Σε γνωστή ιστοσελίδα αντιεξουσιαστικού χώρου αναρτήθηκε κείμενο ανάληψης ευθύνης για την επίθεση στο Αστυνομικό Τμήμα Πατησίων. Υπενθυμίζεται πως το περασμένο Σάββατο έριξαν μπογιές και πέτρες στο ΑΤ επί της Αγίας Λαύρας.
Το κείμενο φέρει την υπογραφή «αναρχικοί, αναρχικές, αντιεξουσιαστές, αντιεξουσιάστριες» και, όπως προκύπτει από το περιεχόμενό του, η επίθεση έγινε ως «αντίποινα» στον καταγγελλόμενο βασανισμό του 29χρονου Αλβανού Pellumb Marnikollaj, στις αρχές του περασμένου Αυγούστου, από αστυνομικούς του εν λόγω τμήματος.
Παράλληλα, στην προκήρυξη υπογραμμίζεται ότι δεν προκλήθηκαν ζημιές σε όχημα πολίτη.
Ολόκληρο το κείμενο:
Στις 3 Αυγούστου 2016, ο Pellumb Marnikollaj παρουσιάζεται στο Α. Τ. Πατησίων όπως κάνει τους τελευταίους μήνες, λόγω περιοριστικών όρων που του έχουν επιβληθεί μετά την αποφυλάκισή του. Μια τυπική διαδικασία που θα έπρεπε να ισοδυναμεί με μια υπογραφεί και τίποτα περισσότερο. Οκτώ ημέρες μετά, συγγενικό του πρόσωπο, με τη βοήθεια δικηγόρου, καταφέρνει να εντοπίσει τη σωρό του 29χρονου, αλβανικής καταγωγής, λίγο πριν ταφεί ως “αγνώστων στοιχείων”. Το σώμα του Ρ.Μ. μεταφέρθηκε στη γενέτειρά του, όπου η ιατροδικαστική έρευνα έδειξε ξεκάθαρα βασανισμούς και βιαιοπραγίες. Η ΕΛ.ΑΣ. Διέταξε ΕΔΕ -ως συνήθως- διαρρέοντας ταυτόχρονα ότι το θύμα πήδηξε μόνο του από τον 2ο όροφο του Α.Τ. προσπαθώντας να αποδράσει, όταν του ανακοίνωσαν ότι θα συλληφθεί εκ νέου για ληστεία.
Η τακτική που ακολουθείται από την πλευρά του κράτους και των μηχανισμών του είναι διαχρονικά η ίδια: η δικαιοσύνη υποδύεται την τυφλή, η αστυνομία δολοφονεί και μετά διατάσσει ΕΔΕ -ώστε να βγάλει “λάδι” τον εαυτό της- και τα μμε αποσιωπούν ή βαφτίζουν ως “μεμονωμένο” το περιστατικό. Μέσω των κυρίαρχων μηχανισμών συγκαλύπτονται, με τον πλέον ενορχηστρωμένο τρόπο, αυτό και πολλά αντίστοιχα περιστατικά. Επιπλέον, η διαχείριση μιας δολοφονίας με αυτόν τον τρόπο, επιβεβαιώνει κοινωνικά το κρατικό μονοπώλιο στην άσκηση βίας, εκείνο που ορίζει ποιες ζωές – πόσες και υπό ποιες συνθήκες- είναι άξιες να βιωθούν.
Προτού δολοφονήσουν, άμεσα ή έμμεσα, κράτος και αφεντικά, έχουν πάντα φροντίσει να κατασκευάσουν το προφίλ όσων οι ζωές δεν έχουν και τόση σημασία, όπως και στην περίπτωση του Marnikollaj: μετανάστης και μικροπαραβατικός. Τα κοινωνικά και ταξικά χαρακτηριστικά των εκάστοτε “απωλειών” έχουν πάντα στοχοποιηθεί εκ των προτέρων, ώστε να δημιουργηθεί το έδαφος που θα νομιμοποιεί στην κοινωνική συνείδηση τα κρατικά και καπιταλιστικά εγκλήματα.
10, 50, 100... πνίγηκαν στο Αιγαίο, “ναι αλλά ήταν λαθρομετανάστες”,
10, 50, 100 έχουν βασανιστεί και ξυλοκοπηθεί σε αστυνομικά τμήματα, “ναι, αλλά είναι παραβατικοί, ποινικοί, φτωχοί, που δεν πάνε τίμια να κερδίσουν το ψωμί τους”,
Στα μαλακά οι δολοφόνοι σωφρονιστικοί υπάλληλοι του Ι. Καρέλλι, “ναι, αλλά ήταν αλβανός, εγκληματίας και είχε φάει ένα δεσμοφύλακα”.
Ξύλο, εκφοβισμοί, έως και σεξουαλική παρενόχληση ανήλικων μεταναστών στο Α.Τ. Ομονοίας, “ναι, αλλά ήταν λαθρομετανάστες με πλαστικά όπλα, άσε που διατάχθηκε και ΕΔΕ !”.
Ξύλο και χημικά σε διαδηλωτές, πολύχρονες καταδίκες σε αγωνιζόμενους-ες, “ναι, αλλά αυτοί είναι κουκουλοφόροι, αναρχικοί, ταραξίες, τρομοκράτες, που εχθρεύονται την ευημερία της πατρίδος”.
Ουσιαστικά, πρόκειται για μία εκ των προτέρων αφήγηση της ιστορίας από την πλευράς της εξουσίας, με κύριο χαρακτηριστικό την αποκοινωνικοποίηση του “δράστη”. Πριν, λοιπόν, δολοφονηθούν, έχουν κατοχυρωθεί στην κοινωνική συνείδηση, μέσα από πλήθος άλλων αντίστοιχων περιστατικών, ως “κοινωνικοί εχθροί”, ως αναπαραστάσεις φόβου. Έχουν, ήδη, εξαιρεθεί από το πεδίο της κοινωνικής ζωής, και έτσι, η αποστέρηση του τόσο... υπέρτατου, για τη δημοκρατία, αγαθού, αυτού της “ανθρώπινης ζωής”, έρχεται ως φυσικό επακόλουθο. Ταυτόχρονα, η διαχείριση των “έκπτωτων” από το κοινωνικό σώμα, η αντικειμενοποίηση των “εγκληματιών”, των “εξωκοινωνικών στοιχείων” με αυτόν τον τρόπο, αποσκοπεί και τη διασπορά φόβου, αποτελεί παράδειγμα για τον υπόλοιπο πληθυσμό, μια σαφής υπενθύμιση για το τι μπορεί να συμβεί σε όποιον-α αντιτίθεται στους νόμους και τις κανονικότητες του συστήματος.
Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί αποτελούν οργανικό τμήμα της λειτουργίας του κράτους και ως τέτοιοι αποτελούν απαραίτητη προϋπόθεση για την ομαλή αναπαραγωγή του συστήματος. Τα σώματα ασφαλείας – αστυνομία, στρατός- αναλαμβάνουν να διαχειριστούν τους “απείθαρχους”, τους “απόβλητους”, τους “επικίνδυνους”, τους “διαφορετικούς”, τους “περισσευούμενος”, όχι μόνο με εγκλεισμό, ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια, βιασμούς, αλλά και πιο πέρα, με όρους φυσικής εξόντωσης. Στο κρισιακό περιβάλλον, της μόνιμης συνθήκης έκτακτης ανάγκης, ενισχύεται ο κατασταλτικός χαρακτήρας του κράτους. Εκεί όπου οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του αποτυγχάνουν να αποσπάσουν κοινωνικές συναινέσεις διασπείροντας φόβο, ανασφάλεια, μοιρολατρεία, ματαιότητα, θα επιβληθεί η κοινωνική σιγή με γκλοπ, χημικά, ξύλο, συλλήψεις. Η αστυνομική βαρβαρότητα είναι έκφραση της κρατικής – καπιταλιστικής βαρβαρότητας, της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης και συμβαίνει παρά τις όποιες – στα επιφαινόμενα- διαφοροποιήσεις. Οι αφελείς προσδοκίες για μια πιο “ανθρώπινη” αστυνομία υπό την κυβερνοαριστερά του σύριζα, ανήκουν στο παρελθόν. Τα ΜΑΤ δεν αφοπλίστηκαν, αλλά αντίθετα διενεργούνται χιλιάδες νέες προσλήψεις αστυνομικών, ενώ η ελληνική αστυνομία εξοπλίζεται υλικοτεχνικά για να επιτελέσει αποτελεσματικότερα το ρόλο της. Οι όποιες “αλλαγές” είναι μονάχα ύφους και σκοπιμοτήτων. Η φαινομενική, λοιπόν, απόσυρση από το προσκήνιο του αστυνομικού κράτους στο διάστημα της αριστερής διακυβέρνησης δεν πρέπει να παραπλάνεί σε σχέση με τη μόνιμη συνθήκη έκτακτης ανάγκης, η οποία, συνεχίζει να διευρύνεται θεσμικά. Αν ανακάμψουν οι κοινωνικοί-ταξικοί αγώνες και συγκρούσεις, που ατόνισαμ τα τελευταία χρόνια μέσω της εξαπάτησης αλλά και των ορίων που συνάντησαν, η κρατική βία και καταστολή θα δείξουν ξανά το πραγματικό τους πρόσωπο, με τις ευλογίες οποιουδήποτε διαχειριστή της εξουσίας.
Ωστόσο, στο μεγάλο χωνευτήρι της δημοκρατίας μπορούν κάλλιστα να συνυπάρχουν οι ξυλοδαρμοί από τα ΜΑΤ συνταξιούχων που διεκδικούν τα στοιχειώδη και η άμεση καταστολή των όποιων κοινωνικών αγώνων, με το “ανθρωπιστικό” πρόσωπο του λιμενικού που σώζει ένα προσφυγόπουλο – εικόνα που οι μηχανές του θεάματος φρόντισαν να αποθανατίσουν- ενώ ταυτόχρονα, αποκρύπτονται οι δολοφονικές περίπολοι λιμενικού και στρατού στο Αιγαίο.
Η δημοκρατία δολοφονεί, αυτή είναι η ωμή αλήθεια. Και αυτό, δεν συμβαίνει μόνο κάπου μακριά, σε κάποιες άλλες, “βάρβαρες” χώρες, αλλά και εδώ, στα γειτονικά αστυνομικά κολαστήρια, στα εγχώρια σωφρονιστικά ιδρύματα. Όσο για τα κροκοδείλια δάκρυα “ευαίσθητων” κυβερνοαριστερών, για τους “δύστυχους” των αμερικανικών φυλακών που αντιμετωπίζονται ως σκλάβοι ή τα “αντιρατσιστικά” ρεπορτάζ για της δολοφονίες αφροαμερικανών από μπάτσους στα αμερικανικά προάστια, δεν επιδιώκουν παρά να στρέψουν το βλέμμα μακριά από εδώ, από δίπλα μας, ώστε αυτό να μπορεί και εδώ να συμβαίνει αδιάλειπτα.
Διαρρηγνύοντας την ομαλή ροή των αμέτρητων θανάτων ανθρώπων από τις τάξεις μας, σπάζοντας το μονόλογο της εξουσίας που μας θέλει σιωπηρούς-ες και συνένοχους-ες στα εγκλήματά της, επιχειρήσαμε να επιστρέψουμε ένα ελάχιστο κομμάτι βίας από εκείνο που αντιστοιχεί.
Το Σάββατο 12 Νοεμβρη στις 2 το μεσημέρι πάνω από 60 σύντροφοι και συντρόφισσες, επιτεθήκαμε με πέτρες και μπογιές, στην πρόσοψη, το φυλάκιο και συμβατικά οχήματα του Α.Τ. Πατησίων. Οι διαρροές των ΜΜΕ περί φθορών σε όχημα πολίτη είναι απλά ψευδείς.
Απέναντι στην επίθεση κράτους και αφεντικών αντιτάσσουμε τους συλλογικούς, αυτοοργανωμένους και με οριζόντιες δομές αγώνες των καταπιεσμένων. Βρισκόμαστε με εκείνους και εκείνες που εξεγείρονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, με εκείνους κι εκείνες που αγωνίζονται ενάντια στην σκλαβιά στις φυλακές των ΗΠΑ και με όλους τους αγωνιζόμενους κρατούμενους. Είμαστε κομμάτι των καθημερινών αντιστάσεων στους χώρους εργασίας, στα σχολικά κελιά, στις γειτονιές, στο πλάι των αγωνιζόμενων ανθρώπων, μέχρι την κατάργηση κάθε μορφής εξουσίας.
Αναρχικοί, αναρχικές
αντιεξουσιαστές, αντιεξουσιάστριες
