Η άπνοια ύπνου ενδεχομένως να αυξάνει τον κίνδυνο εκδήλωσης ουρικής αρθρίτιδας καθώς και εξάρσεων της νόσου, σύμφωνα με νέα αμερικανικήμελέτη που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο Arthritis and Rheumatology.
Η ουρική αρθρίτιδα συνήθως εκδηλώνεται με πόνο και οίδημα σε κάποια άρθρωση, πιο συχνά σε αυτή του μεγάλου δακτύλου του ποδιού. Η πάθηση προκαλείται από την εναπόθεση κρυστάλλων ουρικού οξέως στις αρθρώσεις και τους ιστούς του σώματος.
Η άπνοια ύπνου προκαλείται από σύντομα διαστήματα διακοπής της παροχής του οξυγόνου κατά τη διάρκεια του βραδινού ύπνου, με αποτέλεσμα τη διακοπή της αναπνοής, η οποία με τη σειρά της προκαλεί υπερπαραγωγή ουρικού οξέος στην αιματική κυκλοφορία.
Η άπνοια ύπνου είναι γνωστό ότι, αν δεν αντιμετωπιστεί αυξάνει τον κίνδυνο υπέρτασης, εμφράγματος, εγκεφαλικού επεισοδίου και καρδιακής ανεπάρκειας, μεταξύ άλλων παθήσεων.
Ερευνητές της Μονάδας Επιδημιολογικής Έρευνας και Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου της Βοστόνης, μελέτησαν στοιχεία που αφορούσαν σχεδόν 10.000 άτομα που μόλις είχαν διαγνωστεί με άπνοια ύπνου από βάσεις δεδομένων της Μ. Βρετανίας. Στη συνέχεια τα συνέκριναν με στοιχεία για περισσότερα από 40.000 άτομα ίδιου φύλου, ηλικίας, έτους γεννήσεως και σωματικής σύστασης, χωρίς όμως άπνοια ύπνου.
Κατά τη διάρκεια 12 μηνών, καταγράφηκαν 270 περιπτώσεις ουρικής αρθρίτιδας, 76 στην ομάδα της άπνοιας ύπνου και 149 στην ομάδα σύγκρισης.
Η ουρική αρθρίτιδα είχε διαγνωστεί κατά μέσο όρο σε ηλικία 60 ετών και είχε διπλάσια συχνότητα στην ομάδα της άπνοιας ύπνου.
Όπως επισημαίνουν οι ερευνητές, επίσης η παχυσαρκία έπαιζε σημαντικό ρόλο, τόσο στην άπνοια ύπνου, όσο και στην ουρική αρθρίτιδα. Ωστόσο, η άπνοια ύπνου εξακολουθούσε να σχετίζεται με αύξηση του κινδύνου εκδήλωσης ουρικής αρθρίτιδας, ακόμα και όταν οι ερευνητές συνεκτίμησαν και την παράμετρο του σωματικού βάρους.
Έτσι, ακόμα και τα αδύνατα άτομα με άπνοια ύπνου είχαν 80% μεγαλύτερο κίνδυνο εκδήλωσης ουρικής αρθρίτιδας.
Επόμενος στόχος των ερευνητών είναι να μελετήσουν κατά πόσο η θεραπεία της άπνοιας ύπνου μπορεί να συντελέσει στη μείωση του κινδύνου ουρικής αρθρίτιδας. Κάποιες μελέτες έχουν δείξει ότι κάτι τέτοιο δεν είναι απίθανο.
