Διαβάστε την ομιλία του Σεβασμιότατου Μητροπολίτου Μίλητου κ. Απόστολου, εκ προσώπου της Α.Θ.Π. Του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, κατά την εξόδιο ακολουθία του εκδημήσαντος Μητροπολίτου Φιλίππων Νεαπολέως και Θάσου, Προκοπίου, στον Ἱερό Καθεδρικό Ναό Ἀποστόλου Παύλου Καβάλας:
Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμε, Σεβασμιώτατε Μητροπολῖτα Ξάνθης κ. Παντελεῆμον, τοποτηρητά τῆς χηρευσάσης Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φιλίππων, Νεαπόλεως καί Θάσου, Σεβασμιώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, Προσφιλέστατοι Ἱερεῖς καί Διάκονοι καί τίμια μέλη τῶν μοναχικῶν καθιδρυμάτων τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, Ἐντιμώτατοι Ἄρχοντες καί ἐκπρόσωποι πασῶν τῶν Ἀρχῶν, Πενθηφόρε λαέ τῆς ἀπορφανισθείσης θεοσώστου Ἐπαρχίας ταύτης,
Ὁ Μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως καί Θάσου, ὁ πολυφίλητος ἡμῖν καί σεπτός ἀδελφός καί συλλειτουργός κυρός Προκόπιος, αἰφνιδίως ἀνεχώρησε ἐκ τῶν προσκαίρων, μετοικήσας εἰς τήν θριαμβεύουσαν ἐν τοῖς οὐρανοῖς Ἐκκλησίαν καί καταβυθίζων εἰς μέγα πένθος τήν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Μεγάλην Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί αὐτόν τόν ἴδιον τόν Πατριάρχην τοῦ Γένους τόν καί Προκαθήμενον τῆς Ὀρθοδοξίας, τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κ.κ. Βαρθολομαῖον, Σεπτῇ Ἑντολῇ τοῦ ὁποίου 2 παρίσταμαι ὡς ἐκ προσώπου Αὐτοῦ καί τῆς ἐσταυρωμένης Ἐκκλησίας εἰς τήν Ἐξόδιον Ἀκολουθίαν τοῦ ἐκ τῶν ἐν ἐνεργείᾳ Ἀρχιερέων τῆς Σεβασμίας Ἱεραρχίας τοῦ Θρόνου, ἀοιδίμου Ἱεράρχου.
Ὁ μακαριστός Φιλίππων Προκόπιος, μαθητεύσας παρά τούς πόδας τοῦ Γέροντός του Μητροπολίτου Κορινθίας κυροῦ Παντελεήμονος (Καρανικόλα), τοῦ Μεγάλου αὐτοῦ Ἱεράρχου, ὅστις καί προήγαγε αὐτόν εἰς τόν Ἐπισκοπικόν βαθμόν καί τοῦ ἐδίδαξεν τήν ἀφοσίωσιν πρός τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν, κατά τήν εὐδόκιμον ἐκκλησιαστικήν του πορείαν, ἀνεδείχθη ἄξιος ὡς καθηγητής τῆς ἐκκλησιαστικῆς παιδείας, ὡς διάκονος, ὡς πρεσβύτερος, ὡς ἱεροκῆρυξ, ὡς Μητροπολίτης, ὡς στέλεχος καί πρόεδρος Συνοδικῶν Ἐπιτροπῶν, συνειργάσθη δέ ὑποδειγματικῶς μετά τριῶν Πρωθιεραρχῶν: τοῦ μακαρίᾳ τῇ λήξει γενομένου Ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ, τοῦ μετέπειτα ἀοιδίμου Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου καί τοῦ νῦν, χάριτι Θεοῦ, Ἀρχιερατεύοντος Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου, τοῦ καί προεξάρχοντος σήμερον τῆς Ἐξοδίου αὐτοῦ Ἀκολουθίας, καί ἀνεδείχθη ἱκανός ἐταῖρος, γνώμων ἰσορροπίας καί διακρίσεως, σοφός σύμβουλος καί ἑνωτικός συμπάρεδρος διά τά θέματα τῆς Ἐκκλησίας.
Κατά τήν ρῆσιν τοῦ ἀδελφοῦ Μητροπολίτου Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως καί Πολυκάστρου κ. Δημητρίου , ἡ σύνοψις τῆς ζωῆς τοῦ μακαριστοῦ Ἱεράρχου θυμίζει τόν Παύλειον λόγον: «ὅσα ἐστίν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα, εἴ τις ἀρετή καί εἴ τις ἔπαινος», ἡ δέ ὑπερβαίνουσα τά τεσσαράκοντα ἔτη θεοφιλής ποιμαντορία του δύναται νά χαρακτηρισθῇ ὑπό πνευματικῆς εὐθυκρισίας, πρωτοστατούσης τῆς αὐστηρότητος τῶν ἐπιλογῶν καί τῶν ἀπαιτήσεων διά τόν ἑαυτόν του.
Κυρίως δι᾽ αὐτόν, τόν πάντοτε κατατρυχόμενον μέ ἀτρύτους κόπους, δίχα ὑπολογισμοῦ τῆς φθορᾶς τήν ὁποίαν ὑφίστατο ἡ ὑγεία του, ἥτις ἐδοκιμάσθη ἐπικινδύνως κατά τό παρελθόν. Ἀλλ᾽ ὁ ἀοίδιμος Προκόπιος ἀντεδοκίμαζε τάς πνευματικάς του δυνάμεις καί ἀνεδεικνύετο νικητής, ἔχων πλούσια τά ἀντισώματα τῆς πίστεως, τῆς εὐλαβείας καί τῆς ἀγάπης πρός τόν Χριστόν καί τούς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἡ ἔντονος καί μόνιμος ἀγωνία του ἦτο ἡ πρόοδος τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ σωτηρία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Δι᾽ αὐτό, ἀναλισκόμενος διά τό ἐκκλησιαστικόν του πλήρωμα, διά τάς Συνοδικάς ὑποθέσεις, διά τήν διορθόδοξον πορείαν, οὐδέποτε ἐφησύχασεν ἤ ἐπανεπαύθη. Ἔτη ὁλόκληρα, δίχως κενά, ἐχοροστάτει καί ἐλειτούργει, προσκελευόμενος καί κελεύων τά θεανθρώπινα Αἰνέσιμα τοῦ ζῶντος Θεοῦ. Ἐχειροτόνησε κληρικούς καί μετεῖχε εἰς πλείστας ὅσας ἀρχιερατικάς ἐκλογάς καί χειροτονίας, συμβάλλων εἰς τήν ἐπαύξησιν τῆς Ἀποστολικῆς ἁλύσεως· ἐγκαινίασε Ναούς καί εὐκτηρίους οἴκους, ἐνουθέτησε, ἐδίδαξε, ἐθεράπευσε, ἐκήρυξε, ἐποίμανε τόν λαόν τοῦ Θεοῦ ὀρθοτομῶν τόν λόγον τῆς ἀληθείας, ἐδιοίκησε δέ τήν θεόλεκτον Ἐπαρχίαν του «χρυσοστομικῶς» ἤτοι μετά παρρησίας καί ἀρρενωπότητος.
Πρός τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐπεδείκνυεν ἀέναον εὐγνωμοσύνην καί ἠγάπα Αὐτήν. Εἰς τόν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον εἶχεν ἰδιαιτέραν εὐλάβειαν καί ἐκτίμησιν καί ἔτρεφεν ἰδιαίτατον σέβας. Ἐτίμα τόν Πρῶτον τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἀνεγνώριζε ἐν τῷ προσώπῳ αὐτοῦ πλεῖστα ὅσα καί μοναδικά χαρίσματα. Ἦτο σαφής καί ξεκάθαρος ὅσον ἀφοροῦσε τήν ὑπόστασίν του ὡς Μητροπολίτου τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Ἐσέβετο τήν πρώτην Ἐκκλησίαν, ἀνεγνώριζε δέ εἰς Αὐτήν τά δίκαια καί τά ὑπό τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἀποδοθέντα Αὐτῇ προνόμιᾳ.
Ὁ ἴδιος, ὅταν ἐκλήθη ὡς ὁμιλητής εἰς τόν Πατριαρχικόν Ναόν τῆς Κωνσταντινουπόλεως κατά τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας, τονίζων τήν πνευματικήν ἀξίαν καί ὑπόστασιν τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἐσημείωσε μεταξύ ἄλλων: «Κατά τήν σκληράν δοκιμασίαν τῆς εἰκονομαχικῆς περιόδου, ἀλλά καί κατά τούς πρό καί τούς μετ᾽ αὐτήν χρόνους, ὅταν διεταράσσοντο αἱ ἁρμονικαί καί συνάλληλοι σχέσεις μετά τῆς κρατικῆς ἐξουσίας, ἡ Πρωτόθρονος Οἰκουμενική Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης, προέβαλλον ἰσχυράν καί ἄτρωτον ἀντίστασιν καί ἐμάχοντο ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας τῆς πίστεως, τήν ὁποίαν εὐηγγελίζετο δι᾽ ὠργανωμένων ἱεραποστολῶν διά τήν σωτηρίαν τοῦ σύμπαντος κόσμου.
Τροφός καί στοργική Μητέρα ἡ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἀκοίμητος φρουρός κατά τούς χαλεπούς χρόνους τῆς Μεταβυζαντινῆς Περιόδου, σωφρόνως διεχειρίζετο τό οἰκουμενικόν κανονικόν κῦρος Της καί ἐμερίμνα διά τήν διαφύλαξιν τῶν Ὅρων τῆς πίστεως καί τῆς κανονικῆς τάξεως ἐπί τῶν κατά τόπους Ἐκκλησιῶν καί συνόλου τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδοξίας, ἀσκοῦσα τήν διακονίαν τῆς ἀγάπης καί τῆς ἑνοτητος, μετά τάς συντελεσθείσας ραγδαίας ἐθνικοπολιτικάς καί κοινωνικάς ἐξελίξεις εἰς τόν σύγχρονον κόσμον, ὡς ἀδιαλείπτως πράττει, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, ἕως τῆς σήμερον» .
Ἐτίμα, ὡσαύτως, καί τήν Ἱεραρχίαν τοῦ Θρόνου, σχετιζόμενος φιλικῶς καί ἀδελφικῶς μετά πολλῶν ἀξιολόγων Μεγάλων Ἱεραρχῶν, ἐν οἷς μνημονεύομεν τόν Χαλκηδόνος Μελίτωνα, τόν Χαλδίας Κύριλλον, τόν Σάρδεων Μάξιμον, τόν Νικομηδείας Ἰωακείμ, τόν Πέργης Εὐάγγελον καί πολλούς ἄλλους ἐκλεκτους ἐκ τοῦ ἱεροῦ Καταλόγου Ἱεράρχας, διετήρη δέ στενούς δεσμούς μέ τούς Καθηγουμένους τῶν δύο Σταυροπηγιακῶν Μονῶν ἐν Μακεδονίᾳ Τυρολόης καί Σερεντίου Παντελεήμονα καί Ἡλιουπόλεως καί Θείρων Ἀπόστολον. Πολλάκις εἰς τάς συζητήσεις του ἐπανελάμβανε τό τοῦ μακαριστοῦ Σάρδεων Μαξίμου:
«Ὅσο κι ἄν σέ πικραίνουν τά πρόσωπα, ποτέ μήν προδώσῃς τόν Θεσμόν», ἀναφερόμενος ἀσφαλῶς εἰς τόν θεοΐδρυτον θεσμόν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί βεβαίως εἰς τά πρόσωπα ἐκεῖνα τά ὁποῖα δέν ἐκλείπουν ἐκ τοῦ ἀρχιερατικοῦ δολίχου, ἅτινα μόνον πίκραν καί πόνον ἀντιπροσφέρουν. Ἐπαξίως ἐπορεύθη, λοιπόν, ὁ ἀοίδιμος φίλος Προκόπιος, κατά τά πεντήκοντα καί πέντε ἔτη τῆς ἱερατικῆς καί ἀρχιερατικῆς του διακονίας, ἔχων πλούσιον «τόν λόγον τῆς ἀποδώσεως» καί καλήν τήν ἀπολογίαν τήν ἐπί τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ. Καταβήσεται δέ, ἐντός ὀλίγου, ἐντός τοῦ κιβωρίου τοῦ τάφου, ἐν τῇ ἐσχάτῃ αὐτοῦ κατοικίᾳ, «ὥσπερ σῖτος ὥριμος κατά καιρόν θεριζόμενος καί ὥσπερ θημωνία ἅλωνος καθ᾽ ὥραν συγκομισθεῖσα» .
Κατά τήν δύσκολον ταύτην στιγμήν ἵσταμαι ἐνώπιον τοῦ νεκρικοῦ σου σκήνους διά τόν τελευταῖον ἀσπασμόν. Ἵσταμαι μέ πόνον ψυχῆς, διά νά σέ χαιρετήσω ἐκ μέρους τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τήν ὁποίαν εὐόρκως διηκόνησες ἐπί τεσσαρακονταετίαν καί πλέον. Ἴσταμαι ἐκπροσωπῶν καί τήν Α.Θ. Παναγιότητα τόν Οἰκουμενικόν ἡμῶν Πατριάρχην κ.κ. Βαρθολομαῖον, τόν ὁποῖον ἡγάπας καί ἐτίμας. Ἴσταμαι, ὡσαύτως, ἐνώπιόν σου καί ὡς φίλος καί ἀδελφός, διά νά ἀποδώσω καρδιακήν εὐχαριστίαν διά τό ἦθος σου καί τήν εὐγένειαν τῆς ψυχῆς σου.
Ἐν τῇ πίστει τῆς Ἀναστάσεως τῶν κεκοιμημένων καί ἐν τῇ προσδοκίᾳ τῆς ἐσχάτης ἡμέρας, σέ ἀποχαιρετῶ τό τελευταῖον διά τήν παροῦσαν ζωήν.
Αἰωνία σου ἡ μνήμη, τετιμημένε καί ἀοίδιμε Μητροπολῖτα Προκόπιε
