Πήλιο: Οδοιπορικό σε 7 μαγικά χωριά που υμνούν την ομορφιά της φύσης

Ξεκινήσαμε Παρασκευή μεσημέρι από μια ηλιόλουστη Αθήνα με κοντομάνικα για να καταλήξουμε στο Πήλιο με φούτερ και μπουφάν -προς μεγάλη μου χαρά. Πρώτη στάση κάναμε στη Μακρυνίτσα, γνωστή και ως «Μπαλκόνι του Πηλίου» κι ένα από τα ομορφότερα και πιο δημοφιλή χωριά της περιοχής, το οποίο μάς περίμενε φιλόξενο και ζεστό, να μας ξεναγήσει στις ομορφιές του.

Μακρυνίτσα

Με το κρύο να είναι απολαυστικό και αναζωογονητικό, περιηγηθήκαμε στα καντούνια της Μακρυνίτσας, απολαμβάνοντας τα εκπληκτικά σπίτια και αρχοντικά της, τα οποία αποπνέουν τον αέρα μιας άλλης εποχής. Μια βόλτα στη γραφική πλατεία του χωριού είναι απαραίτητη, ώστε να κάτσεις και να απολαύσεις τον ελληνικό καφέ και να βγάλεις την καθιερωμένη φωτογραφία μέσα στον εμβληματικό κούφιο πλάτανο.

Επισκεφτήκαμε το καφενείο «Σύναξη των Θεών», όπου ήπιαμε αφεψήματα που καλλιεργούν οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες, με απίστευτη θέα από το χαριτωμένο μπαλκονάκι του. Πριν φύγετε, ρίξτε μια ματιά και στη συλλογή από αιθέρια έλαια και καλλυντικά του καταστήματος.

Αξίζει να αναφέρουμε ότι στη Μακρυνίτσα πραγματοποιήθηκαν τα γυρίσματα της αξέχαστης ελληνικής ταινίας «Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά», με πρωταγωνιστές τους απόλυτους σταρ της εποχής Αλίκη Βουγιουκλάκη και Δημήτρη Παπαμιχαήλ -οπότε αν είστε φαν του ελληνικού κινηματογράφου είναι must visit.

Πορταριά

Από τα αγαπημένα μου χωριά ήταν η Πορταριά, όπου και μείναμε. Ζωηρό, με υπέροχους ανθρώπους έτοιμους να κάνουν τη φιλοξενία σου αξέχαστη. Μείναμε στο ξενοδοχείο Portaria, με ζεστό και φιλόξενο περιβάλλον και αναμμένο τζάκι στο lobby του που δημιουργεί μια υπέροχη ατμόσφαιρα, απόλυτα cozy, ιδανική για χουχούλιασμα με καφέ. Ενδιαφέρον ήταν το πρωινό, με μεγάλη ποικιλία σε νόστιμες επιλογές, ενώ μπορούσες να φτιάξεις και ελληνικό καφέ στη χόβολη.

Ονομαζόμενη και ως «Πύλη», η Πορταριά διαθέτει μαγικά σημεία με θέα στον Παγασητικό κόλπο ενώ συνδυάζει με μαεστρία βουνό και θάλασσα. Η πλατεία του χωριού είναι όνειρο, ό,τι πρέπει για χαλάρωση, ενώ μια βόλτα στα σοκάκια του θα σου προσφέρει την ευκαιρία να απολαύσεις την παραδοσιακή αρχιτεκτονική που αναμειγνύεται αριστοτεχνικά με τη φύση.

Φάγαμε στο «Κρίτσα», από τα καλύτερα εστιατόρια της περιοχής, με εξαιρετική κουζίνα, το οποίο ανήκει στην οικογένεια Καραΐσκου -το οποίο λειτουργεί και σαν ξενοδοχείο. Σχεδόν όλα τα υλικά που χρησιμοποιούνται στην κουζίνα είναι δικά τους, αφού διαθέτουν τη δική τους φάρμα. Δοκιμάσαμε τσιτσίραβλα τουρσί, έναν χαρακτηριστικό μεζέ των τσιπουράδικων του Βόλου που θυμίζει κρίταμο, χορτόπιτα με φέτα και τραχανά (από τις νοστιμότερες που έχω φάει), πιπερόπιτα, γίγαντες με κάστανο-λουκούμι, χόρτα τσιγαριστά με αβγά μάτια -από τις πιο γνωστές πηλιορείτικες συνταγές-, λαχανοντολμάδες και γίδα πρασέλινο. Ναι, φάγαμε πολύ, αλλά ήταν όλα ένα κι ένα. Φυσικά, δεν μπορούσαμε να μη δοκιμάσουμε και τα γλυκά του -γαλατόπιτα, καρυδόπιτα και σιροπιαστό ραβανί.

Την επόμενη μέρα επισκεφτήκαμε τη Φάρμα Καραΐσκου, η οποία είναι επισκέψιμη στο κοινό. Θα περιηγηθείτε στο μποστάνι της, θα δείτε τα ζώα της φάρμας και αν θέλετε μπορείτε να παρακολουθήσετε και ένα cooking class, όπου θα μάθετε πώς να ανοίγετε φύλο και να φτιάχνετε πίτες -και όχι μόνο.

Η φάρμα διαθέτει κι ένα μόνο δωμάτιο για μια αξέχαστη φιλοξενία, όπου θα μάθετε ό,τι αφορά στη γαστρονομική φιλοσοφία farm to table.

Κισσός

Ένα από τα λιγότερο γνωστά αλλά πιο όμορφα χωριά του Πηλίου είναι σίγουρα ο Κισσός. Απόλυτα γραφικό θα έλεγε κανείς ότι μοιάζει με αυτό που φαντάζεται κανείς όταν ακούει τη λέξη «χωριό». Μικρό, με πετρόκτιστα σπίτια και παραδοσιακό αέρα, σε καλωσορίζει για τη βόλτα σου και σε καλεί να το φωτογραφίσεις, αν και δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσεις την ομορφιά του.

Ο Κισσός αποτελεί ένα από τα ιστορικότερα χωριά του Πηλίου και αυτό, διότι σύμφωνα με την παράδοση, στο σχολείο του δίδαξε ο Pήγας Φεραίος, το οποίο δεν έχει επιβεβαιωθεί. Ωστόσο, στην πλατεία του χωριού με τα υπεραιωνόβια δέντρα θα βρείτε την προτομή του σπουδαίου Έλληνα. Αξίζει να επισκεφτείτε και την εκκλησία της Αγίας Μαρίνας, λαμπρής αρχιτεκτονικής, η οποία χτίστηκε περίπου το 1650, όταν η Ελλάδα ήταν υπό Τουρκική κυριαρχία. Εξαιρετικές επιλογές για φαγητό τα «5Φ», «Συνάντηση» και «Κληματαριά».

Τσαγκαράδα

Μετά τον Κισσό κατευθυνθήκαμε στην Τσαγκαράδα, όπου θα βρείτε έναν από τους γηραιότερους πλατάνους της Ελλάδος και ίσως της Ευρώπης. Η ηλικία του, σύμφωνα με δασολόγους, ανέρχεται στα πάνω από 1000 χρόνια και βρίσκεται στην κεντρική πλατεία της Τσαγκαράδας, την Αγία Παρασκευή.

Η Τσαγκαράδα είναι από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς για τους φυσιολάτρεις και τους οπαδούς των πεζοποριών και των περιπάτων, αφού διαθέτει τέσσερις συνοικίες -Άγιος Στέφανος, Αγία Κυριακή, Αγία Παρασκευή, Ταξιάρχες-, όλες χτισμένες μέσα στο πράσινο, και μπορείτε να περπατήσετε από τη μια στην άλλη, απολαμβάνοντας τα χρώματα που προσφέρει απλόχερα η φύση.

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνήσετε με τον Νίκο Μελή της Hike Away, ο οποίος συνεργάζεται με το ξενοδοχείο 12 months.

Βυζίτσα και Πινακάτες

Την Κυριακή βρεθήκαμε στη Βυζίτσα. Εντάξει, όταν έχεις γυρίσει πια κάμποσα χωριά, σίγουρα αναμένεις ότι και το επόμενο θα είναι υπέροχο -και όντως ήταν. Καθίσαμε στην πλατεία του χωριού και παραγγείλαμε ελληνικούς καφέδες που μας τους σερβίρανε με παραδοσιακά και μυρωδάτα βουτήματα.

Αφού κάναμε μια μικρή βόλτα για να χαζέψουμε τα χαριτωμένα σπίτια του, φύγαμε για το χωριό Πινακάτες, όπου δυστυχώς ο χρόνος δεν μας επέτρεψε να καθίσουμε και να απολαύσουμε την αύρα του, προλάβαμε όμως μια βόλτα στην πλατεία με τη μαρμάρινη βρύση που χρονολογείται στα τέλη του 19ου αιώνα, ενώ μπήκαμε και στον επιβλητικό ναό του Αγίου Δημητρίου.

Φυσικά, δεν παραλείψαμε να μπούμε και στον φούρνο της πλατείας, με τα μυρωδάτα και φουρνιστά του εδέσματα.

Μια ιδιαίτερη πινελιά είναι η στάση λεωφορείου που έχει μετατραπεί σε δανειστική βιβλιοθήκη, με ελληνικούς και αγγλικούς τίτλους, για να περνάει πιο ευχάριστα η ώρα για τους επιβάτες.

Μηλιές

Πριν αναχωρήσουμε για Αθήνα σταματήσαμε στις Μηλιές -ξακουστές και όχι άδικα. Πρώτα, καθίσαμε για φαγητό στο «Συμπόσιο», όπου απολαύσαμε χωριάτικη σαλάτα, φέτα σαγανάκι με μέλι και γίδα βραστή που μας τόνωσε. Για επιδόρπιο μάς πρόσφεραν μια πολύ νόστιμη μηλόπιτα -must γλυκό του τόπου, όπως μαρτυρά και το όνομά του.

Ύστερα, κάναμε βόλτα στο χωριό, περάσαμε από τον τερματικό σταθμό του «Μουντζούρη», το τρενάκι που το 1985 χαρακτηρίστηκε διατηρητέο μνημείο και πλέον λειτουργεί μόνο τα καλοκαίρια και φτάνει ως τα Άνω Λεχώνια.

Οι Μηλιές είναι η ιδιαίτερη πατρίδα του Άνθιμου Γαζή και του Γρηγόριου Κωνσταντά, οι οποίοι ίδρυσαν, το 1814, τη σχολή «Ψυχής Άκος», που λειτουργεί σήμερα ως βιβλιοθήκη με σπάνια βιβλία και ιστορικά κειμήλια και είναι μια από τις παλιότερες στην Ελλάδα.

Πριν αποχαιρετήσουμε το Πήλιο, όσοι ήρθαμε πρώτη φορά αναρωτιόμασταν γιατί αργήσαμε τόσο πολύ να επισκεφτούμε ένα από τα πιο εκπληκτικά μέρη της Ελλάδας αλλά και τι άλλες εκπλήξεις μας επιφυλάσσει για το καλοκαίρι, όταν θα επιστρέψουμε. Ανυπομονούμε να μάθουμε!