Η ναυτία συμβαίνει όταν το σώμα ενός ατόμου που παλεύει να εξοικειωθεί με τα μοτίβα κίνησης ενός πλοίου, με αποτέλεσμα να αισθάνεται αστάθεια.
Αλλά η ασθένεια της γης συμβαίνει αντίστροφα: το σώμα ενός ατόμου προσαρμόζεται στην κίνηση των κυμάτων και στη συνέχεια αγωνίζεται να επιστρέψει στην ομοιόσταση αφού φτάσει σε στέρεο έδαφος.
Κάποιος μπορεί να ταλαντεύεται ή να λικνίζεται αφού φύγει από ένα πλοίο. Μπορεί ακόμη και να αρχίσουν να νιώθουν άρρωστοι.
Μία από τις πρώτες γνωστές αναφορές στην ασθένεια της γης προήλθε από τον Δαρβίνο το 1796, ο οποίος έγραψε:
«Εκείνοι που βρίσκονται στο νερό με μια βάρκα ή ένα πλοίο πολύ καιρό, που έχουν αποκτήσει τις απαραίτητες συνήθειες κίνησης σε αυτό το ασταθές στοιχείο, κατά την επιστροφή τους στη στεριά, συχνά σκέφτονται στην ονειροπόλησή τους ή μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, ότι παρατηρούν το δωμάτιο ή κάποια από τα έπιπλά του όπως είναι στην κίνηση του σκάφους.
Αυτό το έχω βιώσει ο ίδιος, και μου είπαν, ότι μετά από μακρινά ταξίδια, είναι αρκετός καιρός μέχρι να εξαφανιστούν εντελώς αυτά τα συμπτώματα».
Όπως υποδηλώνει η περιγραφή του Δαρβίνου, η ασθένεια της γης συμβαίνει συνήθως αφού κάποιος έχει βγει στη θάλασσα για ένα παρατεταμένο ταξίδι, αν και η διάρκεια του χρόνου του στο νερό δεν σχετίζεται απαραίτητα με τη σοβαρότητα των συμπτωμάτων του. Τα πλοία δεν είναι τα μόνα που φταίνε.
Τα αεροπλάνα και τα τρένα μπορούν επίσης να προκαλέσουν στους ανθρώπους αυτή την αίσθηση ανισορροπίας και ανησυχίας.
Ορισμένες εκτιμήσεις δείχνουν ότι μεταξύ 43% και 73% των ανθρώπων βιώνουν την ασθένεια της γης. Η διαταραχή μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε, αλλά οι γυναίκες από 30 έως 60 ετών είναι οι πιο επιρρεπείς σε αυτήν, όπως και εκείνες που εμφανίζουν ημικρανίες.
Η ακριβής αιτία της ασθένειας της γης είναι ακόμη άγνωστη. Μία από τις κορυφαίες θεωρίες είναι ότι η σταθερή κίνηση διαταράσσει το αιθουσαίο σύστημα ενός ατόμου.
Το αιθουσαίο σύστημα, το οποίο βρίσκεται στο εσωτερικό αυτί, είναι αυτό που βοηθά τους ανθρώπους να παραμείνουν ισορροπημένοι και να έχουν επίγνωση της θέσης του σώματός τους στο διάστημα.
Μετά από παρατεταμένη έκθεση σε μια κίνηση που μοιάζει με κύμα, το σώμα ενός ατόμου είναι συνήθως σε θέση να προσαρμοστεί στο νέο περιβάλλον. Θα συνηθίσει στη συνεχή κίνηση. Αλλά μόλις σταματήσει αυτή η κίνηση, ο εγκέφαλος του ατόμου μπορεί να συνεχίσει να διαβάζει το περιβάλλον σαν να κυλούν ακόμα τα κύματα.
Αυτές οι αντικρουόμενες αισθητηριακές πληροφορίες προκαλούν σύγχυση στο σώμα και διαταράσσουν το αιθουσαίο σύστημα, καθιστώντας ένα άτομο επιρρεπές στο να αισθάνεται ναυτία, αστάθεια και γενικά αδιαθεσία.
Η ασθένεια της γης συνήθως εξαφανίζεται αφού ένα άτομο έχει περάσει μερικές ημέρες στη στεριά, αλλά έχουν καταγραφεί περιπτώσεις της πάθησης που διαρκεί μήνες ή και χρόνια.
