Τιμάται σήμερα πρώτη Μάη η εργατική Πρωτομαγιά και από την Google με ένα doodle αφιερωμένο στην εξέγερση των εργατών του Σικάγου, η οποία αποτέλεσε μια από τις κορυφαίες στιγμές της πάλης των τάξεων στη νεότερη εποχή.
Τον Μάιο του 1886 στο Σικάγο, σε μία από τις ατμομηχανές της αλματώδους ανάπτυξης του αμερικανικού καπιταλισμού, οι εργατικές ενώσεις διεκδίκησαν την κατοχύρωση της οκτάωρης εργασίας. Η βίαιη καταστολή των κινητοποιήσεων, ο απαγχονισμός των πρωταγωνιστών του εργατικού ξεσηκωμού και η απαγόρευση της συνδικαλιστικής δράσης είχαν σημαντικό αντίκτυπο στις διεθνείς οργανώσεις του σοσιαλιστικού και εργατικού κινήματος. Η αναγόρευση της Πρωτομαγιάς σε ημέρα τιμής και μνήμης για τα θύματα της εργατικής τάξης διαπλεκόταν με το αίτημα για οκτάωρη εργασία και την αυξανόμενη αυτοπεποίθηση των εργατικών ενώσεων για τον ρόλο τους στη διαμόρφωση των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων.
Το 1889, η Β΄Διεθνής καθιέρωσε την πρωτομαγιά ως ημέρα Εργατικής Αλληλεγγύης, τιμώντας τους αναρχικούς αγωνιστές που εκτελέστηκαν ή φυλακίστηκαν από το αμερικανικό κράτος, διότι διεκδίκησαν το οκτάωρο και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας.
Οι αιματοβαμμένες εξεγέρσεις των εργατών του Σικάγο στις αρχές Μάη του 1886, έγιναν ύστερα από επιτυχημένες διεκδικήσεις των εργατών στον Καναδά το 1872.
Οι εκδηλώσεις της Πρωτομαγιάς ανατροφοδοτούνταν από την ανάπτυξη του διεκδικητικού κινήματος γύρω από τα ζητήματα της οκτάωρης εργασίας, της ίσης αμοιβής για ίση εργασία, της βελτίωσης των όρων ζωής στις εργατικές συνοικίες. Ταυτόχρονα όμως αποτελούσαν πεδίο έκφρασης της οργανωμένης εργατικής τάξης, της τάξης με ιστορικό προορισμό τον τερματισμό αιώνων εκμετάλλευσης και δυστυχίας της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Η Πρωτομαγιά ήταν η μέρα όπου έκαναν αισθητή την παρουσία τους «της γης οι κολασμένοι», εκείνοι που έως τότε «ζούσαν στην καταφρόνια» κατά τους στίχους της Διεθνούς, που μεταφρασμένη σε δεκάδες γλώσσες συνόδευε τις απεργιακές συγκεντρώσεις. Ετσι, η Πρωτομαγιά ήταν η μέρα εκδήλωσης της περηφάνιας της εργατικής τάξης και του διακριτού πολιτισμού της. Η εμφάνιση των εργατών με τα διακριτικά του σωματείου τους, με ένα κόκκινο μαντίλι στον λαιμό ή το «κομβίο» του σωματείου, η πλαισίωση των συγκεντρώσεων από «εργατική χορωδία», οι «εργατικές παραστάσεις» αποτελούσαν αναπόσπαστα γνωρίσματα των συγκεντρώσεων.
