Το νερό συμβολίζει τη ζωογόνο δύναμη, με την οποία ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο (Γεν. 1, 2). Ο «ποταμός» που μετατρέπει την γη και τη μεταβάλλει σε ολάνθιστο περιβόλι (Παράδεισο) είναι το σύμβολο του Αγίου Πνεύματος που ζωογονεί τον κόσμο και τους ανθρώπους (Γεν. 2: 10-11).
Έξω από τον παράδεισο, η γη είναι έρημη, άγονη και άνυδρη.
Ο άνθρωπος μακριά από τον Θεό είναι καταδικασμένος σε θάνατο από δίψα (Ψαλμ. 142:6). Γι’ αυτό και σαν το διψασμένο ελάφι, αναζητεί την πηγή της ζωής, τον Θεό (Ψαλμ. 41:2. ).
Ο Χριστός παρομοίασε τον Εαυτό του με «ύδωρ ζων» και «πηγή ύδατος» ( Ιωάν. 4: 10, 14) που με το λόγο του μπορεί να ξεδιψάσει αιώνια τον άνθρωπο.
Ο συμβολισμός του νερού βρίσκει την απόλυτη έκφρασή του στο άγιο Βάπτισμα. Ο βαπτιστής Ιωάννης βάπτιζε τους ανθρώπους στα νερά του Ιορδάνη, οδηγώντας τους με τον τρόπο αυτό «εις μετάνοιαν» (Ματθ. 3, 11). Όμως το άγιο Βάπτισμα πραγματοποιεί τον καθαρισμό όχι του σώματος, αλλά της ψυχής, της συνειδήσεως. Είναι λουτρό που καθαρίζει τον άνθρωπο από τις προσωπικές αμαρτίες (Α Κορ. 6, 11). Το Βάπτισμα είναι αρχή νέας ζωής, «λουτρόν παλλιγεννεσίας» (Τιτ. 3, 5).
Ο απόστολος Παύλος στο νερό του Βαπτίσματος προσδίδει και άλλο συμβολισμό: ο άνθρωπος που βυθίζεται στο νερό, πνίγεται και πεθαίνει. Εκείνος όμως που αναδύεται από το νερό, επανέρχεται στη ζωή.
Ο άνθρωπος που καταδύεται και βυθίζεται στο νερό του Βαπτίσματος συμμετέχει στο θάνατο και την ταφή του Χριστού. Όταν όμως αναδύεται από τα νερά της κολυμβήθρας, συμμετέχει στην ανάστασή του (Ρωμ. 6, 3-11).
