«Μόνη και δυστυχισμένη. Ο ηθοποιός ζει όταν είναι επάνω στη σκηνή. Όλα αυτά τα 50 χρόνια που έχω υπηρετήσει το ελληνικό θέατρο και κινηματογράφο, το ραδιόφωνο και όλα τα άλλα, μου έδιναν ζωή. Από πέρυσι που δεν εργάζομαι η Στυλιανοπούλου αρρώστησε. Δεν θέλω να πούνε οι θεατές, οι άνθρωποι, τα νέα παιδιά «α την κακομοίρα πως περπατάει έτσι».
Αυτό δεν το θέλω. Θέλω να φύγω με αξιοπρέπεια. Είμαι μόνη. Κάθομαι στο σπίτι ώρες και διαβάζω τα περιοδικά, βλέπω τα προγράμματα και λέω «Ρε Στυλιανοπούλου τα είχες κάνει όλα αυτά εσύ; Σήμερα που είναι όλοι αυτοί; Που είναι οι άνθρωποι; Οι φίλοι σου που είναι; Χαθήκανε». Με συγκινεί πως ξεκίνησα, τη διαδρομή που έκανα, εδώ που έφτασα και εδώ πια που λέω το αντίο. Στη λέξη αντίο… είναι πολύ σκληρή αυτή η λέξη. Είναι σαν να πεθαίνεις.
Το θάνατο νομίζω ότι δεν τον φοβάμαι μόνο εγώ, τον φοβάται όλος ο κόσμος. Αλλά όταν περνάνε τα χρόνια και πλησιάζεις στο τέλος, η πρώτη σκέψη τη νύχτα νομίζω είναι ο θάνατος. Εγώ αφήνω πίσω μόνο τις επιτυχίες του θεάτρου. Και για εμένα αυτές οι επιτυχίες είναι η ζωή μου, τα παιδιά μου, οι φίλοι μου, οι συγγενείς μου, τα αδέλφια μου.
Αυτό είναι ίσως το παράπονο μου. Τη Δέσποινα Στυλιανοπούλου δεν την φώναξαν ποτέ στο Εθνικό Θέατρο, στην Επίδαυρο να κάνει έστω ένα πέρασμα. Που έχω παίξει τόσους κλασικούς ρόλους».
