Το Σάδερλαντ ήταν κάποτε η βόρεια γη που ανήκε στους Βίκινγκς, σου το υπενθυμίζουν συνέχεια τα ονόματα της περιοχής και η όψη των ανθρώπων: μεγαλόσωμοι, ανοιχτόχρωμοι και μουσάτοι με φυσιογνωμίες που έρχονται κατευθείαν από το παρελθόν.
Στο Kyle of Lochalsh δεν πρέπει να συμβαίνει ποτέ τίποτα. Παλιότερα ήταν το λιμάνι από όπου ξεκίναγαν τα πλοία για το Skye κι ίσως είχε πιο πολλή ζωή, σήμερα στο Skye πας με το αυτοκίνητο, διασχίζοντας τη γέφυρα που ενώνει το νησί με την στεριά και το χωριό είναι απλά ένα βαρετό πέρασμα.
Τα 69 μίλια από το Durness μέχρι το Ullapool είναι θεαματικά, με συνεχή αλλαγή σκηνικών (περισσότερα από όσα μπορείς να αντέξεις) και τον δρόμο μέχρι το Rhiconich τόσο στενό που χωράει μόλις και μετά βίας ένα αυτοκίνητο. Αν δεις κάποιον να έρχεται από απέναντι, πρέπει να παραμερίσεις στα ανοίγματα που έχουν κάνει στις άκρες των δρόμων, τα passing places, για να μπορέσει να περάσει. Απίθανες εναλλαγές εικόνων και φυσικής ομορφιάς, δεν είναι τυχαίο που η περιοχή ονομάζεται «το Γεωπάρκο της Βορειοδυτικής Σκωτίας».
Την κοιλάδα με τα ρείκια και τους γκρίζους όγκους των βουνών Foinaven και Arkle που εμφανίζονται στον ορίζοντα διαδέχεται ένα βραχώδες τοπίο με πυριτικά ορυκτά που λαμπυρίζουν όταν βγαίνει ο ήλιος και στη συνέχεια ταξιδεύεις ανάμεσα από εκατοντάδες μικρές λίμνες και λόφους με θάμνους, με φόντο τα μαγευτικά βουνά από ψαμμίτη (το Assynt και το Coigach) και τις κορυφές του Stac Pollaidh.
Tο Kylesku που βρίσκεται κρυμμένο από τον κύριο δρόμο, στο σημείο όπου δύο λίμνες συναντιούνται για να δημιουργήσουν ένα πέρασμα στη θάλασσα, έχει μερικά σπίτια, μια παμπ και το Kylesku Hotel -με εστιατόριο φορτωμένο με σκωτσέζικα βραβεία, κάθε είδους. Το εντυπωσιακό είναι ότι όλα σχεδόν τα μαγαζιά που συναντούσαμε στο δρόμο από το Ullapool μέχρι το Skye είχαν από έναν τοίχο με καδραρισμένα βραβεία (γαστρονομικά, τουρισμού, ακόμα και της υγειονομικής υπηρεσίας), τα οποία φαίνεται να τα δίνουν οι Σκωτσέζοι με τη σέσουλα. Στο Kylesku Hotel σερβίρονται πιάτα με πρώτες ύλες από ντόπιους προμηθευτές: καραβίδες, αστακούς και όστρακα από τα νερά γύρω από το ξενοδοχείο, λαχανικά από ένα κοντινό croft, μύδια από το εκτροφείο στο Glendhu και κρέας από τα καφέ γουρούνια Tamworth ελευθέρας βοσκής. Τέλος πάντων, καλό και φτηνό φαγητό.
Το χωριό δεν προσφέρεται και για πολλά, είναι σταθμός από όπου ξεκινάνε το σκαρφάλωμα στους λόφους και τις βόλτες στις λίμνες και τις παραλίες οι πεζοπόροι, οι παρατηρητές πουλιών και ζώων (οταριών και φώκιας) και όσοι περιμένουν τα μικρά καΐκια που σε πάνε για ψάρεμα. Σε μικρή απόσταση είναι ο Eas a' Chual Aluinn, ο πιο ψηλός καταρράκτης της Βρετανίας (ύψους 213 μέτρων). Για να τον περπατήσεις κυκλικά θέλεις πέντε ώρες.
Οι Σκωτσέζοι λένε ότι δεν υπάρχει κακός καιρός, μόνο ακατάλληλα ρούχα. Το καταλαβαίνεις αν περάσεις μια μέρα στα Χάιλαντς: το πρωί βάζεις μακρυμάνικο, μπουφάν και αδιάβροχο, το μεσημέρι τα πετάς και μένεις με κοντομάνικο και το βράδυ τα βάζεις όλα αυτά μαζί και ό,τι άλλο έχεις πρόχειρο γιατί το κρύο και η υγρασία σε "περονιάζουν".
