Η αγαπημένη ηθοποιός αν και είχε επιλέξει τα τελευταία χρόνια να εργάζεται πίσω από τα φώτα, δέχτηκε με χαρά.
Λίγους μήνες μετά, η σοκαριστική είδηση του χαμού της, βυθίζει στο πένθος όλο τον καλλιτεχνικό κόσμο, τους δικούς της ανθρώπους, αλλά και όλους εμάς, που την είχαμε αγαπήσει μέσα από τη μικρή οθόνη και τη θεατρική σκηνή. Αυτή ήταν η τελευταία της συνέντευξη με εξομολογητικό χαρακτήρα.
Το 1997, η Χρύσα Σπηλιώτη έκανε την παρθενική της τηλεοπτική εμφάνιση στη σειρά του Mega, «Καρέ της ντάμας».
Η ιστορία της ζωής της ξεκινά κάπως έτσι...
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, στη Φιλοθέη. Έζησα όμως και κάποια παιδικά χρόνια στην Εύβοια γιατί ο πατέρας μου δούλευε για ένα διάστημα εκεί. Και ήταν συναρπαστικό να ζεις τόσο μέσα στη φύση. H πιο δυνατή μου μνήμη από τα παιδικά μου χρόνια είναι ο τρόμος που έπαθα μια μέρα στο νηπιαγωγείο. Μας φορούσαν μια πετσετούλα οι δασκάλες μας για να τρώμε το δεκατιανό μας κι εμένα μου έσπασε το κορδονάκι της πετσετούλας. Νόμιζα πως θα θυμώσει πολύ η δασκάλα για το έγκλημα που έκανα. Έτρεξα στο σχολικό κι άρχισα να παρακαλάω τον οδηγό του πούλμαν να με γυρίσει σπίτι μου. Εκείνος ειδοποίησε και τη δική μου δασκάλα και τις δασκάλες των άλλων τμημάτων παρέα με τους συμμαθητές μου. Με διαβεβαίωναν όλοι μαζί πως δεν θα μου έκαναν κανένα κακό. Με έπιασε χειρότερος πανικός ότι θα με σκοτώσουν όλοι μαζί κι έκλαιγα, φώναζα βοήθεια και δεν κατέβαινα με τίποτα από το σχολικό. Τι τραβάνε τα καημένα τα παιδάκια!
Ολα χρειάζεται να μας συμβούν μέχρι να συνειδητοποιήσουμε κάποια πράγματα και να αρχίσουμε να απελευθερωνόμαστε από τους δυνάστες που συνήθως κατοικοεδρεύουν μέσα μας
Eδώ και χρόνια, δουλεύω κυρίως σαν θεατρική συγγραφέας. Λίγο έχω εργαστεί σαν σκηνοθέτης, κυρίως δικά μου έργα έχω σκηνοθετήσει και σαν ηθοποιός είχα πολύ καιρό να παίξω, αλλά νιώθω σαν να μην πέρασε μια μέρα, είναι πολύ όμορφα! Η τηλεόραση συνεχίζει στους ίδιους ρυθμούς που βάδιζε και παλιότερα. Παίζει έναν σημαντικό ψυχαγωγικό ρόλο για μεγάλες ομάδες ανθρώπων και κρατάει συντροφιά. Σε μας τους ηθοποιούς προσέφερε αρκετά χρήματα κάποτε που δεν υπάρχουν πια. Έτσι προτιμάει κανείς το θέατρο που προσφέρει μεγάλη λύτρωση σ’ έναν ηθοποιό.
Το πιο μεγάλο εμπόδιο είτε στη δουλειά μου είτε στην ίδια τη ζωή ήταν πάντα ο εαυτός μου. Δυστυχώς το συνειδητοποίησα μετά από πολλά χρόνια. Αλλά δεν πειράζει ποτέ δεν είναι αργά. Κάποτε νόμιζα πως μου έφταιγαν οι άλλοι.
Αλλά όλα χρειάζεται να μας συμβούν μέχρι να συνειδητοποιήσουμε κάποια πράγματα και να αρχίσουμε να απελευθερωνόμαστε από τους δυνάστες που συνήθως κατοικοεδρεύουν μέσα μας. Όταν το συνειδητοποίησα τα πράγματα άρχισαν να καλυτερεύουν για μένα.
Το μεγάλο θαύμα στη ζωή μου είναι η ίδια η χαρά της ζωής που μεγαλώνει για μένα μέρα τη μέρα.
Μετά από μια μεγάλη κρίση στη ζωή μου πριν τέσσερα χρόνια, έκανα μια στροφή 180 μοιρών και άρχισα να επιστρέφω σιγά σιγά σε ότι θεωρούσα πάντοτε ουσιαστικό.
Έτσι αυτή η χαρά δεν έχει πια και τόση σχέση με το αν έχω ή δεν έχω προβλήματα στην καθημερινότητα ή με το τι κάνω επαγγελματικά. Έχει σχέση με την απόλαυση της κάθε δημιουργικής στιγμής και της ίδιας της ζωής.
Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι τώρα την ίδια στιγμή; Ίσως θα ήταν πολύ απότομο αν άλλαζε κάτι μεμιάς. Ωραία τις οδηγεί η ίδια η ζωή τις μεταμορφώσεις μας σιγά σιγά σε κάτι καλύτερο. Πιστεύω πως η ίδια η εξέλιξη είναι θαυμαστή. Έχω πια πολύ λίγη σχέση με τον άνθρωπο που ήμουνα είκοσι χρόνια πριν αλλά αυτό έγινε στη διάρκεια των είκοσι χρόνων που πέρασαν όχι σε μια στιγμή. Δεν ξέρω τι θα μπορούσα να ευχηθώ να συμβεί σε μια στιγμή.
Ίσως ακόμα και η πιο ευνοϊκή αλλά αστραπιαία αλλαγή να με φοβίζει λιγάκι.
Αγαπάω περισσότερο τον εαυτό μου, όπως όλοι οι άνθρωποι, όταν νιώθει ανοιχτός, καλός, φωτεινός, αλλά έμαθα να τον αγαπάω και στα χειρότερά του. Τα σκοτεινά, τα καθοδικά, τα μαύρα. Και τον φροντίζω πια τον εαυτό μου, δεν τον εκθέτω εκεί που δεν χρειάζεται, με προστατεύω από πολλά. Το πιο σημαντικό είναι που τον προστατεύω πια εγώ, δεν περιμένω να με προστατεύσουν άλλοι όπως περίμενα για να μην πω, απαιτούσα, παλιότερα.
Δεν μετανιώνω ουσιαστικά για τίποτα. Ίσως όμως θα μπορούσα να ήμουνα λιγότερο θυμωμένη, λιγότερο βίαιη μερικές φορές. Αλλά προφανώς δεν μπορούσα να κάνω κάτι καλύτερο, επομένως καταλήγουμε και πάλι στο: Δεν μετανιώνω για τίποτα.
«Η μητέρα μου»
Η σχέση μου με τη μητέρα μου ήταν πολύ δύσκολη γιατί πάντα η μια ήθελε να αλλάξει την άλλη. Δεν υπήρχε αποδοχή και σεβασμός στη διαφορετικότητά μας. Ευτυχώς η μητέρα μου ζει ακόμα και έτσι έχουμε την ευκαιρία να μαλακώνουμε πια πολύ η μια με την άλλη. Δεν έχω κάποιο βιολογικό παιδί αλλά αυτό ποτέ δεν με εμπόδισε από το να νιώθω μητέρα. Για την κόρη του άντρα μου παραδείγματος χάρη την Αλίκη τρέφω μητρικά συναισθήματα, για τα βαφτιστήρια μου αλλά και για όσα παιδιά έχω επαφή μαζί τους. Και θαυμάζω πολύ τις γυναίκες που έχουν υιοθετήσει παιδιά. Που μπορούν να προσφέρουν αγάπη χωρίς να βλέπουν τα παιδιά σαν την διαιώνιση του DNA τους. Επίσης βρίσκω αξιοθαύμαστο το να υιοθετείς παιδιά από άλλες φυλές.
