Όσο ο καιρός περνάει, οι αξίες όπως και τα ιδανικά αλλοιώνονται, σε έναν κόσμο που αλλάζει με ταχύτητα φωτός. Το μοναδικό καταφύγιο για την ανθρώπινη ψυχή και την σωτηρία της είναι η θρησκεία, η πίστη στο θαύμα.
της Παναγιώτας Καλογήρου
Θρησκεία είναι η στενή και η ζωντανή σχέση, η εξάρτηση και η επικοινωνία του ανθρώπου από τον Θεό, με άλλα λόγια η σχέση της θρησκείας με τον άνθρωπο πρέπει να είναι αμφίδρομη και αμφίπλευρη.
Η πραγματική και βαθιά πίστη οδηγεί στο θαύμα. Τα θαύματα όμως δεν έχουν ως σκοπό την κατάπληξη, αλλά τη φανέρωση της «θείας δόξας». Θαύματα συμβαίνουν καθημερινά και ο καθένας μας έχει τον δικό του μέρος που τα ζει. Ένα " ησυχαστήριο ".
Ένα τέτοιο μέρος για πολλούς αλλά πιο συγκεκριμένα για την Β.Κ. είναι το Μοναστήρι της Παναγίας Εικοσιφοίνισσας στο Παγγαίο. Το μοναστήρι έχει αιματοβαμμένη και σκληρή ιστορία εφόσον καταστράφηκε πολλές φορές από Τούρκους και Βούλγαρους επιδρομείς.
Στις 25 Αυγούστου 1507, οι Τούρκοι έσφαξαν 172 μοναχούς της Μονής. Τρία χρόνια μετά, 10 μοναχοί από την Ιερά Μονή Βατοπεδίου Αγίου Όρους, ήλθαν στη Μονή για να την ανασυστήσουν.
Ακολούθησαν σεισμοί, αρρώστιες, λεηλασίες, όμως σε όλες αυτές τις αντίξοες συνθήκες υπήρχε η δύναμη και η θέληση που πήγαζε από τις καρδιές μοναχών και δεν εγκατέλειψαν το μοναστήρι. Σε κάθε δυσκολία και λεηλασία μεγάλα θαύματα δεν επέτρεπαν στην θαυματουργή εικόνα να "φύγει" από το σπίτι της , όπως επίσης το μοναστήρι στυλωνόταν σε κάθε καταστροφή.
Η "ανάσταση" του μοναστηρίου ήρθε το 1967 ως γυναικείο μοναστήρι. η Μονή αριθμεί 23 Μοναχές. κάθε χρόνο πλήθος κόσμου σπεύδει να προσκυνήσει την εικόνα καθότι είναι γνωστή για τα θαύματα της ,ζωντανό παράδειγμα είναι τα λόγια πιστής που μας άνοιξε την καρδιά της.
Η Β.Κ. επισκέπτεται με το σύζυγο και τα 2 της παιδιά το μοναστήρι 21 συναπτά έτη, δίχως κούραση παρόλο που μένουν στην Αθήνα ,αλλά και ούτε από υποχρέωση.
Είναι το τάμα της, είναι το "ευχαριστώ" της στο θαύμα που κράτησε την ίδια αλλά και την κόρη της στην ζωή.
Σύμφωνα με τα λεγόμενα σας το μοναστήρι το επισκέπτεται 21 χρόνια πως το γνωρίσατε;
-Β.Κ. : Πριν από 21 χρόνια περίπου απέκτησα την κόρη μου είχα μια περίπλοκη γέννα, μια οικογενειακή μας φίλη από την Θεσσαλονίκη γνωρίζοντας όλη την εγκυμοσύνη μου που ήταν αρκετά δύσκολη αναφέρθηκε στην θαυματουργή εικόνα της Παναγίας στο μοναστήρι της Εικοσιφοίνισσας στο Παγγαίο. Έτσι λίγο πριν την γέννα μου, μου έστειλε την εικόνα , ώστε να την έχω μαζί μου στο μαιευτήριο, μια εικόνα που μέχρι σήμερα δεν την αποχωρίζομαι, την έχω σαν κόρη οφθαλμού γιατί τότε έγινε το θαύμα.
Αναφερθήκατε στο θαύμα ποιο ακριβώς ήταν αυτό;
-Β.Κ.: Όπως προανέφερα η εγκυμοσύνη και συνεπακόλουθα και η γέννα μου ήταν απελπιστικά δύσκολες ως και επικίνδυνες. Τα νερά έσπασαν πιο γρήγορα από την καθορισμένη ημερομηνία και ένα παλιό ιατρικό λάθος στην πρώτη γέννα μου, εκείνη την χρονική στιγμή θα μπορούσε να προβεί μοιραίο για εμένα και την αγέννητη κόρη μου, το λέω αυτό γιατί εκείνη την ώρα φαινόταν πως αυτό το λάθος μπορούσε να επηρεάσει την γεννά.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως λίγο πριν γίνει η εισαγωγή μου στο χειρουργείο έκλεισα τα μάτια και έκανα το τάμα μου. Καταλάβαινα πως κάτι δεν πάει καλά αφού γύρω μου έβλεπα πανικόβλητο κόσμο. "Ας βγούμε παναγιά μου ζωντανές από εδώ μέσα και εγώ θα έρχομαι στην χάρη σου κάθε χρόνο" αυτή ήταν η σκέψη μου. Και μετά όλα μαύρισαν. Ξύπνησα και είχα γεννήσει.
Όμως όσοι ήταν έξω είχαν στην κυριολεξία χάσει την γη κάτω από τα πόδια τους. Κατά την διάρκεια του χειρουργείου λόγο επιπλοκής η ζωή μου αλλά και του παιδιού κρεμόταν από μια κλωστή.
Ο γιατρός ενημέρωσε τον άντρα μου πως τα χειρότερα είναι πολύ κοντά και πρέπει να προετοιμαστεί ψυχολογικά. " Η θα βγουν και οι δύο μαζί ή καμιά από τις δυο και πίστεψε με Ν. μόνο ένα θαύμα θα τις κρατήσει" αυτά ήταν τα λόγια του γιατρού, όπως μου είπε ο σύζυγος μου αργότερα.
Η Παναγία όμως δεν αφήνει κανέναν όπως βλέπεται σήμερα είμαι μπροστά σας, τα καταφέραμε και οι 2 με την βοήθεια της Μεγαλόχαρης .Αυτό που διαπίστωσα μετά από όλη αυτή την εμπειρία είναι ότι ο θεός σου κρατάει το χέρι και σε ένα "στραβοπάτημα" σε στηρίζει για να μην πέσεις. Εγώ εκείνη την μέρα ένιωσα τον θεό και την Παναγία κοντά μου. Πολύ κοντά μου, για την ακρίβεια μέσα στην ψυχή μου.
Έχετε νιώσει άλλοτε όπως είπατε και εσείς η ίδια Τον Θεό τόσο κοντά σας;
-Β.Κ.: Κοιτάξτε καθημερινά ο θεός είναι στο πλάι μας δυστυχώς οι άνθρωποι πολλές φορές το ξεχνάμε. Τον ξεχνάμε...αλλά Εκείνος δεν μας ξεχνά. Η παρουσία του είναι παντού ακόμη και στο πιο απλό, στο γεγονός ότι αυτή την στιγμή αναπνέουμε, έχουμε την υγεία μας, αυτά που μόλις σας ανέφερα είναι η καθημερινότητα μας που δεν εκτιμάμε και θεωρούμε δεδομένη όμως είναι τα καθημερινά μεγάλα θαύματα Του Κυρίου προς εμάς.
Με αυτά τα λόγια και με βαθιά συγκίνηση η Β.Κ. Μας χαιρέτησε και μας θύμισε πως ο Θεός όπως είπε και η ίδια " δεν ξεχνάει κανέναν".
Μαρτυρίες πολλών πιστών μπορούν να κάνουν τον καθένα να ανατριχιάσει από το Μεγαλείο του Κυρίου. Άνθρωποι με βαριές ασθένειες που τελικά έζησαν, γυναίκες που ήθελαν παιδί και δεν μπορούσαν όμως τελικά τα κατάφεραν, άνθρωποι που χάνονταν νωρίς και αυτοί που έμενα πίσω ήθελαν να τους ξανά δουν έστω για τελευταία φορά. Η πραγματική πίστη, η μετάνοια, σε φέρνει πιο κοντά στο Θεό και στο Θαύμα. Είδαν, έζησαν, ένιωσαν, έκλαψαν και γονάτισαν μπροστά στην εικόνα χιλιάδες κόσμος που άλλοι ζητούσαν βοήθεια, ενώ άλλοι πάλι είπαν με το δικό τους τρόπο "Δόξα το Θεό".
Σημασία έχει η ψυχή μας να είναι καθαρή για να μπορεί μέσα εκεί να ζει η ορθοδοξία ανεξίτηλη. Μια δικιά μου φράση λέει ότι " ο Θεός σου δίνει όσα βάρη μπορείς να σηκώσεις, αλλά πάντα είναι εκεί".
