αρχικά ασκήσεις με και χωρίς όπλο, μετά ξεκινάμε τις ακινησίες σταδιακά από τα 60 λεπτά και φτάνουμε μέχρι τα 120 λεπτά και ακολουθεί ο ευζωνικός βηματισμός και η ευζωνική υπηρεσία.
Έχουμε επίσης καθημερινά σωματική αγωγή και ασκήσεις παρελάσεων», εξηγεί ο διοικητής της Προεδρικής Φρουράς.
Αν και η ακινησία αποτελεί φαινομενικά το μεγαλύτερο εμπόδιο, ο ευζωνικός βηματισμός είναι αυτός που οδηγεί στις περισσότερες «απώλειες», καθώς από τους 90 υποψήφιους εύζωνες που επιλέγονται ανά ΕΣΣΟ μόλις οι μισοί τα καταφέρνουν.
Για να διαβεί ωστόσο κάποιος το κατώφλι του στρατοπέδου της Προεδρικής Φρουράς και να φτάσει στο στάδιο της εκπαίδευσης θα πρέπει να πληροί συγκεκριμένα κριτήρια, όπως να είναι αναστήματος άνω του 1,87 μ. και να έχει άριστη σωματική διάπλαση και ψυχοπνευματική κατάσταση.
tonwtiko.com
